Μάχη ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα (2)

Η διάλυση και ο κατακερματισμός της κεντροαριστεράς, με πρωτοστάτη το Γιώργο Παπανδρέου, που έβαλε την Ελλάδα στο μνημόνιο με φόντο το γραφικό Καστελόριζο, συνεργούντος και του Βενιζέλου που μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της Ν.Δ., δημιούργησε ένα μεγάλο πολιτικό κενό, που καλύφθηκε ταχύτατα από το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα, εξαιτίας της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας και χάρη στον ηγέτη του, ένα νέο και ταλαντούχο πολιτικό, κατάφερε αυτό που επί δεκαετίες ονειρεύονταν ο κόσμος της αριστεράς, να την επαναφέρει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο.

Η τόσο γρήγορη πολιτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν βέβαια χωρίς εσωτερικούς κραδασμούς και εξαιτίας των συνιστωσών, που η ηγεσία του κόμματος μέσα από συνεδριακές και δημοκρατικές διαδικασίες κατάργησε.

Έτσι εξηγούνται και τα φαινόμενα της πολυγλωσσίας, που όσο πλησιάζει προς την εκλογική επιτυχία περιορίζονται δραστικά.

Ο τρόπος συγκρότησης αυτού του συνασπισμού της αριστεράς και η βίαιη ωρίμανσή του ήταν φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις, που δεν περιορίστηκαν μόνο στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά βγήκαν στο φως της δημοσιότητας και με δηλώσεις στελεχών του.

Όλα αυτά όμως ανήκουν πλέον στο παρελθόν, αφού όλες οι τάσεις απορροφήθηκαν από την κεντρική εκλογική στρατηγική και το πρόγραμμα του κόμματος.

Οι όποιες αριστερίστικες ομάδες και ομαδούλες, που δρούσαν στο εσωτερικό του, έχασαν την πολιτική τους επιρροή και είναι πολύ πιθανό να επιλέξουν από μόνες τους σταδιακά την έξοδό τους από το κόμμα.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μιλάει στο πρόγραμμά του για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αλλά για ανασυγκρότηση της χώρας και για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα, στη μικρομεσαία και μεσαία τάξη, στους άνεργους, στους επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο στα μαγαζιά τους, σ΄αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους, στους δανειολήπτες που καταλήστευσαν οι τράπεζες και βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση, που δημοσκοπικά φτάνει στο 30% των στημένων δημοσκοπήσεων, οι οποίες δεν μπορούν πλέον να κρύψουν τη διαφορά που τον χωρίζει από τη Νέα Δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της ελπίδας για κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά τον πόλεμο που υφίσταται από τους πληρωμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι το πρόγραμμά του είναι ανεφάρμοστο.

Και επειδή ο λόγος περί προγράμματος, ο ελληνικός λαός θα κληθεί στις 25 Γενάρη να επιλέξει ανάμεσα στο πρόγραμμα που έχει συμφωνηθεί από το Σαμαρά με την τρόικα και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που, παρά τις δυσκολίες που θα συναντήσει στην εφαρμογή του από το προτεσταντικό ιερατείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εφαρμοστεί τουλάχιστον στον πυλώνα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και στον δεύτερο πυλώνα της επανεκκίνησης της οικονομίας, που έχει βαλτώσει δημιουργώντας στρατιές ανέργων.

Φόβος λοιπόν για κάτι χειρότερο που μπορεί να έλθει ή ελπίδα και προσδοκία για κάτι καλύτερο;

Αυτό θα είναι το δίλλημα που θα αντιμετωπίσει το εκλογικό σώμα στις 25 Γενάρη.

Αν επικρατήσει ο φόβος θα έχουμε και πάλι συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά.

Αν επικρατήσει η ελπίδα θα έχουμε κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα.

Η υπό διάλυση μεσαία τάξη, που γέρνει προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το κρίσιμο μέγεθος που θα κρίνει το αποτέλεσμα.

Ο υποψιασμένος πολίτης