Νύχτα κατασκότεινη, κρύα και αφιλόξενη ήταν η νύχτα , που επέλεξε η Θεία Πρόνοια για τη γέννηση του Θεανθρώπου, σε εποχή που το πνευματικό σκότος σκέπαζε την ειδωλοκρατούσα γη και το γένος των ανθρώπων αποζητούσε τη λύτρωση από τα δεινά που βίωνε καθημερινά.
Και μεταλλάχτηκε εκείνη η νύχτα σε φωτεινή και θαυμάσια με τους ουρανούς ανεωγμένους και εορτάζοντες το μέγα και ασύλληπτο στην ανθρώπινη διάνοια γεγονός,της καθόδου του Θεού στην γη.
Σ΄αυτήν την Άγια Νύχτα θα εστιάσουμε το παρόν σημείωμα, προσεγγίζοντας με φόβο Θεού, χαρά και ταπείνωση, τα όσα συγκλονιστικά συνέβησαν που άλλαξαν την πορεία της ανθρωπότητας.
Γεγονότα που προείπαν οι Προφήτες, κατέγραψαν οι Ευαγγελιστές, επιβεβαίωσαν οι ιστορικοί και ύμνησαν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας.
«Ιδού η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, που θα ονομαστεί Εμμανουήλ», προφητεύει ο Ησαΐας 700 χρόνια πριν από την ενσάρκωση του αχώρητου και ο ευαγγελιστής Λουκάς στην λιτή περιγραφή του καταγράφει, ότι η Μαρία «γέννησε το γιο της, τον σπαργάνωσε και τον εναπόθεσε σ΄ένα παχνί, γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο».
Ήταν τότε, που ο Καίσαρας Αύγουστος απέγραφε τον πληθυσμό της απέραντης αυτοκρατορίας του και έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος, στην περιοχή του οποίου συντελούνταν τα πρωτόγνωρα αυτά κοσμοϊστορικά συμβάντα.
Ποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί, ότι μια φτωχή, απλή, ετοιμόγεννη γυναίκα σε λίγο θα έφερνε στον αφιλόξενο κόσμο μας, μέσα σε μια σπηλιά τον ενσαρκωμένο Θεό;
«Τι γαρ ευτελέστερον σπηλαίου, τι δε ταπεινότερον σπαργάνων;» αναφωνεί, απορών, ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας. Γιατί αυτά τα ευτελή και ταπεινά ήταν αυτά που πρόσφερε η γη στον Δημιουργό της.
Σπουδαίο το μήνυμα, βαθύ το νόημα και μεγάλο το δίδαγμα του νεογέννητου Χριστού.
Ταπεινούς μας θέλει στη γη ο Πλάστης μας.
Και ενώ αυτά συνέβαιναν στη γη, στον ουρανό οι στρατιές των αγγέλλων έψαλλαν το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» και ειδοποιούσαν τους ποιμένες να προσέλθουν και πρώτοι αυτοί να προσκυνήσουν τον καινόν άνθρωπο και Θεό μας.
Όλα απλά. Το σπήλαιο, το παχνί, η ζεστασιά που πρόσφεραν τα ζώα με τα χνώτα τους και οι απορούντες βοσκοί, που είδαν εκείνης της νύχτας τα θαυμάσια των ουρανών.
Μόνη εξαίρεση οι υπό αστέρος οδηγούμενοι Μάγοι, που σε λίγο θα προσέρχονταν στην τότε άσημη Βηθλεέμ για να προσκυνήσουν τον Βασιλέα των Βασιλέων, προσφέροντάς του χρυσόν, σμύρναν και λίβανον.
Στη δική τους μακρινή πατρίδα, είδαν το λαμπερό αστέρι, που πριν δεν υπήρχε, αλλά και ενύπνια. Όνειρα που συντάραξαν τον βασιλέα τους, αφού όλα τα είδωλα των ψεύτικων θεών, που εκείνοι λάτρευαν, γκρεμίστηκαν και διαλύθηκαν. Και η εντολή που έλαβαν ήταν να αναζητήσουν, να βρουν και να προσκυνήσουν τον επί γης τεχθέντα Θεόν.
Πλούτος και φτώχια, άρχοντες και βοσκοί, ειδωλολάτρες και άγιοι γονατίζουν ενώπιον του σπαργανωμένου βρέφους, έχοντας επίγνωση ότι μέσα σ΄αυτό το ταπεινό σπήλαιο συντελούνταν το μέγα μυστήριο που ένωσε τον ουρανό με τη γη.
Και όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα συνέβησαν στη χώρα του Αβραάμ και του Ιακώβ, εκεί που βασίλεψε ο προφητάναξ Δαυίδ, αλλά που ο λαός του Ισραήλ κυνήγησε και εξόντωσε τους προφήτες του. Εκεί που ο μισητός Ηρώδης θα αναζητήσει και θα επιχειρήσει να θανατώσει το νεογέννητο θείο βρέφος.
Αιφνιδιάστηκαν οι δυνάμεις του σκότους και όταν πληροφορήθηκαν τα συμβάντα εφρύαξαν. Αλλά ήταν πλέον αργά. Ο Θείος λόγος ενανθρωπίστηκε.
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε» πιστοί του Θεού ημών, ότι σήμερον η Παρθένος τον υπερούσιον τίκτει νικώντας την φύσεως τάξιν.
«Χριστός γεννάται δοξάσατε» ότι «εγεννήθη Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».
«Χριστός γεννάται δοξάσατε» ότι Θεός εν σαρκί εφάνη, Σωτήρ των ψυχών ημών.
