Με αφορμή ένα ταξίδι μου σε Αθήνα και Σύρο

Τις προάλλες βρισκόμουν πρώτα στην Αθήνα και μετά στη Σύρο. Στην Αθήνα βρέθηκα για προσωπικές και οικογενειακές υποθέσεις και στη Σύρο γιατί ήμουν κατηγορούμενος μαζί με τον δήμαρχο Αντιπάρου και συμβούλους του, επειδή φιλοξένησα, ως όφειλα, δηλώσεις του κατά της πρώην προέδρου της κοινότητας Αντιπάρου, όταν ήμουν ιδιοκτήτης του έντυπου «Παριανού Τύπου».

Στην Αθήνα, προκειμένου να επισκεφτώ το Ταμείο Νομικών, διέσχισα την οδό Γερανίου στις 9 το πρωί.

Το θέαμα που αντίκρισα με πόνεσε για την Ελλάδα που παραδίδουμε στα παιδιά μας.

10 έγχρωμοι έμποροι ναρκωτικών πλάσαραν το φονικό τους εμπόρευμα. Λίγο πιο πέρα πόρνες από όλες τις φυλές της Γης και σε κοντινή απόσταση νέοι ηλικίας περίπου 20 ετών να τρυπιούνται με τρεμάμενα χέρια.

Στην οδό Πειραιώς εκείνη την ώρα περνούσε ομάδα αστυνομικών, η οποία, αν και γνώριζε τι συνέβαινε, προσπερνούσε αδιάφορη.

Όταν μπήκα στο κτήριο που στεγάζει το Ταμείο Νομικών περιέγραψα στην πρώτη υπάλληλο που συνάντησα αυτά που είδα και εκείνη μου απάντησε: «Τα γνωρίζω και επειδή φοβόμαστε, κάθε πρωί ερχόμαστε ομαδικά στη δουλειά μας»

Όταν τέλειωσα τα γραφειοκρατικά με το Ταμείο και βγήκα στην οδό Σωκράτους, με πλησίασε ένας ρακένδυτος νεαρός, με αποκάλεσε «πατέρα», δήλωσε άστεγος που σκεπάζεται τη νύχτα με χαρτόνια και μου ζήτησε χρήματα. Προφανώς ήθελε να πάρει τη δόση του.

Αυτά την πρώτη μέρα παραμονής μου στην Αθήνα.

Τη δεύτερη μέρα, στις 8:30 το πρωί βρισκόμουν σε μικροβιολογικό εργαστήριο για εξετάσεις. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, αγανακτισμένη, επειδή στα δημόσια ιατρικά εργαστήρια δεν υπήρχαν υλικά για τις προγραμματισμένες εξετάσεις της.  Είχε στηθεί στην ουρά με θερμοκρασία γύρω στο μηδέν από τις 6 το πρωί.

Το απόγευμα της ίδια μέρας συνάντησα γνωστούς μου στο Γαλάτσι, οι οποίοι είχαν πάρει τα λίγα χρήματα που είχαν από τις τράπεζες, φοβούμενοι την πτώχευση της χώρας. Και βέβαια όλοι έβριζαν με ακατανόμαστες φράσεις την κυβέρνηση, περιμένοντας τις εκλογές για να μαυρίσουν τους κυβερνώντες.

Την άλλη μέρα, με κολικό του νεφρού, αλλά με πόνο υποφερτό, πήρα το πλοίο για τη Σύρο.

Στις 20 Ιανουαρίου, το πρωί, βρέθηκα και πάλι στο γνώριμο αίθριο των δικαστηρίων και στις γνωστές μου αίθουσες, όπου ως δήμαρχος, είχα καθίσει στο σκαμνί ως κατηγορούμενος τουλάχιστον 40 φορές. Εκεί συνάντησα και τους παριανούς δικηγόρους: τον Σπύρο Λάβδα, τον Αλέξανδρο Τριτσιμπίδα και τον Κώστα Φιφλή. Ο Κώστας μάλιστα, χαριτολογώντας, μου είπε: «Πάλι εδώ;»

Μεταξύ των άλλων γνωστών συνάντησα και τον Κομνηνό Στρογγύλη, ιδιοκτήτη του κυκλαδικού καναλιού TV1. Η οργή του, κατά των κυβερνώντων τη χώρα, είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Άλλωστε κάθε βράδυ, από τα λεγόμενά του στο γυαλί, δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις την ψυχολογία στην οποία βρίσκεται.

Τον Κομνηνό τον ήξερα από παλιά ως θερμό υποστηρικτή του ΠΑΣΟΚ. Τώρα αγωνίζεται για να μην πληρωθούν τα χαράτσια στη ΔΕΗ.

Η δίκη, έπειτα από δύο αναβολές, αυτή τη φορά έγινε. Η απόφαση όμως, στις αγωγές αποζημιώσεως δε βγαίνει αμέσως, σε αντίθεση με τις ποινικού περιεχομένου δίκες.

Η κ. Μανέτα απαιτεί από τους κατηγορούμενους Γιάννη Λεβεντάκη, Κώστα Φαρούπο, Ελένη Βιάζη, Νίκο Ραγκούση- Λαουτάρη και τον υποφαινόμενο αποζημίωση 200.000 €.

Την πρωτόδικη απόφαση θα τη γνωρίζουμε έπειτα από μερικούς μήνες. Οι δίκες αυτές γίνονται με το τυποκτόνο νόμο του Βενιζέλου, εξαιτίας του οποίου πολλοί δημοσιογράφοι έχουν χάσει ακόμα και τα σπίτια τους.

Στη Σύρο, όπως άλλωστε και σε όλη την Ελλάδα, το θέμα που συζητιέται είναι η οικονομική κατάσταση και η εξαθλίωση του Έλληνα. Η κρίση έχει ακουμπήσει και την άλλοτε ανθούσα οικονομία του νησιού. Αυτό μου έλεγε και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου με τον οποίο γνωρίζομαι από παλιά.  Αυτός μάλιστα, έκανε και την πρόβλεψη ότι χώρα θα χρεοκοπήσει επίσημα τον ερχόμενο Απρίλιο.

Πριν μερικά χρόνια η Ελλάδα  έσφυζε από ζωή. Ο κόσμος είχε χρήματα και μεγάλα αναπτυξιακά έργα βρίσκονταν σε εξέλιξη. Το αεροδρόμιο των Σπάτων, η ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, η Εγνατία οδός, το μετρό της Αθήνας, το Μουσείο της Ακρόπολης και πολλά άλλα μικρότερα έργα στην περιφέρεια, σημαντικά όμως για τις τοπικές μας κοινωνίες.

Σήμερα έχεις την αίσθηση ότι ζεις σε άλλη χώρα. Όλα ήρθαν τόσο ξαφνικά και ανεπάντεχα. Οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα λουκέτα στα μαγαζιά, τα χαράτσια, οι ανατροπές στον οικογενειακό προγραμματισμό και το χειρότερο δεν υπάρχει φως παρά τις μεγάλες θυσίες του λαού.

 Οι εικόνες που αντίκρισα στην Αθήνα προϊδεάζουν γι αυτό που έρχεται. Κι αυτό που έρχεται είναι μια απροσδιόριστη σε έκταση και βάθος κοινωνική έκρηξη με ολέθριες συνέπειες για το λαό και τη χώρα. Ίσως και αυτό να είναι προσχεδιασμένο από τους κοσμοκράτορες του κόσμου τούτου.

Κώστας Αργουζής