Το όνειρο

Δεν βλέπω συχνά όνειρα. Όμως το αποψινό ήταν τόσο έντονο, που ξύπνησα αξημέρωτα. Βγήκα στη βεράντα να ανασάνω αυγινό αέρα. Αντίκρισα την πανσέληνο με ένα εξαίσιο στεφάνι που την περιέβαλε με χρώματα της ίριδας και από τη μεριά της ανατολής τον αυγερινό, σημάδι, ότι σε λίγο θα άρχιζε το χάραμα.

Αϋπνίες της ηλικίας; Μπορεί. Όμως το αποτύπωμα που άφησε μέσα μου το όνειρο δεν έλεγε να σβήσει.

Βρισκόμουν στην αυλή της Εκατονταπυλιανής μαζί με κόσμο πολύ. Προφανώς γιατί η μέρα ήταν γιορτινή. Μπορεί και δεκαπενταύγουστος.

Κουβέντιαζα με τον Τ. φίλο μου από παλιά. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος προβάλλει η μητέρα του, που ζει στον κόσμο των πνευμάτων εδώ και χρόνια.

Τη βλέπω να με πλησιάζει με βήμα γρήγορο και με έκφραση αποφασισμένου ανθρώπου, παραμερίζοντας το πλήθος που την εμπόδιζε.

Βρέθηκε κοντά μου, αντίκρυ μου. Ήταν ντυμένη γιορτινά με ένα καλοκαιρινό πολύχρωμο αέρινο φόρεμα.

Με κοίταξε με βλέμμα μελαγχολικό, που όμως με αγκάλιαζε με αγάπη και ευχαρίστηση. Δεν μου μίλησε, ούτε γύρισε να δει το γιο της. Ίσως γιατί είχε συναντηθεί μαζί του πριν.

Άπλωσε το χέρι της να με χαιρετήσει με μια κίνηση που έδειχνε στιγμιαίο δισταγμό, που όμως τον ξεπέρασε, όταν είδε την ανάλογη δική μου κίνηση. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Αυτό ήταν όλο. Δεν μου μίλησε. Έφυγε, όπως ήρθε ξαφνικά και χάθηκε μέσα στο πλήθος με κατεύθυνση το ναό της Εκατονταπυλιανής.

Δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύω όνειρα. Υπήρξα τόσο γήινος στο βίο μου, που δεν ασχολήθηκα ποτέ με ερμηνείες, που άλλωστε είναι αμφιλεγόμενες και συχνά αυθαίρετες.

Όμως αυτό το όνειρο κάποιο μήνυμα έστελνε. Μπορεί για το φίλο μου, μπορεί και για μένα. Άλλωστε όταν ζούσε πάντοτε με έβλεπε με καλοσύνη και αγάπη.

Για ένα όμως είμαι σίγουρος. Το πλήθος του κόσμου, ο δισταγμός στη χειραψία και το φιλί που δώσαμε, με παραπέμπει απευθείας στον κορονοϊό.

Μας στέρησε την ανθρώπινη ζεστή επαφή, το αντάμωμα των χεριών, το αγκάλιασμα και το φιλί που θερμαίνει το είναι μας. Μας υποχρέωσαν να μην τα ζούμε, αλλά να τα ονειρευόμαστε.