Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών

Γράφει η Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου

Αν μας αντέξει το σχοινί… 

Οκτώβριος κι όλα κινούνται πλέον σε άλλους ρυθμούς. Άλλη μια μέρα διδασκαλίας…

Το να διδάσκεις καθημερινά φορώντας τη μάσκα δεν είναι κι η καλλίτερη συνθήκη. Η περιοχή υγροποιείται, νιώθεις ότι πνίγεσαι, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να αντιδράσεις, κινητοποιείς όλες σου τις δυνάμεις να αντέξεις, κι ας νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι, δε βγαίνει η φωνή σου. Απέναντι σου τα εφηβικά πρόσωπα, όλα με μάσκα και μάτια γεμάτα. Εσύ οφείλεις να δίνεις το καλό παράδειγμα κι από την άλλη να πασχίζεις να δώσεις τον καλλίτερο σου εαυτό γιατί επιμένεις σε αυτό που κάνεις· όχι μόνο γιατί το αγαπάς και παθιάζεσαι, αλλά επειδή πιστεύεις αν κάτι κινείται σε αυτό τον κόσμο και δονεί συνειδήσεις είναι το πνεύμα κι οι ιδέες.

Μπορεί να μην είμαστε γιατροί ή νοσοκόμοι, μπορεί στη συνείδηση πολλών να είμαστε πλήρως απαξιωμένοι, εν τούτοις προσωπική πεποίθησή μου, είναι ότι επιτελούμε υψηλό λειτούργημα, πολλές φορές εντελώς άοπλοι, γι’ αυτό οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, μακριά από οποιαδήποτε λαϊκίστικη χειραγώγηση. Μόνο με τα σχολεία ανοικτά και προσβάσιμα σε όλους τους μαθητές, μπορεί η μάθηση να καταστεί παραγωγική και δημιουργική διαδικασία. Οι καταλήψεις καταστρατηγούν το δημοκρατικό δικαίωμα στη γνώση και αποτελούν σοβαρό εμπόδιο, ιδιαίτερα για τους μαθητές εκείνους που προέρχονται από αδύναμες κοινωνικά ομάδες. Καμιά εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη ζώσα διαδικασία μάθησης. Δεν είναι απλά και μόνο η γνώση που καθιστά το σχολείο μια δυναμική δημοκρατική κοινότητα αλλά κι η κοινωνικοποίηση, η συμμετοχή στην κοινή ζωή, η συμπόρευση σε κοινούς στόχους, το μοίρασμα σκέψεων, ο διάλογος, η διαφωνία κ.α.

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών σήμερα και στοχάζομαι πόση ευθύνη μας διακατέχει, αλλά τι προνόμιο και τι τύχη αγαθή να συναναστρεφόμαστε νέες υπάρξεις, γεμάτες όνειρα, προοπτική για τη ζωή αλλά και συναισθήματα ειλικρινή κι άδολα. Κι εμείς, οι Τυχεροί που απολαμβάνουμε την αγνότητα και την αυθεντικότητα που μάς προσφέρονται απλόχερα και που ελλείπουν στους σημερινούς καιρούς…

Η διδασκαλία δεν αποτελεί παρά μια πράξη μύησης στη μαγεία. Ο δάσκαλος είναι ο Ποιητής του ανθρώπου, όπως σημειώνει ο Δ. Λιαντίνης, κι η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους. Επάνω σε αυτό οφείλουμε όλοι να επαναστοχαστούμε (και εκπαιδευτικοί, και γονείς και πολιτική ηγεσία).

Βρισκόμαστε στην καρδιά του φθινοπώρου λοιπόν με τα πολύχρωμα χρυσάνθεμα που συμβολίζουν την υπομονή, με την οποία οφείλουμε όλοι να οπλιστούμε, για να αντέξουμε στις δύσκολες κι ιδιαίτερες συνθήκες που βιώνουμε…

Αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα…



Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου

Φιλόλογος, ΓΕ.Λ. ΠΑΡΟΥ