«Ἔστιν οὖν…» στην Πάρο από την Μοσχούλα Κοντοσταύλου

Γράφει ο Αλέκος Κοντογιώργος

Από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία η νέα θεατρική δημιουργία της  κ. Κοντοσταύλου, που παρουσίασε με την εκλεκτή παρέα των ηθοποιών  της στο  κτήριο Δημητρακόπουλου, κατά τρόπο μοναδικό, με άριστες εντυπώσεις και πολλούς προβληματισμούς, το ζητούμενο άλλωστε από μια σοβαρή θεατρική διδασκαλία.

Ο τίτλος Ἔστιν  οὖν… παραπέμπει στον ορισμό της τραγωδίας από τον   Αριστοτέλη και ο υπότιτλος μας πληροφορεί ότι το έργο περιλαμβάνει Μονολόγους από έργα του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη.

Τολμηρή η προσπάθεια και μεγάλες οι δυσκολίες. Για την επιλογή των κειμένων, για τη  σύνδεσή τους, για τη  διδασκαλία και την υποκριτική παρουσία ώστε η μεταφορά της ανθρώπινης πράξης στη σκηνή να γίνει με τη μίμηση (μίμησις πράξεως σπουδαίας ) και όχι με την απλή απαγγελία (δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας).

Ήταν εμφανής η δουλειά που έγινε στη διδασκαλία και τη  σκηνική παρουσία των ηθοποιών οι οποίοι ανταποκρίθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο στους δύσκολους ρόλους τους. Οι αξιαγάπητοι και, ας μου επιτραπεί να πω οι γενναίοι αυτοί  άνθρωποι, τόλμησαν και έπαιξαν σαν αυτό να ήταν η επαγγελματική τους ασχολία. Και δεν είναι εύκολο, όσο ταλέντο και να έχεις,  να βγαίνεις μπροστά στη σκηνή και να «παίζεις » την Αντιγόνη ή τον Αγαμέμνονα  και να διαχέεις στην πλατεία τη συγκίνηση…

Αναφέρουμε τους συντελεστές:

Διδασκαλία- σκηνοθεσία : ΜΟΣΧΟΎΛΑ  ΚΟΝΤΟΣΤΑΥΛΟΥ

Ηθοποιοί:

ΕΜΜΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΧΡΥΣΑ ΣΙΛΙΤΖΙΡΗ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΔΗΜΟΓΛΟΥ

Ευρηματικός ο τρόπος της σύνδεσης   των μονολόγων. Η Μοσχούλα,  με ένα   σύντομο αλλά περιεκτικό σημείωμα, εισάγει το  θεατή    τόσο στα στοιχεία του έργου από το οποίο προέρχεται ο μονόλογος, όσο και στο περιεχόμενο του  μονολόγου. Ο τρόπος αυτού του συνδετικού μέρους ενισχύεται και από την επιβλητική μουσική που μεσολαβεί.

Η επιλογή των διαλόγων ουσιαστική και αφού αναφερόμαστε στον Ευριπίδη μιλάμε για την απεικόνιση της τραγικότητα των εσωτερικών συγκρούσεων, την ποικιλία των ψυχικών παθών και τις διακυμάνσεις της συνείδησης . Σύμβολα, ιδέες, αξίες, οι άνθρωποι γίνονται Θεοί, οι θεοί άνθρωποι, η προσωπική ευθύνη του πολίτη, η τραγωδία της ηθικής του ανθρώπου, η αμφισβήτηση και η αναζήτηση των θείων και των ανθρώπινων. Τα συστατικά   ενός πολιτισμού που η τέχνη αναλαμβάνει να μας μεταδώσει και να κατανοήσουμε.

Μένουμε στο τέλος με την εντύπωση πως αυτό το είδος του ποιητικού λόγου  είναι  ένας τρόπος σκέψης που μιλάει ακόμη και για τον δικό μας κόσμο, τον σημερινό. Γιατί η Ελληνική Τραγωδία είναι μια αντίληψη για τον άνθρωπο, ικανή να καλύψει τα κενά που αφήνουν οι μεγάλες ιδεολογίες, μια αντίληψη για τον άνθρωπο  όπως τον συναντάμε στο  μεγάλο ταξίδι  μέχρι σήμερα.

Παρακολουθώντας την εξαιρετική παράσταση και την προσέγγιση που μας επέτρεπε να κάνουμε η μελετημένη πράγματι παρουσίαση, διερωτηθήκαμε γιατί αυτά τα κείμενα στέκουν μακριά από το κοινό.  Ίσως να φταίει ο τρόπος που διδάσκονται στα σχολεία,  ίσως να φταίνε οι μεταφράσεις και διάφορες διασκευές και πολλά άλλα. Το έργο που παρακολουθήσαμε πρόσφερε μια ακόμα σπουδαία υπηρεσία. Έδειξε ότι υπάρχουν τρόποι να προσεγγίσουμε αυτά τα αριστουργήματα  που διαβάζονται από όλο τον κόσμο εκτός από τους Έλληνες. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε είχε την πρέπουσα επιμέλεια και στόχευε και σε ένα τέτοιο σκοπό, τον οποίο και πέτυχε απολύτως. Πολλαπλές και οι ευχαριστίες μας για τους συντελεστές όλους !