Μάχη ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα

Χθες είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν σαραντάρη χαμηλόμισθο ιδιωτικό υπάλληλο.  Το θέμα μας οι προσεχείς εκλογές και τα ερωτήματα πολλά για το τι ενδεχομένως θα συμβεί  αν επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν ανήσυχος, φοβισμένος και αναποφάσιστος. «Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα ψηφίσω» μου είπε. «Φοβάμαι μήπως η κατάσταση γίνει ακόμα χειρότερη αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ο συνομιλητής μου εξέφρασε αυτό που απασχολεί μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, το οποίο μπορεί να φτάσει μπροστά στην κάλπη και να μην έχει αποφασίσει αν θα ψηφίσει Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ.

Και αναφέρομαι στα δύο μεγάλα κόμματα γιατί η πόλωση που υπάρχει και θα ενταθεί ακόμα περισσότερο θα ελαχιστοποιήσει τα ποσοστά των άλλων κομμάτων με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να μην πιάσουν το πολυπόθητο 3% που θα τους εξασφαλίσει την είσοδο στη νέα βουλή.

Σαμαράς ή Τσίπρας λοιπόν το δίλημμα ή διαφορετικά φόβος ή ελπίδα.

Το δόκανο είναι πολύ καλά στημένο από την πλευρά του συστήματος που έριξε τη χώρα στα βράχια και το λαό στην ανέχεια. Ο φόβος για το χειρότερο.

Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τα σύγχρονα τανκς  της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας,  είναι αυτά που αποτελούν την αιχμή του δόρατος στην κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού.

Καλλιεργούν καθημερινά το φόβο για το χειρότερο σε περίπτωση επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ  και όχι το φόβο για το χειρότερο, αν επανέλθει στην εξουσία και πάλι ο Σαμαρά.

Γιατί το χειρότερο έχει ονοματεπώνυμα. Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Στουρνάρας, Σαμαράς, Βενιζέλος που μαζί με την οικονομική ελιτ της χώρας είναι αυτοί που έφεραν το χειρότερο στην πατρίδα μας  και στόχος τους είναι να το συνεχίσουν όπως προκύπτει και από το mail Χαρδούβελη προς την τρόικα.

Θυμίζουμε τη σπατάλη των ολυμπιακών αγώνων, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα δομημένα ομόλογα που κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τις προσωρινές άδειες των καναλιών, τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις μίζες, τη φοροδιαφυγή, τους εθνικούς προμηθευτές, που κατέφαγαν τις χρηματοδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το διαλυμένο κράτος που παραλαμβάνει η νέα διακυβέρνηση, για να θυμηθούμε και την επικοινωνιακή εξαγγελία του Κώστα Καραμανλή για την επανίδρυση του κράτους.

Τι ευθύνη έχει για όλα αυτά η αριστερά του Τσίπρα, που το πρόγραμμά της έχει σχέση με την ανασυγκρότηση της διαλυμένης χώρας και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης  που πλήττει κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα;

Ο υποψιασμένος πολίτης

(Συνεχίζεται)