Μια ιστορία με σημείο αναφοράς το Πίσω Λιβάδι της Μάρπησσας

Ήταν τέλη Ιουλίου του 1999 και ήμουν στον πρώτο χρόνο της δεύτερης δημαρχιακής μου θητείας με προβλήματα πολύ μεγάλα, που είχαν σχέση με την οργάνωση του ενιαίου Δήμου.

Η έδρα του Δήμου και το γραφείο μου βρίσκονταν στο κτήριο που στεγάζει σήμερα το ΚΑΠΗ, η Τεχνική Υπηρεσία σε άλλο κτήριο του παραδοσιακού οικισμού της Παροικιάς, η αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου στον περιφερειακό και η Υπηρεσία Ύδρευσης και Καθαριότητας σε πρόχειρο κτήριο κοντά στο πάρκιν του κοιμητηρίου.

Το Ξενία που ανήκε στον ΕΟΤ, αντί να μας το προσφέρει η Κυβέρνηση, που το ζητούσαμε για να στεγάσουμε το Δήμο σε ενιαίο χώρο, το πουλούσε και έπρεπε ο Δήμος να πάρει μέρος σε διαγωνισμό για να το αγοράσει.

Τα προβλήματα της ύδρευσης την περίοδο εκείνη ήταν πολλά και καθόλου εύκολα στην επίλυσή τους.

Ήταν τότε (27 Ιουλίου 1999)  που δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου από το Πίσω Λιβάδι, που με πληροφορούσε ότι ο οικισμός είχε μείνει χωρίς νερό.

Πήγα αμέσως στην περιοχή με συνεργείο εργατών και διαπίστωσα ότι το δίκτυο που έστελνε νερό στο Πίσω Λιβάδι ήταν βουλωμένο. Έπρεπε αμέσως να αλλαχτεί το τμήμα του από τη δεξαμενή του Αγίου Αντωνίου μέχρι το δρόμο που οδηγεί στο επίνειο της Μάρπησσας, που συγκέντρωνε από τότε μεγάλο αριθμό παραθεριστών. 

Υλικά στο Δήμο για την αντικατάσταση του δικτύου δεν υπήρχαν, ούτε με είχαν ενημερώσει, ότι το δίκτυο ήταν προβληματικό.

Παρήγγειλα αμέσως σε εργοστάσιο της Θήβας σωλήνες μεγάλου διαμετρήματος σε κουλούρες των 100 μέτρων, που ετοιμάστηκαν και έφτασαν με νταλίκα αμέσως στον Πειραιά, αλλά τα πλοία της ακτοπλοΐας  φόρτωναν κατά προτεραιότητα τα Ι.Χ. και άφηναν απέξω τα φορτηγά και τις νταλίκες. Χρειάστηκε παρέμβαση από το Λιμεναρχείο του Πειραιά για να φτάσουν τα υλικά αμέσως στην Πάρο.

Η εκτέλεση του έργου ήταν επικίνδυνη για τους εργάτες και τους υδραυλικούς. Οι τεράστιες κουλούρες, αφού μεταφέρθηκαν στο ύψος της δεξαμενής, άρχισαν να ξετυλίγονται σε όλο το μήκος της κατηφορικής διαδρομής μέχρι το δρόμο που οδηγεί στο Πίσω Λιβάδι με την αγωνία μου, να μην συμβεί ατύχημα στους εργαζόμενους, μεγάλη.

Σε μιάμιση μέρα δώσαμε πάλι νερό στην περιοχή,  χάρη στο συντονισμό που υπήρξε και στο εργατικό δυναμικό του Δήμου, που με μεγάλη ευκολία, κάποιοι δημότες του έριχναν τότε το λίθο του αναθέματος.

Η ταλαιπωρία και η κόπωση όλων μας ήταν απερίγραπτη και η δική μου απόφαση για την ίδρυση της ΔΕΥΑΠ τότε πάρθηκε.

Αυτό το νομικό πρόσωπο του Δήμου μας επιτέλεσε και συνεχίζει να επιτελεί  σπουδαίο έργο, εξασφαλίζοντας την ομαλή λειτουργία της ύδρευσης και της αποχέτευσης σε ολόκληρο το νησί με δίκτυα ξεπερασμένα και προβληματικά, αφού η πρόβλεψη των μελετών για την οικιστική ανάπτυξη του νησιού αποδείχτηκε λανθασμένη.

Κώστας Αργουζής