Στις 16 Οκτωβρίου 1942 ο Χ. Νοϊμπάχερ, ειδικός στα οικονομικά θέματα, πρώην δήμαρχος Βιέννης, διορίζεται με απόφαση του ίδιου του Χίτλερ «εντεταλμένος για οικονομικά και χρηματιστικά ζητήματα στην Ελλάδα».
Παράλληλα, το φασιστικό καθεστώς της Ρώμης διορίζει με ίση δικαιοδοσία τον τραπεζίτη Ντ΄Αγκουστίνο με αρμοδιότητες μεταξύ άλλων «να αποτρέψει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εξυγίανση των παρουσών συνθηκών»
Με άλλα λόγια οι δυνάμεις του άξονα, αφού κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας και μετά το λιμό με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, αποφάσισαν να «σώσουν» τον ελληνικό λαό.
Ο πρώτος στόχος που έθεσαν είχε σχέση με την επιβράδυνση της διολίσθηση της δραχμής.
Δίνουν εντολή στην κατοχική κυβέρνηση να καταργήσει την κρατική διατίμηση των προϊόντων και δημιουργούν καθεστώς ελεύθερης αγοράς. Εξασφαλίζουν δωρεάν εισαγωγές τροφίμων σε μεγάλες ποσότητες, χτυπώντας ταυτόχρονα τους κερδοσκόπους.
Χωρίς καμιά προειδοποίηση, απαγορεύουν την πληρωμή των προμηθευτών του γερμανικού στρατού, με πρόφαση ότι τα νέα νομισματικά μέτρα έχουν προκαλέσει «έντονη έλλειψη ρευστότητας».
Οι προμηθευτές που είχαν συνηθίσει να εισπράττουν τεράστια ποσά, προστρέχουν έντρομοι στις τράπεζες , οι οποίες όμως είχαν πάρει εντολή να διακόψουν τις πιστώσεις και επιπλέον να προχωρήσουν και σε ανάκληση παλαιότερων δανείων που είχαν λάβει.
Έτσι οι καλομαθημένοι μεγαλέμποροι παύουν πλέον να ενδιαφέρονται για την περαιτέρω υποτίμηση της δραχμής και για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αναγκάζονται να πουλήσουν τα κρυμμένα εμπορεύματα και να τροφοδοτήσουν την αγορά που και αυτή βρίσκεται σε ύφεση.
Οι εισαγωγές τροφίμων, μετά την άρση του αγγλικού αποκλεισμού, από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ιταλία, σε συνδυασμό με τη βοήθεια του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και τα έκτακτα οικονομικά μέτρα, ωθούν τους κερδοσκόπους να «ξαναποντάρουν» στην «ξοφλημένη δραχμή» και «ολόκληρη η Αθήνα γίνεται ένα χρηματιστήριο που ρυθμίζεται από τις εκάστοτε φήμες».
Η χρυσή λίρα κατρακυλάει συνεχώς και οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών μειώνονται εντυπωσιακά, αφού οι χονδρέμποροι θέλουν να προλάβουν να αδειάσουν έγκαιρα τις παράνομες αποθήκες τους.
Ο διπλωματικός εκπρόσωπος του Βατικανού, Ρονκάλι, ο μετέπειτα Πάπας Ιωάννης ο 23ος παρατηρεί έκπληκτος ότι «ως δια μαγείας γεμίζουν τα καταστήματα με όλα τα αγαθά του Θεού» σε τέτοια αφθονία που θυμίζουν παλαιότερες εποχές, πριν από τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα.
Είχε προηγηθεί η τρομερή πείνα του χειμώνα του 1942 κατά την διάρκεια της οποίας δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κάθονταν επάνω σε σωρούς σιταριού και «πλούτιζαν με το αίμα των αδελφών τους», όπως κατάγγειλε ο Νούντσιος του Βατικανού.
Την ίδια εποχή γίνονται γνωστές οι αυτοκτονίες τριών χρεοκοπημένων μαυραγοριτών.
Οι παρεμβάσεις του Νοϊμπάχερ, μειώνουν και τις δαπάνες των γερμανικών αρχών και επιβάλλουν αυστηρότατο περιορισμό εισόδου στην Ελλάδα γερμανών πολιτών, που δεν ήταν απόλυτα απαραίτητοι, αναστέλλοντας την τάση για ανέξοδο τουρισμό στα αξιοθέατα της χώρας.
Όλα αυτά δεν κράτησαν για πολύ, αφού η οικονομική αυτή πολιτική , που είχε ως στόχο την "εξυγίανση" και τον απόλυτο έλεγχο της ελληνικής οικονομίας, ανατράπηκε εξαιτίας των αναγκών του πολέμου, με τον Γκαίρινγκ να αποκαλεί τη δραχμή «σκατοδραχμή».
Η τιμή της χρυσής λίρα που το Νοέμβριο του 1942 ισοδυναμούσε με 135.000 δραχμές, το 1943 αντιστοιχούσε σε 2.000.000 δραχμές.
Σήμερα στο «γερμανικό προτεκτοράτο» γιατί έτσι θεωρούν οι Γερμανοί τη χώρα μας, με μια κυβέρνηση πειθήνια σ΄αυτούς, ο Ράιχενμπαχ έχει αναλάβει το ρόλο του Νοϊμπάχερ της κατοχής.
Βέβαια οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες, οι πολιτικές όμως ελέγχου της ελληνικής οικονομίας με τις σύγχρονες τραπεζοκαπιταλιστικές μεθόδους, παραμένουν, φτωχοποιώντας όλο και περισσότερο τον ελληνικό λαό.
Την περίοδο αυτή τηρουμένων των αναλογιών, η χώρα μπορεί να μη βρίσκεται στην κατάσταση εκείνου του φοβερού λιμού, που οδήγησε στον υποσιτισμό και το θάνατο χιλιάδες Έλληνες, βιώνει όμως μια άνευ προηγουμένου οικονομική εξαθλίωση, με ευθύνη και πάλι των Γερμανών.
Η παρουσία του Ράιχενμπαχ και άλλων αφανών συμβούλων του, με αντικείμενο την οικονομική και διοικητική αναδιοργάνωση της χώρας, οδηγεί σε πρωτοφανή μέτρα σκληρότητας, που καμιά ελληνική κυβέρνηση από μόνη της, δεν θέλησε να λάβει, όπως: απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με στόχο τάχα την «ανταγωνιστικότητα», ώστε να μπορέσουν τα γερμανικά κεφάλαια να κερδοσκοπήσουν σε βάρος του λαού, που σε λίγο θα θεωρεί εξαιρετική τύχη να βρει δουλειά με πενιχρό μεροκάματο, όταν στην αγορά εργασίας ήδη συνωθούνται στρατιές ανέργων.
Με απλά λόγια πρώτα εξαθλιώνουμε το λαό, στη συνέχεια οργανώνουμε το κράτος στα μέτρα μας και μετά επενδύουμε με ασφάλεια εξασφαλίζοντας υπερβολικά κέρδη.
Ο οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία που βρίσκεται σε εξέλιξη με ένα από τα πεδία σύγκρουσης την Ελλάδα, ίσως βοηθήσει τη χώρα να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις, περιορίζοντας τον οικονομικό έλεγχο της χώρας από τους Γερμανούς, με γεωστρατηγικά ανταλλάγματα όμως προς τους Αμερικανούς, που το πιθανότερο είναι να τα πληρώσει και πάλι η Κύπρος.
Πάροικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου