Περί του αστυνομικού κράτους της επάρατης δεξιάς

Κύριε Διαχειριστή της "Ωραίας Πάρου",

Κάποιοι μας τη θύμισαν με αφορμή την 3ωρη κράτηση του Λευτέρη.

Επειδή τα έχουμε ισοπεδώσει όλα στις μέρες μας και επειδή κυρίως οι νεότεροι αγνοούν την πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας, θα υπενθυμίσω σε μερικούς και θα πληροφορήσω τους περισσότερους  για κάποια γεγονότα χαρακτηριστικά του αστυνομικού κράτους της δεξιάς  της 10ετίας του ΄50 και του ΄60.

Η Μακρόνησος, η Γυάρος, ο Άι Στράτης, η Ικαριά, όλα αυτά τα νησιά ήταν τόποι εξορίας των αριστερών. Η Μακρόνησος βέβαια ήταν το μαρτυρικό νησί με την αιματοβαμμένη ιστορία του, αφού πολλοί  αριστεροί άφησαν από τα βασανιστήρια εκεί την τελευταία τους πνοή.

 Ένα από τα βασανιστήρια που χρησιμοποιούσαν οι βασανιστές ήταν αυτό με τη γάτα. Έβαζαν τον κρατούμενο σ΄ένα τσουβάλι με μια γάτα, το βύθιζαν στη θάλασσα και έβγαζαν τον κρατούμενο καταξεσχισμένο και ημιθανή. 

Ο δικός μας ο Θύμιος Μαύρης, μακρονησιώτης κι αυτός, πολλά έχει να μας διηγηθεί και να μας περιγράψει από αυτά που βίωσε στο νησί του μαρτυρίου.

Το Μάρτιο του1952, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Πλαστήρας, παρά την αντίθετη απόφασή του, οι αξιωματικοί του ΙΔΕΑ (πανίσχυρη παρακρατική οργάνωση του στρατού) εκτέλεσαν (ξημερώματα Κυριακής) το Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπος με το γαρύφαλλο, όπως έμεινε στην ιστορία από ένα σκίτσο του Πικάσο και αργότερα, πάλι με στημένη δίκη, το φυματικό δάσκαλο Νίκο Πλουμπίδη, που ήταν και οι δύο ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ.

Για όσους ήθελαν να διοριστούν σε δημόσια υπηρεσία, ήταν υποχρεωτική η προσκόμιση του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, το οποίο εξέδιδε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής που διέμενε ο ενδιαφερόμενος και που  πιστοποιούσε ότι δεν είναι αριστερός.

Το κύριο έργο της αστυνομίας ήταν η παρακολούθηση των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών, αφού ο κάθε ύποπτος είχε και ένα φάκελο που τον συνόδευε σε κάθε του δραστηριότητα.

Τα τηλέφωνα τα παρακολουθούσε ειδική υπηρεσία και το κρατικό ραδιόφωνο, τότε δεν υπήρχε άλλο μέσο ηλεκτρονικής πληροφόρησης, μετέδιδε τις «αλήθειες» της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Παρά τις αφόρητες πιέσεις , τον εκφοβισμό και τις προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα, την τρομοκρατία στην ύπαιθρο από τα οπλισμένα Τ.Ε.Α. (Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης) ο δημοκρατικός λαός της πατρίδας μας στις εκλογές του 1958 ανέδειξε αξιωματική αντιπολίτευση το κόμμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) με ποσοστό 24% και 70 βουλευτές. 

Ακολούθησαν οι εκλογές της βίας και της νοθείας , όπου ψήφισαν οι πεθαμένοι και τα δέντρα, ο ανένδοτος αγώνας, η δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκης από τις παρακρατικές οργανώσεις της Θεσσαλονίκης  που συνεργάζονταν με το αστυνομικό κράτος της συμπρωτεύουσας και η εκλογική αναμέτρηση του 1964 που ανέδειξε με συντριπτικά ποσοστά (53%) πρωθυπουργό το Γεώργιο Παπανδρέου.

Την περίοδο εκείνη άρχισαν να βγαίνουν από τις φυλακές οι αγωνιστές της αριστεράς  για να φυλακιστούν και πάλι με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 του Απρίλη του 1967.

Αυτά τα πολιτικά γεγονότα και το τότε αστυνομικό κράτος έχουν σχέση με την τωρινή πολιτική πραγματικότητα και τον καφέ που κέρασαν στο Λευτέρη και την ευγένεια που του επέδειξαν τα όργανα της Δημόσιας τάξης;

Όταν ο όποιος Λευτέρης σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας προειδοποιούσε (και παρακινούσε;),  μέσω του διαδικτύου, έστω και αστειευόμενος, ότι ο πρωθυπουργός της πατρίδας μας, ο όποιος πρωθυπουργός, θα έχει την τύχη του Κένεντι στο Τέξας, που ως γνωστόν τον δολοφόνησαν, η Υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος τι έπρεπε να κάνει; Να τον ευχαριστήσει για την πληροφορία που της διεμήνυσε;

Φιλικά

Πάροικος