«Ο κόσμος δεν κινείται. Δε σαλεύει. Τι περιμένει; Να τον εξαφανίσουν τελείως από το χάρτη;»

Χθες επισκέφτηκα γραφείο της Πάρου για προσωπική μου υπόθεση. Κουβέντιασα για λίγο με έναν εκ των υπαλλήλων του για την οικονομική κατάσταση γενικότερα. «Δεν αντέχω άλλο» μου είπε. «Ο κόσμος μπαίνει στο γραφείο και είναι εκνευρισμένος. Χτυπιέται από παντού. Βρίζει, κατηγορεί την κυβέρνηση, αναρωτιέται για το τι κάνει η αντιπολίτευση. Του φταίνε όλοι και όλα και κάποιοι ξεθυμαίνουν επάνω μου. Αυτό όμως που μου κάνει μεγάλη εντύπωση», συνέχισε, «είναι ότι ο κόσμος δεν κινείται. Δε σαλεύει. Τι περιμένει; Να τον εξαφανίσουν τελείως από το χάρτη;»

Είναι η πολλοστή φορά που ακούω να μου λένε ότι ο κόσμος δεν κινείται, ότι δεν αντιδρά. Και σε όλες τις περιπτώσεις, όσοι μου το έχουν πει, είναι εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι και άνεργοι. Είναι αυτοί που αποτελούν και την πλειοψηφία του κόσμου που έχει πληγεί από τα σκληρά οικονομικά μέτρα των τελευταίων κυβερνήσεων και της τωρινής.

Όλοι τους περιμένουν να κινηθούν κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους. Όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους. Μόνο που οι «ίδιοι» αποτελούν την πλειοψηφία αυτών που δεν κινούνται και έχουν αφήσει την υπόθεση που τους αφορά σε ασύντακτες μειοψηφίες ή σε μικρούς κομματικούς οργανωμένους σχηματισμούς.

Για όσο χρόνο όμως η πλειοψηφία των «παραπονιάρηδων» παραμένει σε αδράνεια η  οικονομική θέση όλων (και η δική τους) θα χειροτερεύει συνεχώς και ας γνωρίζουν ότι το χειρότερο δεν έχει τέλος.

Βέβαια έχουν κι αυτοί τα δίκια τους. Δεν έχουν από πού να πιαστούν. Νιώθουν εξαπατημένοι και προδομένοι γιατί  όποιον εμπιστεύθηκαν τους «πούλησε»  και την αριστερά τη βλέπουν καχύποπτα, αφού δεν είδαν κάτι το ουσιαστικό να έχει γίνει, παρά τα μεγάλα ποσοστά που πήραν (στο σύνολό τους) τα κόμματά της στις τελευταίες εκλογές.

Για να γίνει όμως μια σοβαρή κινητοποίηση που θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε οπισθοχώρηση  και τους δανειστές να βάλουν νερό στο κρασί τους, θα χρειαστεί να αλλάξουν νοοτροπία κατ΄αρχήν τα αντιμνημονιακά κόμματα. Και αυτό δεν είναι ορατό προς το παρόν στον πολιτικό ορίζοντα. Μια επίσκεψη στη Βουλή  θα πείσει τον καθένα μας για τη νοοτροπία που επικρατεί εντός των τειχών του ελληνικού κοινοβουλίου.

Συνολάκια, κλητήρες, άνεση ευρωπαϊκού επιπέδου, πολυτέλεια προκλητική και κοκορομαχίες ανέξοδες που δεν οδηγούν πουθενά, αφού τα «κουκιά» είναι δεδομένα.

Οι βουλευτές μας, οι αντιμνημονιακοί, οι περισσότεροι, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με ό,τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Ατέλειωτες είναι οι ώρες που ξοδεύουν σε συζητήσεις, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται πλάι στο χειμαζόμενο λαό.

Έχουν ξεχάσει ότι τις δύσκολες ώρες το πολιτικό γίγνεσθαι διαμορφώνεται εκτός Βουλής. Οι μεγάλες ανατροπές στους πολιτικούς συσχετισμούς και με τον ανένδοτο αγώνα του 1961 με το Γέρο της Δημοκρατίας, αλλά και το 1981 με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με το σύνθημα της «αλλαγής», πραγματοποιήθηκαν κυρίως εκτός του κοινοβουλίου σε απευθείας  επικοινωνία με τον ελληνικό λαό.

Η πλειοψηφία του κόσμου, που «βράζει», αναζητεί πολιτικό φορέα που θα του προτείνει πειστική εναλλακτική λύση εξόδου από την οικονομική κρίση. Και αυτόν τον φορέα δεν τον βλέπει επί του παρόντος. Και δεν έχει καμιά διάθεση για κινητοποιήσεις, όταν δεν είναι βέβαιη ότι θα έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα στην καθημερινότητά της. Άλλωστε φοβάται και τα χειρότερα. Γι αυτό και προτιμά τον αργό θάνατο από τον "αιφνίδιο". Προτιμά να περιμένει, όπως ο καρκινοπαθής, το νέο φάρμακο που θα του παρατείνει τη ζωή ή θα τον θεραπεύσει.

Γνωρίζει επίσης ότι οι διαμαρτυρίες έχουν περιορισμένα αποτελέσματα για όσο διάστημα αυτές είναι αποσπασματικές και ασυντόνιστες. Αλλά και ο φορέας που θα μπορούσε να τις συντονίσει, δηλαδή η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, έχουν γίνει αναξιόπιστες  στη συνείδηση των εργαζομένων και των υπαλλήλων. Επί δεκαετίες σπαταλούσαν απερίσκεπτα το κεφάλαιο της αξιοπιστίας τους, αφού τις θέσεις στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα τις έβλεπαν (οι συνδικαλιστές)  ως εφαλτήριο για βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες ή και για άλλες «διευκολύνσεις».

Έτσι την κρίσιμη στιγμή που θα μπορούσαν να παίξουν επάξια το συνδικαλιστικό τους ρόλο, οι εργαζόμενοι δεν τους ακολούθησαν γιατί δεν τους πίστεψαν. Σ΄αυτά ας προστεθεί και η λάσπη που έριξαν και συνεχίζουν να ρίχνουν στο συνδικαλιστικό κίνημα τα αργυρώνητα μέσα ενημέρωσης.

Αν αυτά συμβαίνουν στον πολυδιασπασμένο αντιμνημονιακό χώρο, τότε υπάρχει η εξήγηση για την αδράνεια που επικρατεί στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Αυτά βλέπει και αναλύει καθημερινά η άλλη πλευρά και επιβάλλει συνεχώς νέα εξοντωτικά μέτρα. Και δεν εννοούμε μόνο τους έλληνες κρατούντες,  αλλά κυρίως τις ξένες πρεσβείες που καθημερινά ενημερώνουν τις κυβερνήσεις τους για τα εν Ελλάδι συμβαίνοντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι στον προεκλογικό αγώνα της Γερμανίας κυριαρχεί η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως δεν είναι τυχαία και η προσεχής επίσκεψη στη χώρα μας του γερμανού υπουργού των οικονομικών Σόιμπλε.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αν δεν χαθεί στην εσωστρέφεια και στα γεροντικά πείσματα, που αξιοποιεί και προβάλλει η άλλη πλευρά, ίσως να αποτελέσει την αφετηρία για ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα  που θα οδηγήσει την αριστερά στην εξουσία, όχι για να φέρει στη χώρα το σοσιαλισμό, αλλά για να σταματήσει τον κατήφορο και να τη σώσει από την καταστροφή.

Πάροικος