Αυτή η μέρα δεν ξεχνιέται, όσα χρόνια κι αν περάσουν

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού που γράφτηκαν με δυνατά και ανεξίτηλα γράμματα.

Είναι αυτές, που μπορεί να τις υποψιάζεσαι ότι έρχονται και κάποιες φορές τις περιμένεις, όμως τελικά σε αιφνιδιάζουν και σε υποχρεώνουν σε άμεση αντίδραση, με τη λογική να υποχωρεί και να δίνει τη θέση της σε δυνάμεις που ούτε καν υποψιάζεσαι ότι υπάρχουν μέσα σου.

Το ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στον πόλεμο του 1940 ήταν μια τέτοια στιγμή που οδήγησε σε πράξεις ηρωισμού γονατίζοντας μια υπερδύναμη που μέχρι τότε κατέγραφε μόνο νίκες σε άλλα μέτωπα.

Οι Ιταλοί φαντάροι, χαιρετούσαν τις οικογένειες τους, αναχωρώντας για το μέτωπο και τις διαβεβαίωναν, ότι σε δυο βδομάδες θα επέστρεφαν στα σπίτια τους και ένας Αμερικανός ανταποκριτής επιστρέφοντας από τη Ρουμανία στην Ελλάδα, όταν συνάντησε ελληνικό στρατό σε οδοιπορία, έγραφε στο ημερολόγιο του: «τους κακόμοιρους, τι πιθανότητα έχουν απέναντι στον ιταλικό στρατό;»

Αυτό έλεγε η λογική ενός αντικειμενικού πολεμικού ανταποκριτή, αφού είχες να κάνεις με έναν στρατό που έφτανε τις 100.000, με 59 τάγματα πεζικού, 135 πυροβολαρχίες, 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, 6 τάγματα όλμων, 1 τάγμα πολυβόλων και ανάμεσά τους φανατικούς μελανοχίτωνες και στρατολογημένους Αλβανούς που γνώριζαν το έδαφος της περιοχής.

Και εμείς τι είχαμε παρατάξει απέναντι στη μεγάλη αυτή δύναμη πυρός;

39 τάγματα πεζικού, 40 πυροβολαρχίες και 35.000 άνδρες . Και το χειρότερο: ο αιφνιδιασμός που δεχτήκαμε με την ανακοίνωση του Ιταλού πρέσβη στον Ιωάννη Μεταξά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Οκτωβρίου, ότι ο πόλεμος ξεκινά στις 6 το πρωί.

Και αυτά, όταν την νύχτα της 26^ης προς 27^η Οκτωβρίου, η ιταλική πρεσβεία έδινε δεξίωση, έχοντας προσκαλέσει την αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας  και τον Ιωάννη Μεταξά, με αφορμή μεγάλη καλλιτεχνική παράσταση που έδωσαν στο Εθνικό θέατρο Ιταλοί καλλιτέχνες, για να είναι ο αιφνιδιασμός απόλυτος.

Στις 4 παρά τέταρτο το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου χτυπά το τηλέφωνο του διοικητή της 8^ης μεραρχίας υποστράτηγου Κατσιμήτρου, στα Γιάννενα. Το σηκώνει η κόρη του. Ήταν από την Αθήνα, από το Γενικό Επιτελείο. Η φωνή από την Αθήνα ήταν ανυπόμονη: «ξυπνήστε το στρατηγό αμέσως» Ο μέραρχος πήρε το ακουστικό, ενημερώθηκε ότι στις 6 το πρωί οι Ιταλοί ξεκινούν την επίθεση και απάντησε ότι «η μεραρχία θα κάνει το καθήκον της, όπως το επιβάλλει η εθνική τιμή και με τον τρόπο που αυτή ξέρει.»

Το ΟΧΙ του τότε κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά εξέφραζε την σθεναρή βούληση του ελληνικού λαού για αντίσταση. Δεν ήταν κενός λόγος, που ειπώθηκε για την τιμή των όπλων. Ήταν το ΟΧΙ  ενός λαού που ήταν αποφασισμένος να θυσιαστεί για την σωτηρία της πατρίδας του.

Και το απέδειξε από τις πρώτες κρίσιμες ώρες και μέρες του πολέμου, που έκριναν και την τύχη του, στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας.

Τότε ήταν που γράφτηκαν σελίδες ανείπωτου ηρωισμού και η πρώτη νίκη του πολέμου με συντελεστή έναν δικό μας άνθρωπο, με σιδερένια θέληση και ατσαλένια ψυχή, τον ταγματάρχη Ιωάννη Καραβία, που μετά τον τραυματισμό του Δαβάκη, ανέλαβε τη διεύθυνση της διεξαγωγής της μάχης και οδήγησε στην πρώτη νίκη και υποχώρηση του ιταλικού στρατού.