Αρθρο του Γιώργου Δεκάριστου, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με τη "Λαϊκή Συσπείρωση"

O Δήμος και οι 27

Ο άνθρωπος ως λογικό ων είναι, υποκείμενο υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, πόσο μάλλον ο αιρετός που εκπροσωπεί ή επιλέγεται από κάποιες κοινωνικές ομάδες ή ένα ευνομούμενο κράτος.

Υπερτονίζοντας, την βασική υποχρέωση και το υπέρτατο δικαίωμα του ψηφοφόρου, που είναι να ψηφίσει. Η αδιαφορία μέσω της αποχής του, από τις εκλογές κοστίζει κοινωνικά και σήμερα πλέον προσωπικά στην επιβίωση του.

Συγκεκριμένα, στα του Δήμου μας, αν εξετάσουμε με ανεξάρτητο βλέμμα την ποσοστιαία αποχή (βλ. 26% το 1998 και το 2010 έφτασε στο 42%!) διαμόρφωσε  Συνδυασμούς Μειοψηφίας! Με απλά μαθηματικά, από τους 12.116 εγγεγραμμένους του Δήμου μας, ψήφισαν οι 7385, ψηφίσαντες υπέρ της τελευταίας δημοτικής αρχής μόλις 3182. Δηλαδή από τους εγγεγραμμένους είχαν λόγο και δύναμη πλειοψηφίας το 26%, 1 στους 4 δημότες χωρίς να υπολογίζονται οι πραγματικοί κάτοικοι! Έτσι ακριβώς και χειρότερα, είναι σε επίπεδο εθνικής κυβέρνησης, αν συνυπολογίσει κανείς τις δήθεν συνεργασίες εθνικής σωτηρίας των προθύμων της παρακμής μας…..Αφού πρώτα κάνουμε την ειλικρινή αυτοκριτική μας στην εκάστοτε διαχρονική εκλογική συμπεριφορά μας.

Ο Δήμος και οι 27 αιρετοί έχουν Υποχρεώσεις και Δικαιώματα δηλαδή Αρχές (βλ. Καλλικράτη, ο οποίος είχαμε την τύχη να επικυρωθεί από εκλεγμένο άνθρωπο μας).

Οι αρχές που επιβάλλεται να διέπουν τις Υπηρεσίες του εκάστοτε Δήμου είναι:

• Η Νομιμότητα.
• Η Διαφάνεια
• Η Πληροφόρηση
• Η Συμμετοχή του δημότη και η διαβούλευση
• Η Φιλικότητα
• Η Αμεροληψία
• Η Χρηστή και αδιάφθορη διοίκηση
• Η Ανταπόκριση στις ανάγκες των δημοτών
• Η Προάσπιση του δημότη με κοινωνικοοικονομικά κριτήρια

........με όλο το σεβασμό μου σε όλους, αλλά και του αναφαίρετου δικαιώματος μου να εξωτερικεύσω με το θάρρος της γνώμης μου, τα παρακάτω ερωτήματα μου, διερωτώμαι λοιπόν, κυρίως για τους επικεφαλείς με την πάλαι ποτέ, σημαία του δικομματισμού:

ποιοι ήταν οι άφθαρτοι αντιμνημονιακοί κομματικά ανένταχτοι και ανεξάρτητοι?

ποιοι τιμούσαν και εκτιμούσαν την ψήφο μας?

ποιοι δεν είναι ή δεν ήταν κωλοτούμπες?

ποιοι δεν είναι ή δεν ήταν καρεκλοκένταυροι?

ποιοι προάσπισαν το συμφέρον του παριανού λαού και όχι τα προσωπικά τους συμφέροντα?

ποιοι είχαν αξίες, ιδανικά και όραματα προσφοράς στον τόπο, με ειλικρίνεια λόγων και αξιοπιστία πράξεων?

ποιοι ενέπνευσαν εμπιστοσύνη λεχθέντων με τα πεπραχθέντα τους,  για να ξεφύγει κόσμος από τον γκρεμό της ματαιοδοξίας της κοινωνικής του ζωής και να κολυμπήσει στο αιγαίο της αισιοδοξίας και της κοινωνικής συνέπειας που εκφράζουν οι κοινωνικοί λειτουργοί εκπρόσωποι του παριανού λαού?

Συνεπώς, χρειάζεται ενότητα για το διαφορετικό και ΟΧΙ στην λογική του ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ…..με ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΣΤΑΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ…..για τα προβατάκια.

Τώρα που έρχεται η ώρα της κρίσης, πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε:

• Ένα νησί για τα πανηγύρια του Αυγούστου
• Ένα νησί διαιρεμένο σε μικροσυμφέροντα και διχασμένο σε σημείο που να είναι ένα σύνολο ατομικών μικροφιλοδοξιών στο περιθώριο της εποχικότητας

Ή

• ένα ζωντανό νησί, που θα έχει περιθώρια εξέλιξης στον 21 αιώνα με ενεργό ρόλο στην κοινωνία που θα διατηρεί τις επόμενες γενεές στα σπλάχνα του δίχως να μεταναστεύουν…..παρά μόνο για συλλογή γνώσεων και εμπειριών

Η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές για σπατάλη χρόνου. Η κρίση φέρνει ευκαιρίες λένε, δεν έχουν άδικο. Αλλά σίγουρα αυτές οι ευκαιρίες δεν βρίσκονται σε δοκιμασμένες αποτυχημένες και μπαγιάτικες προτάσεις. Αν δεν αποφασίσουμε σήμερα για το αύριο, είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσουμε την μοίρα πολλών περιοχών της χώρας, εγκαταλειμμένων, κοινωνικά νεκρών, σβησμένων από την συλλογική συνείδηση των επόμενων γενεών και οδηγούμενων με γεωμετρική ακρίβεια στον αφανισμό.

Διότι μέχρι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των αυτοδιοικητικών αρχών, εκλέχθηκαν με την σημαία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διάλεξαν την υποταγή, τη λιποταξία, ή την παθητική συναίνεση. Διάλεξαν την άλλη πλευρά. Η αυτοδιοίκηση είναι ένας λαϊκός θεσμός και επιβάλλεται να βρίσκεται με την πλευρά της κοινωνίας, στην οποία ανήκει και την εξοφλεί με ανταποδοτικό τέλος. Ουχί με ξεπουλήματα γης και ακτών. Οι ψηφοφόροι, πριν την νέα ετυμηγορία τους, πρέπει να αξιολογήσουν ποιος υπερασπίστηκε το θεσμό, ποιος υπερασπίστηκε τα δικαιώματά τους στο τόπο που ζουν, ποιός υπερασπίστηκε τους εργαζόμενους και τους άνεργους

Για να μην ακουσθεί από τις επόμενες γενεές τι έκανες -σε αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο- Δήμαρχε και Σύμβουλε? Τα παθήματα επιβάλλεται να γίνουν –πλειστάκις- μαθήματα.

Με εκτίμηση,

Γιώργος Ε. Δεκάριστος