Ο καναπές...

 

Η γοητεία του καναπέ στις μέρες μας κερδίζει καθημερινά πόντους.

Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε όσους τον προτιμούν.

Παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα σχολιάζουν, ανησυχούν, αντιλαμβάνονται, ότι άλλοι καθορίζουν τη ζωή μας, ακόμα και τον τρόπο που σκεπτόμαστε, αλλά μέχρις εκεί.

Καμιά αντίδραση και καμιά διάθεση συμμετοχής για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.

Αν τους ρωτήσεις γιατί δεν παίρνουν μέρος σε προσπάθειες επίλυσης των καθημερινών προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν, η συνήθης απάντηση είναι « μα δεν γίνεται τίποτα».

Χαμένος κόπος για πολλούς και για άλλους δικαιολογία για να αποφύγουν τα δύσκολα.

Γιατί δύσκολο είναι να αφήσεις προσωπικές ενασχολήσεις και επαγγελματικές δραστηριότητες για να καταπιαστείς με τις κοινές υποθέσεις.

Και ακόμα πιο δύσκολο, να εγκαταλείψεις την ησυχία σου, την άνετη(;) ζωή σου για να γίνεις τελικά στόχος του κάθε ανεύθυνου, που είναι έτοιμος να σε «πυροβολήσει».

Αλλά με τέτοιες επιλογές πράγματι δεν γίνεται τίποτα.

Με αυτή μας τη στάση αφήσαμε χώρο  στους μέτριους και στους κάτω του μετρίου, στα χέρια των οποίων βρίσκονται οι ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Πήραμε είδηση ότι εδώ και χρόνια η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε πορεία παρακμής;

Και για να έρθουμε στα καθ΄ημάς και με αφορμή την αυριανή συγκέντρωση στη Μάρπησσα για το νερό, μια φίλη μου έγραψε: «Δεν γίνεται τίποτα, αλλά παρ΄όλα αυτά θα έρθω στη συγκέντρωση». Παρήγορο ότι θα έρθει. Της απάντησα: «Πολλά μπορούν να γίνουν, εάν λίγο σαλέψουμε. Φαντάζεσαι τι θα είχε γίνει εάν, αντί για 30 ή 40 που εκτιμώ ότι θα έρθουν στην αγροτολέσχη, ερχόντουσαν 300 ή 400; 

Γιατί τόσοι θα ερχόντουσαν εάν οι βρύσες έσταζαν ή δεν έβγαζαν καθόλου νερό. Αλλά τότε η διαμαρτυρία μας θα ήταν «κατόπιν εορτής».

 Καλούμαστε να προλάβουμε αυτό που έρχεται από τους μέτριους ή έστω να το περιορίσουμε. Είναι στο χέρι μας.