Όταν η υποκρισία περισσεύει...

 «Καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι» μας συμβουλεύει ο  Εκκλησιαστής,  άρα καιρός είναι να ασχοληθούμε και με τα επίγεια και ας αφήσουμε στην άκρη την υποκρισία που στις μέρες μας περισσεύει.

Ποιος μπορεί να εισχωρήσει στα ενδότερα του ψυχικού μας κόσμου για να κρίνει το μέγεθος της πίστης ή της απιστίας μας; Μόνον  ο ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς, ὁ Θεός.(ψαλμός 7).

Πολύ εύκολα κρίνουμε τον άλλον, όταν ο Ιησούς μας συμβουλεύει να μην κρίνομε για να μην κριθούμε.

Και τι είπε για σώσει τη μοιχαλίδα από τον λιθοβολισμό; «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Και πως αποκάλεσε τους Φαρισαίους;  Υποκριτές και γεννήματα εχιδνών.

Αυτά τα λίγα για όσους κατάντησαν να χρησιμοποιούν  τα άγια των αγίων της πίστης μας ως επιχειρήματα κατά των πολιτικών τους αντιπάλων.

Ας αφήσουμε τον δίκαιο Κριτή να μας κρίνει, γιατί μόνο η δική Του κρίση έχει αξία.  «ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστίν» (Ιωαν. 5,30).

Και τώρα ας ασχοληθούμε με τα επίγεια του τόπου μας, που τα έχουμε θαλασσώσει για τα καλά με την αδιαφορία μας, την απραξία μας και την ανικανότητά μας και ας δούμε τι θα κάνουμε έχοντας κατά νου το μέλλον των παιδιών μας, που ήδη το έχουμε επιβαρύνει αρκετά με τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Γιατί η αναπαραγωγή της δημαρχιακής καρέκλας με τα ρουσφέτια και τις κούφιες υποσχέσεις δεν είναι το ζητούμενο, αλλά η κοινή προσπάθεια για να κρατήσουμε όρθιο τον τόπο μας και να τον παραδώσουμε καλύτερο στην επόμενη γενιά.