ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΚΑ

Ακριβέ μας Γιάννη,

Εμείς οι φίλοι σου, οι σύντροφοί σου, οι συνεργάτες σου, τη σημερινή μέρα της εξόδου σου, την είχαμε προετοιμάσει διαφορετικά.

Θα σε υποδεχόμασταν στο λιμάνι μαζί με το λαό της Πάρου και θα σε συνοδεύαμε στο κόσμημα του νησιού μας, την Εκατονταπυλιανή, για να ψαλεί εκεί η εξόδιος ακολουθία και κάποιος από μας, παρά την αντίθετη επιθυμία σου, θα σου έπλεκε το εγκώμιο για όσα πρόσφερες στον τόπο μας.

Όμως οι ναυτεργάτες , με τους αγώνες τους και η  αδιαλλαξία των πλοιοκτητών, οδήγησαν τα πράγματα αλλού. Κι αντί να σε δεχθεί η φιλόξενη γη των Λευκών, θα σε δεχθεί η εξίσου φιλόξενη αττική γη.

Ίσως αυτή να ήταν και η βαθύτερη επιθυμία σου, για να είσαι πιο κοντά στην οικογένειά σου.

Να είσαι όμως σίγουρος, ότι νοερά θα είμαστε κοντά σου, δίπλα στην Παρασκευή και στα παιδιά σου, συνοδοί σου στην μακαρία οδό που πορεύεσαι σήμερα προς την τελευταία σου κατοικία.

Το φευγιό σου, αν και το περιμέναμε, μας αιφνιδίασε. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι συναισθηματικά για να το δεχτούμε.  Βλέπεις μας είχες συνηθίσει διαφορετικά.

 Δεν μας ήταν εύκολο να πιστέψουμε, ότι εσύ, που έσφυζες από ζωή, ο μαχητής της ζωής, ο θαρραλέος, ο πρωτοπόρος στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες  θα έφευγες τόσο σύντομα από κοντά μας.

Και τώρα που έφυγες, μας υποχρεώνεις να θυμηθούμε χρονολογίες στο περίπου, τότε, που βρεθήκαμε μαζί, ανήσυχοι νέοι, που θέλαμε ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο, ξεκινώντας από την αγαπημένη μας Πάρο. Ήταν βλέπεις, και η δικτατορία που μας είχε πολιτικοποιήσει, ήταν και η φοιτητική ζωή με τους αγώνες της κατά της χούντας που μας είχε συνεπάρει.

Τότες εσύ σπούδαζες γεωπόνος στη Θεσσαλονίκης και εμείς οι άλλοι, οι φίλοι και σύντροφοί σου, ήμαστε σκόρπιοι σε διάφορες σχολές ή ξεκινούσαμε την επαγγελματική μας σταδιοδρομία.

Το 1974, σημαδιακό έτος, είχες πάρει τις αποφάσεις σου. Θα επέστρεφες στην Πάρο για να σταδιοδρομήσεις επαγγελματικά.

Ταυτόχρονα είχες πάρει και μια άλλη απόφαση: να συμμετάσχεις στην έκδοση της «Παριανής Γνώμης».

Οι συναντήσεις μας, στο σπίτι σου, στην Καλλίπολη του Πειραιά, στο σπίτι φίλου σου, στην οδό Λεβιδίου 30, στον Κολωνό, στα γραφεία του Συλλόγου Κυκλαδιτών Φοιτητών και στο φροντιστήριο άλλου φίλου, αντιστασιακού, στην Πάρο, οδήγησαν στην έκδοση της «Παριανής Γνώμης», που για μεγάλο χρονικό διάστημα ήσουν εσύ, η ψυχή αυτής της πρωτοπόρας εφημερίδας.

Εσύ, Γιάννη, δεν ήσουν ο εμπνευστής μαζί με έναν άλλο παριανό φίλο σου, της ιδέας της δημιουργίας του «Αρχίλοχου»;

Αλήθεια ποιος  γνωρίζει, ότι, από ένα καταστατικό πολιτιστικού συλλόγου της Καισαριανής και από το καταστατικό του Εθνικού Πειραιά  προέκυψε το καταστατικό του Αρχίλοχου;

Ποιος γνωρίζει, με εξαίρεση εμάς τους παλιούς ότι υπήρξες ο πρώτος πρόεδρος του Αρχίλοχου και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα;

Κι όταν δημιουργήθηκε  το ΠΑΣΟΚ, τότε που ήταν κίνημα λαού και φορέας αλλαγής, ήσουν εσύ, ο γραμματέας της οργάνωσης της Πάρου και ο υποψήφιος βουλευτής Κυκλάδων από την Πάρο, στις εκλογές του 1981.

Και όταν το ΠΑΣΟΚ, κατά την πολιτική σου εκτίμηση, ξεστράτισε, διατύπωσες γραπτά τη διαφωνία σου, αποχώρησες και εντάχτηκες στις γραμμές της αριστεράς, γιατί ήθελες να είσαι πάντοτε μάχιμος και υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων.

Ποιος θα ξεχάσει την αίθουσα του ξενοδοχείου «Αργοναύτης», που συγκεντρωνόμαστε και τους αγώνες σου, για την αλλαγή στην τότε κοινότητα Πάρου το 1982, όταν ενωμένες όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας κράτησαν  στα χέρια τους την Κοινότητα και τον μετέπειτα Δήμο Πάρου για 8 ολόκληρα χρόνια;

Δεν ήσουν εσύ, Γιάννη, που με το βάρος της ιδιότητας του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, πρότεινες (και η πρότασή σου έγινε ομόφωνα αποδεκτή), την δημιουργία της Σχολής Μουσικής του Δήμου μας;

Ποιος μπορεί να αρνηθεί τη συμβολή αυτού του φορέα στη μουσική παιδεία του τόπου μας;

Πόσα παιδιά σπούδασαν μουσική στη Σχολή και πόσα πιάνα υπάρχουν σήμερα στην Πάρο, όταν  λίγα χρόνια πριν από την ίδρυσή της, υπήρχε μόνο το πιάνο της Λουΐζας;

Κι όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 βρέθηκες και πάλι στα δημοτικά έδρανα και πάλι ως πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν ήσουν εσύ που πρότεινες την ίδρυση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, που σήμερα κοσμεί το νησί μας;

Εσύ με την Παρασκευή και με τη συνδρομή και άλλων πνευματικών ανθρώπων, δεν οργανώσατε με τρόπο υποδειγματικό, αυτό το τόσο σπουδαίο πνευματικό ίδρυμα του νησιού μας;

Είναι πολλά αυτά που μας  θύμισες, ακριβέ μας φίλε, και είναι αυτά που μας άφησες, ως παρακαταθήκη, για να σε θυμόμαστε παντοτινά.

Η Παρασκευή, που τόσο αγάπησες και τα παιδιά σου, ο Αναστάσης και ο Νέστορας, που και  με τη δική σου συμβολή έγιναν και οι δύο διακεκριμένοι επιστήμονες, αποτελούν τη συνέχειά σου και είμαστε βέβαιοι, ότι θα σταθούν όρθιοι, μετά τον κεραυνό που σε χτύπησε και θα αγωνιστούν  για τα ίδια ιδανικά, που εσύ τους μπόλιασες, για ένα κόσμο καλύτερο, πιο ανθρώπινο και πιο ειρηνικό.

Ακριβέ μας φίλε Γιάννη,

Σε αποχαιρετούμε με πόνο ψυχής, οι φίλοι σου, οι συναγωνιστές σου, οι σύντροφοί σου.

Το χώμα της φιλόξενης αττικής γης, που θα σε σκεπάσει σε λίγο, ας είναι ελαφρό.

Θα σε θυμόμαστε με περισσή αγάπη πάντοτε.

Φίλε Γιάννη,

Δέξου και από μας το ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ.