Σαν σήμερα, η χούντα των συνταγματαρχών κατέλυσε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Σαν σήμερα πριν από 53 χρόνια, μας είχαν και πάλι κλείσει στα σπίτια μας. 

Ήμουν τότε 23 ετών και υπηρετούσα στη δημόσια εκπαίδευση. Δίδασκα στο διθέσιο Σχολείο των Καμαρών, μαζί με τη δασκάλα Αντωνία Τζανακοπούλου, σύζυγο του Νίκου Ι.  Μπιζά, υπαλλήλου τότε της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών .

Ήταν  τότε Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, όταν έφτασα στο σχολείο.  Έξω από το σπίτι του δασκάλου, με περίμενε ο Νίκος  ανήσυχος. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και μου είπε, ότι ο Στρατός έκανε επανάσταση και ότι τα σχολεία δεν θα λειτουργήσουν. 

Κατάλαβα αμέσως ότι η Χώρα μπήκε σε ανώμαλη πολιτική περίοδο. Το φημολογούμενο πραξικόπημα τελικά έγινε και οι εκλογές που επρόκειτο να γίνουν στις 28 Μαΐου πήραν επ΄αόριστον αναβολή.

Συγκέντρωσα τα παιδιά και τους μίλησα. Τους θύμισα αυτά που τους είχα πει στο μάθημα της Γεωγραφίας για τα καθεστώτα του Φράνκο και του Σαλαζάρ στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Τους τα είχα περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα, για να καταλήξω ότι το ίδιο καθεστώς έχει από σήμερα και η Ελλάδα. Τους ευχήθηκα Καλή Ανάσταση και τους είπα να πάνε στα σπίτια τους.

Επιστρέφοντας στην Παροικιά πήγα κατευθείαν στο γραφείο του διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου. Ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι δάσκαλοι μαζί με τον επιθεωρητή που είχε έρθει την προηγούμενη μέρα στο νησί για να επιθεωρήσει τα σχολεία.

 Όλοι έκαναν υποθέσεις για το τι μπορούσε να είχε συμβεί. Το ραδιόφωνο που το είχαν ανοιχτό μετέδιδε εμβατήρια και κατά διαστήματα αποφάσεις της στρατιωτικής χούντας για ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τις ένοπλες δυνάμεις, για απαγόρευση των συναθροίσεων πέραν των τριών ατόμων και για απαγόρευσης της κυκλοφορίας τις νυχτερινές ώρες. 

Τηλέφωνα δεν υπήρχαν. Τα είχε κλείσει η χούντα και έτσι δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις με την Αθήνα ή κάποια άλλη πόλη. Υπήρχε πλήρης συσκότιση.

 Όταν πήγα στο σπίτι μου αργότερα βρήκα τη Μάνα μου να έχει ανάψει το τζάκι και να καίει ασταμάτητα βιβλία, που υποπτεύονταν ότι μπορούσαν να με ενοχοποιήσουν.

Τα πρώτα νέα τα έμαθα το βράδυ από το BBC,  το οποίο άκουγα συχνά και πριν από το πραξικόπημα. Και οι ειδήσεις από αυτόν το σταθμό τις πρώτες ώρες  ήταν συγκεχυμένες.

Μιλούσε για χιλιάδες συλλήψεις, για τανκς που είχαν καταλάβει επίκαιρα σημεία των Αθηνών και για ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης από το Βασιλιά.

Από την ημέρα εκείνη και για 7 ολόκληρα χρόνια  ζήσαμε σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, με φυλακίσεις, βασανιστήρια και εξορίες αγωνιστών κυρίως της αριστεράς.

Στην Πάρο η δικτατορία απέλυσε τον αγωνιστή δάσκαλο Αντώνη Αλιπράντη, ο οποίος επανήλθε στην υπηρεσία με την επάνοδο της Χώρας στην δημοκρατία το 1974.

Αυτές τις μέρες, όχι κάποια χούντα, αλλά ο κορονοϊός, μας μάντρωσε για τα καλά. Κοινό γνώρισμα και στις δύο περιπτώσεις ο φόβος για τη ζωή μας.

 Διαφέρουν τα μέσα. Στην πρώτη περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν τα τανκς και η βία, τώρα  χρησιμοποιούνται τα κανάλια ενημέρωσης και η επιστημονική προσέγγιση που μας έπεισαν να πειθαρχήσουμε και να στερηθούμε οικειοθελώς την ατομική μας ελευθερία.

Ας ελπίσουμε, ότι  αυτό που συμβαίνει αυτή τη φορά θα είναι για το καλό μας, αν και οι οικονομικές επιπτώσεις προβλέπεται να είναι εξαιρετικά σοβαρές για τη χώρα μας που εισέρχεται και πάλι σε μεγάλη ύφεση.

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά.

Κ.Α.