Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου,εἶναι ἡ μεγαλύτερη γιορτή. Ξεπερνᾶ ὅλες τίς ἄλλες γιορτές, ἀκόμη καί τίς Δεσποτικές. Γιορτάζεται σέ ὅλη τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου καί ὅλες τίς Κυριακές τοῦ χρόνου. Ἡ Πίστη μας στηρίζεται στόν ἄδειο τάφο τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, χωρίς τήν Ἀνάσταση τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κενό καί ἡ Πίστη μας μάταιη. Μέ τήν Ἀνάσταση, βεβαιώνεται ἡ ἐλπίδα μας γιά τήν αἰώνια ζωή καί ἔτσι, ἀποκτᾶ νόημα κάθε κόπος καί κάθε θυσία πού κάνουμε γιά τόν Χριστό.

Ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου ἦταν ἕνα πολύκροτο γεγονός. Ἔγινε στό φῶς τῆς ἡμέρας καί ἦταν ἀντιληπτή ἀπό τούς Ἰουδαίους, τήν Ρωμαϊκή ἐξουσία καί πολύ λαό. Ἔτσι, εἶναι ἕνα ἱστορικὀ γεγονός ἀποδεδειγμένο πού δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει κανείς. Τό ἀμφισβητοῦν ἐλάχιστοι πού ἔχουν προκατάληψη ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ καί δέν ἔχουν διάθεση νά δεχτοῦν τό παραμικρό πού τόν ἀφορᾶ. Ἡ Ἀνάσταση ὅμως, πραγματοποιήθηκε σέ ἄδηλο χρόνο καί κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας, χωρίς νά παρουσιαστεῖ κάποιο σημάδι πού νά τήν βεβαιώνει στούς ἀνθρώπους.

Οἱ Εὐαγγελιστές περιορίζονται στό νά μᾶς ἀναφέρουν μαρτυρίες ἀνθρώπων πού εἶδαν τόν Ἀναστάντα, μίλησαν μαζί Του καί ἐπισκέφθηκαν τόν ἄδειο τάφο. Περιγράφουν τό βίωμα τῶν ἀνθρώπων πού συνάντησαν τόν ἀναστημένο Χριστό πού ἐμφανιζόταν ἐπί σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση καί τούς ἔλεγε «τά περί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν». Τόν εἶδαν μέ τά μάτια τους, τόν ψηλάφισαν μέ τά χέρια τους καί ἀπέκτησαν τέτοια βεβαιότητα ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ὥστε νά δίνουν καί τήν ζωή τους ἀκόμη γιά τό γεγονός αὐτό.

Ἡ ὀρθόδοξη εἰκονογραφία, δέν παριστάνει τό ἴδιο τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά τίς συνέπειες πού εἶχε γιά τούς ἀνθρώπους πού πίστεψαν στόν Κύριο. Παρουσιάζει τόν Χριστό μέ τόν Σταυρό στό χέρι, νά συντρίβει τίς πῦλες τοῦ Ἄδη, νά σπάει τά δεσμά καί νά σηκώνει ἀπό τόν τάφο τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα καί ὅλους τούς ἀπ’ αἰῶνος νεκρούς πού πίστεψαν. Σέ ἀντίθεση μέ τήν δυτική ἀπεικόνιση τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὀρθόδοξη ἀπεικόνιση ἔχει μεγάλο βάθος, γιατί παρουσιάζει τά ἀποτελέσματα πού ἔχει γιά μᾶς, τήν ἰσόβια δηλαδή ἀνάστασή μας.

Ὁ πιστός ἀποκτᾶ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως ὅταν σέ ὅλη του την ζωή ἀνασταίνεται ἀπό τίς πτώσεις του, ζεῖ μέ τήν Ἀνάσταση καί τήν περιμένει στήν ὁλοκληρωτική της μορφή. Δέχεται τήν Ἀνάσταση μέ τήν Πίστη, τήν βιώνει προσωπικά ὅταν δέν μένει πεσμένος ὅταν ἁμαρτάνει, ἀλλά ἀγωνίζεται νά σηκωθεῖ μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Στήν πορεία τους πρός τό χωριό  Ἐμμαούς, ὁ Λουκάς καί ὁ Κλεόπας, εἶχαν τήν μεγάλη εὐκαιρία νά ἔχουν συνοδοιπόρο τους τόν Κύριο χωρίς νά τόν ἀναγνωρίσουν ἀπό τήν ἀρχή, ἄν καί αἰσθάνονταν νά ζεσταίνεται ἡ καρδιά τους ἀπό τήν παρουσία Του. Τόν ἀναγνώρισαν ὅμως στό τέλος τῆς ἡμέρας, ὅταν τέλεσε τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μπροστά τους καί τούς ἔδωσε νά φᾶνε ἀπό τόν εὐλογημένο ἄρτο. Μετά, ἔγινε ἄφαντος! Ἦταν πράγματι μία συγκλονιστική ἐμπειρία.

Καί ἐμεῖς Τόν ἀναγνωρίζουμε στό σταυροαναστάσιμο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅταν προσερχόμαστε σέ αὐτό μέ ζέουσα πίστη, μέ ζῆλο καί ἔμπνευση, μέ μία φλόγα εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης γιά ὅ,τι ἔκανε ὁ Κύριος γιά μᾶς καί μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία.

Ὁ Κύριος κατά τήν ἐπίγεια παρουσία Του, μᾶς ἔδωσε ὅ,τι χρειαζόμαστε γιά νά παραμένει τό πνεῦμα μας ἑνωμένο μέ τό δικό του Πνεῦμα καί γιά νά εἰσέλθουμε στήν ἄληκτη μακαριότητά Του. Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ἡ ἀφθαρσία τῶν σωμάτων μας πού ἐξασφαλίστηκε μέ τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτό θά μᾶς τό χαρίσει στόν μέλλοντα αἰῶνα γιά νά εἴμαστε ὅπως οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ μέσα στήν τέλεια καί ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μόνιμος τόπος μας καί ἡ αἰώνια κατάπαυση τοῦ πνεύματός μας μαζί μέ τά πνεύματα ὅλων τῶν Ἁγίων καί τῶν δικαίων πού πίστεψαν στήν Ἀνάσταση, ἔλαβαν προσωπική πεῖρα τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας παραμονῆς τους, ἔζησαν ἀναστημένη ζωή καί ἔμειναν πιστοί στόν ἀναστημένο Κύριο. Δέν φοβήθηκαν τίς ταλαιπωρίες, τίς δύσκολες καταστάσεις, τούς πειρασμούς, τούς διωγμούς, τίς εἰρωνείες τῶν συνανθρώπων τους, ἀλλά ὑπέμειναν καρτερικά τά πάντα ἔχοντας μέσα τους διαρκῶς τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα γεγονός πού βιώνουμε στήν παροῦσα ζωή σέ μικρό βαθμό καί ἀνάλογα μέ τήν φιλότιμη προσπάθεια πού καταβάλουμε. Σέ τέλειο βαθμό θά τήν ζήσουμε στήν ἄλλη ζωή. Τότε,τίποτα δέν θά σταθεῖ ἐμπόδιο στό νά ἔχουμε ἀκατάπαυστη κοινωνία μέ τόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν μας. Κανείς δέν θά μπορέσει νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη Του καί ἡ μετοχή μας στή δόξα Του θά εἶναι ἕνα διαρκές καί αἰώνιο βίωμα. Προϋπόθεση γιά νά συμβεῖ αὐτό εἶναι νά ἑνωθοῦμε ἀπό τήν παροῦσα ζωή μέ τόν Κύριο τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.

Ἡ αἰώνια ζωή μας στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ξεκινάει ἀπό ἐδῶ, θά συνεχιστεῖ ὅταν μᾶς καλέσει ὁ Κύριος νά ἀποθέσουμε τό φθαρτό σκήνωμα τοῦ σώματός μας καί ἡ μετοχή μας στήν δόξα τοῦ Θεοῦ θά ὁλοκληρωθεῖ μετά τήν κοινή ἐξανάσταση. Συνεπῶς, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ὅλα παίζονται ἐδῶ. Ἐδῶ ἐξασφαλίζουμε τήν αἰώνια σωτηρία μας καί θά πρέπει νά κάνουμε τό πᾶν ὅσο ζοῦμε στόν κόσμο αὐτό γιά νά ἔλθουμε σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό καί ἡ κοινωνία μας αὐτή θά εἶναι ἀδιατάρακτη ὅταν μᾶς βρεῖ ὁ θάνατος ἀναστημένους γιά νά συνεχιστεῖ αἰώνια ἡ κατάσταση αὐτή και νά ἔχουμε κι ἐμεῖς τήν μερίδα τῶν παιδιῶν Φωτός καί τῆς Ἀναστάσεως.

Πρωτ. Γεώργιος Τριαντάφυλλος

ΠΗΓΗ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ