«Στερνή μου γνώση, να σ΄είχα πρώτα»

Ο λαός μας βιώνοντας  εμπειρίες αιώνων,  έχει αποθησαυρίσει τη σοφία του σε παροιμίες που ταιριάζουν σε ευχάριστα και εν προκειμένω δυσάρεστα συμβάντα  που ταλαιπωρούν το βίο μας.

Όταν λοιπόν από δική μας επιπολαιότητα (ενίοτε και ανοησία) προχωρούμε σε ενέργειες και πράξεις, για τις οποίες μετανιώνουμε, αφού εκ των υστέρων διαπιστώσαμε, ότι είχαν αρνητικές επιπτώσεις πάνω μας, τότε σχεδόν αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας η αναγραφομένη στον τίτλο του σχολίου μας, λαϊκή παροιμία.

«Στερνή μου γνώση» λοιπόν «να σ΄είχα πρώτα», γιατί εμποδίσαμε την κατασκευή ενός μεγάλου και σύγχρονου αεροδρομίου στην Πάρο, γιατί αδιαφορήσαμε για τον δεύτερο περιφερειακό της Παροικιάς, γιατί ακυρώσαμε το μεγάλο έργο της ευθείας από την Παροικιά στη Νάουσα και από εκεί στο Μώλο των Μαρμάρων, γιατί αδρανήσαμε για την κατασκευή του εμπορικού λιμανιού στην ίδια περιοχή, γιατί δεν προγραμματίσαμε επιθετική πολιτική στον κρίσιμο τομέα του τουρισμού, γιατί δεν αναδείξαμε τα αρχαία λατομεία, γιατί αφήσαμε το Κέντρο Υγείας στην τύχη του, γιατί εγκαταλείψαμε την Αλυκή χωρίς αποχέτευση και λιμάνι, γιατί δεν εμποδίσαμε την κακοποίηση του παραδοσιακού οικισμού της Παροικιάς, γιατί αφήσαμε ανεξέλεγκτες τις κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες αλλοίωσαν δραματικά το φυσικό μας περιβάλλον και πάει λέγοντας, αφού, τα «γιατί», δεν έχουν τελειωμό, σ΄αυτόν τον ωραίο τόπο, πάνω στον οποίο όλοι μας , άλλος λίγο, άλλος πολύ, όλοι μας ασελγήσαμε.

Τώρα που διανύουμε περίοδο ισχνών αγελάδων, αρχίζουμε με μελαγχολική διάθεση να φέρνουμε στη μνήμη μας όσα δεν έγιναν, που όμως, αν είχαν γίνει, το νησί θα ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται  η χώρα, με τις μικρότερες δυνατές οικονομικές επιπτώσεις.

Την κατασκευή του νέου αεροδρομίου την εμποδίσαμε εμείς οι ίδιοι με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όταν όλα έδειχναν ότι η Πάρος, λόγω των ευνοϊκών συγκυριών του 1995, θα αποκτούσε σύντομα ένα μεγάλο και σύγχρονο αεροδρόμιο. Και αυτό που καταφέραμε τότε, με πολλές προσπάθειες,  ήταν να κρατήσουμε ανοιχτή την προοπτική για τη μελλοντική κατασκευή του, η οποία, πάλι εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας, μετατίθεται συνεχώς προς το αβέβαιο μέλλον.

Για την κατασκευή του εμπορικού λιμανιού, ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και φίλος της Πάρου, Γιώργος Ανωμερίτης, είχε εξασφαλίσει το 2000 τρία  δις. Και όμως και το έργο αυτό το σταμάτησε μια μικρή μειοψηφία, που είχε «άκρες» και οργάνωσε με «επιτυχία» την ακύρωσή του.

Η ευθεία Παροικιάς – Νάουσας ακυρώθηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και ο δεύτερος περιφερειακός της Παροικιάς δεν προχώρησε από αδράνεια του Δήμου.

Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφουμε για να καταλογίσουμε ευθύνες σε πρόσωπα ή φορείς που ενήργησαν για την ακύρωση σημαντικών έργων υποδομής που έχει ανάγκη το νησί μας. Οι ευθύνες βαρύνουν όλους μας, ασφαλώς με μια διαβάθμιση, όμως τονίζουμε και πάλι, ότι βαρύνουν όλους μας.

Ο καθένας μας, με τη χαρακτηριστική αδιαφορία που μας διακρίνει, βοήθησε όλους εκείνους, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, έβαλαν εμπόδια  στην αναπτυξιακή πορεία του νησιού.

Το χάλι που παρουσιάζει η ωραιότερη παραλία των Κυκλάδων, η παραλία της Παροικιάς, δεν είναι κραυγαλέο δείγμα μικροπολιτικής και δικής μας ανοχής και αδιαφορίας; Και ποιος μπορεί σήμερα, να επαναφέρει ή να βελτιώσει, έστω και λίγο, την υπάρχουσα κατάσταση, όταν η αυθαιρεσία πλέον έχει γίνει καθεστώς;

Όλα, όσα γράψαμε στο σημερινό μας σχόλιο, που είναι πικρές αλήθειες, τα γράψαμε μήπως, έστω και τώρα, βάλουμε μυαλό και αλλάξουμε νοοτροπία. Και βέβαια αναφερόμαστε κυρίως στους νέους μας, στα χέρια των οποίων παραδίδεται η σκυτάλη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής της Πάρου.