Μπορεί έκτακτες υποχρεώσεις να ανέβαλαν την προγραμματισμένη
επίσκεψη στην Πάρο του πρώην υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού, όμως τα ερωτήματα
που εμείς θέσαμε, που δεν είναι μόνο δικά μας, παραμένουν και περιμένουν
απάντηση κυρίως από τα δύο κόμματα εξουσίας.
Το ΕΣΥ είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και χρειάζεται
ανόρθωση και η όποια μελλοντική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να δει κατάματα την απαράδεκτη
κατάσταση που επικρατεί.
Συγγενικό μας πρόσωπο που χρειάστηκε νοσηλεία σε πανεπιστημιακό
νοσοκομείο της Αθήνας, αν και γυναίκα, νοσηλεύτηκε σε θάλαμο ανδρών, με χώρισμα
με παραβάν, με τρύπια σεντόνια, χωρίς κουβέρτα
και με το σύζυγό της να αγοράζει φάρμακα από το γειτονικό φαρμακείο. Και ήταν πολυήμερη η νοσηλεία.
Όταν αυτά συμβαίνουν στη δευτεροβάθμια περίθαλψη του Λεκανοπεδίου,
γίνεται αντιληπτό γιατί η πρωτοβάθμια δημόσια περίθαλψη στα νησιά μας βρίσκεται
στην κατάσταση που βρίσκεται.
Με έγγραφες διαμαρτυρίες, τα κενά σε ιατρικό προσωπικό του
Κέντρου Υγείας δεν πρόκειται να καλυφθούν, το τριτοκοσμικό κτήριο που το στεγάζει,
θα παραμένει με κοινόχρηστες τουαλέτες, το υγειονομικό αεροπλάνο του Βελεντζείου δεν πρόκειται να πετάξει,
και οι νεφροπαθείς της Πάρου και της Αντιπάρου θα συνεχίζουν να κάνουν
αιμοκάθαρση στη γειτονική μας Νάξο.
Χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση
το πρόβλημα. Και ο μόνο τρόπος που μπορεί να βελτιώσει την υπάρχουσα κατάσταση, είναι η οργανωμένη καθολική και χωρίς
καπελώματα κινητοποίηση όλων μας. Γιατί όποιος πιστεύει ότι δεν θα βρεθεί
κάποια στιγμή ο ίδιος ή συγγενικό του πρόσωπο στο Κέντρο Υγείας είναι βαθειά
νυχτωμένος. Το απευχόμαστε, αλλά η πραγματικότητα άλλα έχει δείξει.
Όσοι προπαγανδίζουν τη δημιουργία νοσοκομείου στην Πάρο,
καλά θα κάνουν να δουν τι θα κάνουν πρώτα
με τη στελέχωση με ιατρικό προσωπικό του Κέντρου Υγείας.
