Πολλά από τα έργα που προγραμματίζονται δεν ολοκληρώνονται στο συμβατικό χρόνο και άλλα λόγω αντιδράσεων και δικαστικών προσφυγών παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.
Άλλα πάλι έργα που έχεις την εντύπωση ή μάλλον τη βεβαιότητα, ότι θα καθυστερήσουν προχωρούν και ολοκληρώνονται μέσα στα πλαίσια των συμβατικών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει ο ανάδοχος του έργου.
Ένα έργο, που προχώρησε και ολοκληρώθηκε, παρά τις δυσκολίες που φάνηκε εξαρχής ότι θα αντιμετώπιζε, ήταν ο ΧΥΤΑ της Πάρου – Αντιπάρου.
Το έργο αυτό δεν είναι ότι το καλύτερο για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων.
Είχαν προηγηθεί προσπάθειες για κάτι πολύ σπουδαίο και πρωτοποριακό σε στενή συνεργασία Δήμου και Επαρχείου. Μιλάμε για το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄90.
Τότε μια γερμανική εταιρεία είχε προτείνει στο Επαρχείο και στο Δήμο, μια μέθοδο με την οποία το οργανικό σκουπίδι, που αποτελεί την κύρια μάζα των στερεών αποβλήτων, μετά τη διαλογή και τη συλλογή των ανακυκλώσιμων υλικών, μετατρέπεται σε οργανικό λίπασμα και βιοαέριο.
Το λίπασμα είναι περιζήτητο για την ποιότητά του και το βιοαέριο κινεί ηλεκτρογεννήτριες, δηλ. παράγει ρεύμα το οποίο διατίθεται προς πώληση.
Όποιος μας αμφισβητεί, δεν έχει παρά να επισκεφθεί το Μπάντεν-Μπάντεν στη Γερμανία και να διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, του λόγου μας το αληθές.
Η πρόταση της γερμανικής εταιρείας προέβλεπε τη λειτουργία του έργου από την ίδια για 12 χρόνια και επί πλέον συνεργασία με την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών για την κατασκευή θερμοκηπίων θερμαινόμενων από το παραγόμενο ρεύμα και υπό την εποπτεία αγροτικού πανεπιστημίου της Γερμανίας.
Η πρόταση αυτή των Γερμανών, παρά την αποδοχή της από το Επαρχείο και το Δήμο, δεν προχώρησε, επειδή την εποχή εκείνη, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα από επίσημα υπουργικά χείλη, υπήρχε κενό στην ελληνική νομοθεσία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ικανοποιηθεί η βασική προϋπόθεση της συνεργασίας, δηλ. η σύσταση ανώνυμης εταιρείας με εταίρους την τοπική αυτοδιοίκηση και ιδιώτες ή άλλες Α.Ε. μη κρατικές.
Κατόπιν αυτού το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν προδιαγεγραμμένο.
Το έργο ναυάγησε προς δόξαν της ελληνικής προχειρότητας, που δυστυχώς μας χαρακτηρίζει και σήμερα.
Έπειτα από αυτήν την αρνητική εξέλιξη ξεκίνησε η διαδικασία για την κατασκευή ΧΥΤΑ, που όπως προαναφέραμε δεν ήταν και ότι το καλύτερο.
Βρέθηκε η έκταση των 100 στρεμμάτων στον Μπούγαδο, συμφωνήθηκε το τίμημα των 70 εκατομμυρίων δραχμών, έγινε η προέγκριση χωροθέτησης, που έκρινε πριν από την αγορά, κατάλληλο το χώρο για την πιο πάνω δραστηριότητα και ανατέθηκε η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και η σύνταξη του ειδικού διαχειριστικού σχεδίου. Όλα αυτά έγιναν μέχρι το τέλος του 2002.
Το 2003 η νέα δημοτική αρχή προχώρησε και ολοκλήρωσε τα επόμενα χρόνια το έργο.
Το ερώτημα που μπορεί να θέσει, όποιος δεν γνωρίζει τις δυσκολίες του εγχειρήματος, είναι το ακόλουθο:
Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κατασκευή ενός τόσο σημαντικού έργου; Και γιατί στην Ελλάδα έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ αυτά τα έργα;
Η απάντηση είναι απλή: Κανένας δε θέλει τα σκουπίδια και τη διαχείρισή τους στη γειτονιά του. Οι αντιδράσεις των κατοίκων στους περισσότερους δήμους της χώρας ήταν και είναι εντονότατες.
Άρα στην Πάρο, αν προχώρησε η κατασκευή του ΧΥΤΑ, αυτό οφείλεται στην έγκαιρη εξεύρεση του κατάλληλου χώρου.
Αυτά τα έργα δεν έχουν καμιά δυσκολία στη χρηματόδοτησή τους, επειδή είναι στις άμεσες προτεραιότητες των εκάστοτε κυβερνώντων.
Και με αυτήν την ευκαιρία υποβάλλουμε και εμείς ένα ερώτημα:
Πότε προβλέπεται να ξεκινήσει η αποκατάσταση των χώρων, που λειτουργούσαν οι χωματερές της Πάρου και της Αντιπάρου; Πόσοι γνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη χωματερή της Πάρου, στην ευρύτερη περιοχή του Μαραθιού, είναι αρχαιολογικός χώρος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου