Λεφτά υπάρχουν

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

 

Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup κινήθηκε σε αναμενόμενα πλαίσια. Οι Ευρωπαίοι δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να δώσουν οριστική και ξεκάθαρη λύση στο ελληνικό ζήτημα. Αντίθετα, για ακόμα μία φορά κινήθηκαν σε θολά νερά.

Στο πλαίσιο αυτό:

Πρώτον, κατέφυγαν και πάλι σε μεσοβέζικη λύση, η οποία τους επιτρέπει να κερδίσουν χρόνο για να διαχειριστούν τα δικά τους ζητήματα. Ο,τι ακριβώς έκαναν και με τα προηγούμενα τρία σχέδια σωτηρίας, τα οποία γρήγορα ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.

Δεύτερον, επιβεβαίωσαν την αντίληψή τους περί αλληλεγγύης, η οποία συνοψίζεται στη φράση «δίνεις για να πάρεις». Ετσι, ζητούν πρώτα από την Ελλάδα να κουρέψει τα κουρεμένα ομόλογα του PSI+ και μετά να προχωρήσουν σε μειώσεις επιτοκίων και επιμήκυνση των δανείων που μας έχουν χορηγήσει. Να χάσει δηλαδή η χώρα όση αξιοπιστία της έχει απομείνει προς τους ιδιώτες πιστωτές της, τους οποίους πριν από περίπου έξι μήνες τους έπεισε να συμμετάσχουν «εθελοντικά» στο PSI+ για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί από τα χρήματά τους και τώρα τους λέει ότι θα τους κουρέψει τα δύο τρίτα των νέων ομολόγων που τους έδωσε. Ωστόσο, οι εταίροι μας αφήνουν ένα παράθυρο ότι θα παρέμβουν και πάλι στο μέλλον, μειώνοντας και άλλο τα επιτόκια ή κουρεύοντας τα δάνεια που μας έχουν χορηγήσει, ώστε να καταστεί βιώσιμο το χρέος. Βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι εμείς θα εκπληρώσουμε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας, μεταξύ των οποίων είναι να βάζουμε στον ειδικό λογαριασμό που θα εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα τα δάνεια και τους τόκους, πρωτογενή πλεονάσματα ακόμα και πέρα από το 4,5% του ΑΕΠ. Πράγμα που αφήνει ελάχιστα περιθώρια για την άσκηση οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτικής.

Τρίτον, πιστοί στο δόγμα «εμείς αναλαμβάνουμε το χρέος εσείς τα ελλείμματα», παίρνουν πάνω τους σχεδόν το σύνολο του χρέους, καθώς μεταφέρουν στο απώτερο μέλλον τις λήξεις των δανείων που μας έχουν χορηγήσει και απαλλάσσουν την Ελλάδα από τη καταβολή τόκων. Οχι πως μας τους χαρίζουν. Μειώνουν όμως και άλλο τα επιτόκια, σε σημείο που χώρες οι οποίες δανείζονται ακριβά, όπως η Ιταλία και Ισπανία, να «μπαίνουν μέσα» (αυτό είναι ένα από τα θολά σημεία της συμφωνίας το οποίο ενδεχομένως θα πρέπει να το ξαναδούν στο μέλλον). Ομως, η επιμήκυνση των δανείων και η κεφαλαιοποίηση των τόκων είναι το μεγάλο μας κέρδος από τη συμφωνία, αφού μας απαλλάσσει από το βάρος της εξυπηρέτησης του χρέους την επόμενη δεκαετία και μας επιτρέπει να αφοσιωθούμε τόσο στον έλεγχο των ελλειμμάτων, δηλαδή του μηχανισμού που γεννά το χρέος, όσο και στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Πρόκειται για αλληλένδετα πράγματα, αφού ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος είναι απαραίτητο τόσο για την εξάλειψη των ελλειμμάτων όσο και για τη διαμόρφωση περιβάλλοντος ελκυστικού σε επενδύσεις που είναι απαραίτητες για να επιστρέψουμε σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.

Με τη συμφωνία λοιπόν εξασφαλίζονται τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση της χώρας και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προκειμένου να παίξουν το ρόλο τους στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Ως εκ τούτου λεφτά υπάρχουν. Ζητούμενο είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα και γι΄αυτό απαιτείται πρωτίστως σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Και σ' αυτό θα πρέπει εμείς και όχι οι Ευρωπαίοι να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.