Κάποια δυσάρεστα γεγονότα μας βασανίζουν ακόμα, αν και η χρονική απόσταση που τα χωρίζει από το σήμερα, είναι αρκετά μεγάλη.
Ένα από αυτά που χάραξε ανεξίτηλα τη μνήμη μας είναι η τραγωδία του «Σαμίνα». Εκείνη τη μεγάλη και άγρια νύχτα της 26ης του Σεπτέμβρη του 2000, ελάχιστοι σε αριθμό, αλλά με μεγάλο θάρρος, συμπολίτες μας, αγνόησαν τη σκοτεινή, φουρτουνιασμένη και γεμάτη υφάλους και ξέρες θάλασσα και έσωσαν ανθρώπινες ζωές, όσες μπόρεσαν, από το αδιανόητο εκείνο ναυάγιο.
Ήταν οι ψαράδες μας, που, μέσα σε λίγες ώρες, έγιναν αντικείμενο θαυμασμού σε όλη την Ελλάδα και τους οποίους η Ελληνική Πολιτεία και η Ακαδημία Αθηνών τους τίμησαν για τις εξαίρετες πράξεις τους.
Γιατί όμως επανήλθαν στη μνήμη μας αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα; Με αφορμή μια επίσκεψη στο αλιευτικό καταφύγιο της Παροικιάς και κάποια σχετική συζήτηση με φίλους μας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Εκείνες τις αποφράδες ημέρες, σε ερώτηση για το τί θα ήθελαν οι ηρωικοί μας ψαράδες, αυτό που ζήτησαν, ήταν η ασφάλεια των σκαφών τους με έργα βελτίωσης του αλιευτικού τους καταφυγίου.
Ο Δήμος τότε αποφάσισε να προχωρήσει σε σύνταξη μελέτης, ώστε ο λιμενίσκος αυτός να παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, όμως παρενέβη το Λιμενικό Ταμείο Κυκλάδων, που είχε και την αρμοδιότητα, το οποίο ανέλαβε τελικά τη σύνταξη της μελέτης αυτής. Οι ψαράδες μάλιστα είχαν κάνει και σχετικές προτάσεις, που συμπεριελήφθησαν σ΄εκείνη τη μελέτη. Όμως το πράγμα προχώρησε μέχρις εκεί.
Οι πολιτικές αλλαγές, που ακολούθησαν στο Δήμο, σε συνδυασμό με τις γραφειοκρατικές δυσκολίες εξαιτίας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, οδήγησαν την όλη υπόθεση σε τέλμα και εγκατάλειψη.
Όμως αυτή η εκκρεμότητα πρέπει να λήξει. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πράξουμε, για τους συμπολίτες μας αυτούς, που κάτω από αντίξοες συνθήκες συνεχίζουν να ασκούν ένα επάγγελμα, που βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία.
Οι προϋποθέσεις σήμερα είναι ευνοϊκές. Στην Πάρο υπάρχει και λειτουργεί πλέον Λιμενικό Ταμείο, που έχει στη διάθεσή του εκατομμύρια ευρώ. Η τότε μελέτη μπορεί να βελτιωθεί και να επικαιροποιηθεί και το έργο αυτό, του οποίου το κόστος δεν είναι μεγάλο, πρέπει εκ νέου να δρομολογηθεί. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια μπορούν σήμερα να ξεπεραστούν ευκολότερα, αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση, γιατί όπου υπήρξε, λιμενικά έργα έγιναν.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τη μαρίνα της Νάουσας, το λιμενικό έργο της Πούντας και τα λιμανάκια στον Κάμπο της Παροικιάς και στο Πυργάκι.
Στις πιο πάνω περιπτώσεις η αναγκαιότητα και οι πολιτικές σκοπιμότητες οδήγησαν στην κατασκευή των έργων αυτών και εμείς δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις όλων, όσων συνετέλεσαν στην δημιουργία τους.
Φτάσαμε μάλιστα, σε κάποια περίοδο επικοινωνιακών υπερβολών, να σχεδιάζουμε και να παρουσιάζουμε, ως εικονική πραγματικότητα, κότερα να έχουν ελλιμενισθεί στην παραλία της Παροικιάς, μπροστά από το ΚΑΠΗ, σε τουριστικό καταφύγιο που επρόκειτο να κατασκευασθεί, στην πλέον ακατάλληλη θέση λόγω των καιρικών συνθηκών, που επικρατούν στην περιοχή αυτή.
Τους ψαράδες μας όμως τους λησμονήσαμε, υπηρετώντας τον κανόνα μιας συμπεριφοράς, που ενδημεί στην Ελλάδα από την αρχαιότητα και μέχρι τις μέρες μας και που απαξιώνει στην πράξη αυτούς που πρόσφεραν ακόμα και τη ζωή τους για τη δόλια πατρίδα.
Οι ψαράδες μας θα εξαιρεθούν από τον κανόνα αυτό; Ας το ελπίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου