Οι εκλογές είναι μονόδρομος

Οι εκλογές μπορεί να αποτελούν κόκκινη γραμμή για το κυβερνών κόμμα και για τη Νέα Δημοκρατία να είναι «καλοδεχούμενες»,  αν το αποφασίσει η κυβέρνηση,  αλλά το βέβαιο είναι ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας θέλουν να τις αποφύγουν.

Και η μεν κυβέρνηση εισπράττοντας την κατακραυγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού έχει κάθε λόγο να μην τις θέλει, η Ν.Δ. όμως που αρνείται να συμπράξει στη λάθος κυβερνητική συνταγή , παρά τις πρωθυπουργικές εκκλήσεις και τις ευρω-πιέσεις, γιατί δεν τις ζητά ευθέως; 

·         Το μνημόνιο δεν το ψήφισε.

·         το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν πρόκειται να το ψηφίσει.

·         το Ζάππειο 2, που αποτελεί την πρότασή της για την έξοδο από την οικονομική κρίση αγνοήθηκε και

·         οι σφυγμομετρήσεις για πρώτη φορά της δίνουν προβάδισμα, έναντι του ΠΑΣΟΚ.

Τι άλλο θα περίμενε για να ζητήσει εκλογές; Μήπως διατηρεί την κρυφή ελπίδα ότι θα αποκτήσει αυτοδυναμία, εάν αυτές μετατοπισθούν για αργότερα; Κι αν μέχρι τότε η χώρα χρεοκοπήσει; Τότε τι θα έχει να προβάλει ως δικαιολογία στον ελληνικό λαό;

Η απάντηση που δίνουν τα στελέχη της σε σχετικά δημοσιογραφικά ερωτήματα, ότι «οι εκλογές αποφασίζονται από την κυβέρνηση και ότι αν προκύψουν είναι καλοδεχούμενες», δεν πείθει κανέναν.

Προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει που η ηγεσία της Ν.Δ. δεν θα ήθελε να αποκαλύψει. Αλλά σε μια κρίσιμη για τη χώρα φάση, που όλοι μας είμαστε υποψιασμένοι, το απλούστερο που θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος, είναι ότι ηγεσία της Ν.Δ. έχει αναλάβει σχετική δέσμευση.  

Η διατύπωση αιτήματος εκλογών, και μάλιστα με ένταση, από την αξιωματική αντιπολίτευση είναι βέβαιο ότι θα δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την ήδη εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία  έχει περιέλθει η κυβέρνηση εν όψει  της κατάθεσης  και της συζήτησης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος στη Βουλή.

Εάν έτσι έχει το πράγμα, τότε τρία ενδεχόμενα είναι πιθανά, με τις εκλογές να μετατοπίζονται χρονικά μέχρι να περάσει(;) η επερχόμενη καταιγίδα των αγανακτισμένων πολιτών, που επίσης δεν επιζητούν τις εκλογές, αφού η στόχευσή τους είναι διαφορετική και αφορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Ας δούμε όμως ποια είναι τα ενδεχόμενα αυτά:

Α.  Ανασχηματισμός, μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος  με αλλαγές προσώπων προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως στα οικονομικά υπουργεία.

Β. Ανασχηματισμός, μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος με πρόσωπα εκτός ΠΑΣΟΚ στα προαναφερθέντα υπουργεία.

Γ. Κυβέρνηση κοινής αποδοχής από τα δύο  μεγάλα κόμματα.

Η πρώτη περίπτωση καθιστά άχρηστο τον ανασχηματισμό ακόμα κι αν επιλεγούν πρόσωπα ικανά και άφθαρτα από τη μεγάλη δεξαμενή στελεχών του ΠΑΣΟΚ που μπορεί και να μην έχουν, κατά την περίοδο αυτή,  τη βουλευτική ιδιότητα. Αυτό ίσως εξασφαλίσει ελάχιστο πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση, λόγω θερινών διακοπών, μέχρι το Σεπτέμβρη. Μετά θα προκύψει θύελλα αντιδράσεων γιατί θα αρχίσει να εφαρμόζεται το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Η δεύτερη περίπτωση, με συμμετοχή προσώπων εκτός ΠΑΣΟΚ, πάλι δεν πρόκειται να μετριάσει τις αντιδράσεις του κόσμου για τον ίδιο λόγο, γιατί και τα πρόσωπα αυτά θα υποχρεωθούν να εφαρμόσουν το ίδιο οικονομικό πρόγραμμα. Και ίσως γι΄αυτό είναι και δύσκολο να βρεθούν.

Τέλος η τρίτη περίπτωση έχει ελάχιστες πιθανότητες πραγματοποίησης, γιατί θα κάψει την τελευταία εφεδρεία του πολιτικού μας συστήματος και θα είναι το κύκνειο άσμα του Αντώνη Σαμαρά.

Με βάση τις πιο πάνω εκτιμήσεις ο Γιώργος Παπανδρέου αντιμετωπίζει ένα οδυνηρό δίλλημα: ή  να κυβερνήσει με έκτακτες εξουσίες εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων που μπορεί να είναι και αιματηρές ή να προκηρύξει εκλογές.

 Όποια κι αν είναι η επιλογή του, πολιτικά, στη συνείδηση του κόσμου, είναι τελειωμένος. Αυτό όμως που απασχολεί τον Ελληνικό λαό δεν είναι το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου, που άλλωστε στην Ελλάδα έχει ολοκληρωθεί, αλλά το τι θα γίνει με τη χώρα που στενάζει.

Στη δημοκρατία τα πολιτικά αδιέξοδα αντιμετωπίζονται με εκλογές. Και αυτές η συγκυρία τις καθιστά μονόδρομο. Μπορούν να προκηρυχτούν εάν καταψηφισθεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Το ερώτημα είναι, αν θα πάρουν την ιστορική απόφαση να πουν το μεγάλο ΟΧΙ. Ίδομεν.

Κώστας Αργουζής