Η Πορεία προς το μαρτύριο και την Ανάσταση

Εισήλθε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, επευφημούμενος από το πλήθος, που έστρωνε ρούχα στο διάβα του και κλαδιά που έκοβε από δέντρα. (Ματθ. 21, 6-10).

Και αυτοί που τον ακολουθούσαν κραύγαζαν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν  ονόματι Κυρίου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις». Η πόλη ολόκληρη εσείετο από την παρουσία του Ιησού.

Και όσοι ρωτούσαν «ποιος είναι;» έπαιρναν την απάντηση από το πλήθος: «Αυτός είναι ο Ιησούς, ο προφήτης ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας».

Η είδηση ότι ανέστησε το Λάζαρος είχε απλωθεί παντού και είχε γίνει αντιληπτό, ότι ο Ιησούς ήταν κάτι το ξεχωριστό. Και αυτό προκαλούσε τον θαυμασμό.

Κάποιοι από τους άρχοντες πίστεψαν, αλλά δεν ομολογούσαν την πίστη τους, από φόβο  προς τους Φαρισαίους.

Και αυτός ο κόσμος, όπως προείπε ο Ησαΐας, έπειτα από λίγο, μεταβλήθηκε σε διώκτη του. «Τυφλώθηκε και ο νους του σκοτίστηκε».

Τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα ακολούθησε ο μυστικός δείπνος και το συγκλονιστικό μάθημα της ταπείνωσης, όταν ο διδάσκαλος έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Και ακολούθησε η προσευχή στο όρος των Ελαιών, η προδοσία του Ιούδα και η σύλληψή του.

Αλήθεια τι δύναμη είχε εκείνη η προσευχή, πόσο ανθρώπινο ήταν το «παρελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», αλλά και πόσο δυνατή η θέλησή του, στο θέλημα του Πατρός του, να υποστεί τον εξευτελισμό, τη λοιδορία, τους προπηλακισμούς και τελικά τον μαρτυρικό σταυρικό θάνατο, « αίρων την  αμαρτίαν του κόσμου».

Πολλά και δυσερμήνευτα τα του Θεού παρ΄ανθρώποις

.

Μας συγκλονίζουν τα γεγονότα, που κατέγραψε η ιστορία.

Οι νόμοι της φύσης καταργήθηκαν από τον ίδιο τον δημιουργό τους, για να συντελεσθούν όσα θαυμάσια και αδιανόητα είδαν οι οφθαλμοί των ανθρώπων.

Κι όμως ένας σκληροτράχηλος λαός και οι άρχοντές του, πλην ελαχίστων, είδε και δεν πίστεψε.

Και μετά τη σύλληψη, την προσαγωγή του στο συνέδριο των αρχιερέων, την καταδίκη του σε θάνατο, παραδόθηκε στους Ρωμαίους, που ένιψαν τα χέρια τους, δια του Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος παρέδωσε τον Ιησού στον φανατισμένο και μαινόμενο όχλο, για να θανατωθεί.

Και ο Ιησούς, που με ένα του νεύμα, θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, τα δέχτηκε όλα, τα συγχώρησε όλα και σηκώνοντας το σταυρό του, ανηφόρησε προς τον Γολγοθά, στον κρανίου τόπο.

Βασανιστική η πορεία. Το βάρος του σταυρού ασήκωτο με το αγγαρεμένο Σίμωνα Κυρηναίο να τον σηκώνει μετά την αδυναμία του Ιησού να συνεχίσει.

Και όταν έφτασαν στην κορυφή του λόφου άρχισε και η κορύφωση του θείου δράματος.

Καρφιά τρύπησαν τις παλάμες και τις φτέρνες του οι δήμιοι και ανύψωσαν επί του σταυρού εν μέσω δύο ληστών, εκείνον που κήρυξε την αγάπη.

Αβάσταχτος ο σωματικός πόνος του Ιησού. Αβάσταχτος και ο ψυχικός πόνος της Μάνας, που έβλεπε το γιο της να υποφέρει. Και ο συνηγμένος όχλος μαζί με τους αρχιερείς και τους γραμματείς «ωνείδιζον αυτόν» λέγοντες  «Άλλους έσωσε, αλλά τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει».

Σε λίγο το θείο δράμα ολοκληρώνεται.  Ο κύκλος της επίγειας ζωής θα κλείσει, αλλά θα περιέχει εντός του τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

Την έκτη ώρα η γη σκοτείνιασε έως την ενάτη. Και μετά με δυνατή κραυγή προς τον πατέρα του είπε το ανθρώπινο: «Θεέ μου, Θεέ μου,  γιατί με εγκατέλειψες;»

Και μετά; Έβγαλε κραυγή μεγάλη και παρέδωσε το πνεύμα στον ουράνιο πατέρα του.

Και ιδού: Το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, σεισμός συντάραξε τη γη, μνήματα ανοίχτηκαν και σώματα αγίων εξήλθον εκ των μνημείων και εμφανίστηκαν σε πολλούς στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. (Ματθ. Κζ΄51-53).

Ήταν η αντίδραση της γης που θα εδέχετο το σώμα του Ιησού, αλλά και ο συγκλονισμός κάθε κεκοιμημένου αγίου από την κάθοδο του Θεανθρώπου στον άδη.

Συγκλονιστικά και αδιανόητα τα γεγονότα.

Ο Θεάνθρωπος βίωσε μέχρι τέλους τον ανθρώπινο πόνο, ψυχικό και σωματικό, στην πιο ακραία του ένταση, στον δια του σταυρού θάνατο.

Στον πιο εξευτελιστικό και επώδυνο θάνατο, που επιφύλασσαν οι Ρωμαίοι σε ληστές, σε κάθε απόβρασμα της κοινωνίας και σε κάθε φανατικό τους εχθρό.

Με αυτό το τέλος ο Ιησούς εξεπλήρωσε την αποστολή του Πατρός του.

Και ήταν τόσο αληθινό, αυτό το τέλος, τόσο πειστικό, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε συνέχεια.

Με το θάνατο του Ιησού έμπαινε τέλος στην αμφισβήτηση της εξουσίας των αρχόντων και των αρχιερέων των Ιουδαίων.

Αυτό πίστευαν και δεν ήταν οι μόνοι.

Απογοήτευση μεγάλη διακατείχε και τους μαθητές του Ιησού, που λησμόνησαν τα όσα τους είχε πει για την Ανάστασή του. Και πάλι η ολιγοπιστία επικράτησε μέσα τους και μεταξύ τους.

Όμως τα γεγονότα δεν σταμάτησαν εδώ, όπως όλοι πίστευαν.

Ο Ιωσήφ, βουλευτής από την Αριμαθαία, αφού με την άδεια των Ρωμαίων παρέλαβε το σώμα του Ιησού και αφού έπραξε τα προσήκοντα για τους νεκρούς, το ενταφίασε σε καινό τάφο, που σφράγισε με λίθο.

Και μετά από τρεις μέρες παραμονής στον άδη, που έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της λύτρωσης στους κεκοιμημένους, ανέστη εκ νεκρών «θανάτω θάνατον πατήσας»

«Πάσα η κτίσις αγάλλεται και χαίρει» από την χαρμόσυνη είδηση. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους είναι πλέον γεγονός. Η Θύρα του παραδείσου άνοιξε διάπλατα για όλους μας.

Στο χέρι μας είναι πλέον, αν θα εισέλθουμε ή όχι.