Εσπερινός την ώρα του ηλιοβασιλέματος στο ναΰδριο της Αγίας
Παρασκευής, στο λόφο των Αγίων Αναργύρων της Παροικιάς. Εισροή πιστών με τους
άρτους, τα πρόσφορα και τα ονόματα υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως προσφιλών
προσώπων, λίγο πριν από το «ευλογητός ο Θεός ημών» του λειτουργού του Υψίστου.
Χωρίς μικρόφωνα και μικροφωνισμούς, ο αναγνώστης εκφωνεί το«Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον.
Κύριε ο Θεός μου, εμεγαλύνθης σφόδρα», τον
103ο ψαλμό του προφητάνακτα
Δαυίδ που αξίζει να τον μελετήσει με προσοχή ο καθένας μας, πιστός ή άπιστος.
Και μετά το «Κύριε εκέκραξα» και το «κατευθυνθήτω η προσευχή
μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», το «Θου, Κύριε φυλακήν τω στόματί μου» και το
«προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις».
Και την ώρα που ό ήλιος βυθίζεται στο πέλαγος ανάμεσα στη
Σέριφο και τα Θερμιά , πίσω από τις Πόρτες, όλο το εκκλησίασμα ψέλνει το «Φως ιλαρόν» και το «ιδόντες φως
εσπερινόν» για να καταλήξει ο αναγνώστης με το «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη εσπέρα
ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς»
Δεν θα προσεγγίσω με τη λογική τα όσα άκουσα από το τυπικό
του εσπερινού. Ούτε είμαι θεολόγος, για να τα αναλύσω. Δεν προτίθεμαι να εισέλθω
σε χώρους που δεν γνωρίζω, με κίνδυνο να περιπέσω σε αυθαιρεσίες.
Όμως χωρίς να το επιδιώκω, αυτή η κατανυκτική ιεροτελεστία,
βρήκε σημεία επαφή με τον εσώτερο εαυτό μου. Ένιωσα τη μικρότητα μου, μπροστά
στη μεγαλοσύνη του σύμπαντος κόσμου, μπροστά στα θαυμάσια ενός κρυπτόμενου Θεού, που αποκαλύπτεται μέσα από τα δημιουργήματά
του.
Και μετά το «δι΄ευχών» ο κόσμος ήρεμος, ψυχικά
αποφορτισμένος από τη καθημερινή τύρβη,
αποχωρεί από τον μικροσκοπικό ναό της Αγίας, για να δεχθεί τη αβραμιαία φιλοξενία
του Συλλόγου των Φίλων της Ιεράς Μονής.
Αυτός ο καθαγιασμένος χώρος, που τα τελευταία χρόνια γιορτάζει
τρεις του έτους, δεχόμενος δεκάδες πιστούς, χάρη στη φροντίδα λιγοστών
παριανών παραμένει ζωντανός και
λειτουργικός αποτελώντας, συν τοις άλλοις, ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα
της Παροικιάς από πρωίας έως ώρας εσπερινής.
Ένας αναγνώστης του blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου