(Απόσπασμα από το βιβλίο του εκπαιδευτικού και συγγραφέα Παναγιώτη Πατέλλη «Παριανές ιστορίες από τον πόλεμο και την εχθρική κατοχή».)
28 Οκτωβρίου 1940. Ξημέρωσε μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα. Του Αγίου Δημητρίου το καλοκαιράκι κρατούσε ακόμα και η μικρή κωμόπολη που ήταν τότε η Παροικιά, δεν είχε καταλάβει ότι είχε έλθει το φθινόπωρο και ο χειμώνας δεν ήταν μακριά.
Ήμουνα μαθητής της Ε! τάξης του Δημοτικού. Εκείνη τη σχολική χρονιά, 1940 - 1941, η τάξη μου, με τον αξέχαστο δάσκαλό μας Γιάννη Δρύλλη, στεγαζόταν στο «Σχολείο του Μηλιού», μαζί με την Δ΄. τάξη που είχε δάσκαλο, τον αείμνηστο Νίκο Κρητικό. Στο «μεγάλο σχολείο», με τον φροντισμένο κήπο, το γυμναστήριο και τις ωραίες «πράσινες αίθουσες», όπως αποκαλούσαμε τα μεγάλα κτιστά «αλώνια» που χρησίμευαν για υπαίθριες διδασκαλίες, πηγαίναμε μόνο για το μάθημα της γυμναστικής και σ’ όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις.
Εκείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, πήγαμε στο σχολείο μας, μόλις κτύπησε η μικρή καμπάνα της Εκατονταπυλιανής, αυτή που κάθε πρωί κτυπούσε ο επιστάτης του σχολείου, ο μακαρίτης μπάρμπα - Γιάννης Σιλιντζήρης, για να ειδοποιήσει τα παιδιά ότι ήταν η ώρα να πάνε στο σχολείο. Συγκεντρωθήκαμε στην ανθισμένη αυλή και περιμέναμε το δυνατό σφύριγμα από την σφυρίχτρα του κυρίου Νίκου, όπως αποκαλούσαμε τον δάσκαλο Κρητικό, για να μπούμε στις αίθουσες και να αρχίσει το μάθημα. Η ώρα όμως περνούσε και σφύριγμα δεν ακουγόταν. Οι δυο δάσκαλοι καθόντουσαν στο μικρό μπαλκόνι της πρώτης αίθουσας και συζητούσαν ζωηρά για πολλή ώρα. Μας είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, η σοβαρότητα της κουβέντας τους, η ανησυχία τους και ο προβληματισμός τους! Δεν μπορούσαμε όμως να μαντέψουμε τον λόγο.
Κάποτε ακούστηκε η σφυρίχτρα και όλοι μας τρέξαμε να συγκεντρωθούμε στις αίθουσες. Αυτή τη φορά ακούσαμε με ανακούφιση το σφύριγμα, γιατί πιστεύαμε ότι θα λυθεί επιτέλους το μυστήριο της περίεργης συμπεριφοράς των δασκάλων μας. Ο δάσκαλος της δικής μας τάξης, μας ανακοίνωσε ότι, την ημέρα εκείνη δεν θα κάναμε μάθημα, αλλά θα πηγαίναμε περίπατο στον Άγιο Δημήτρη, στη «Στέρνα» (2), για να τον προσκυνήσουμε, μια και γιόρταζε δυο μέρες πριν.