Πατάτες

του Δημήτρη Δανίκα

Μπορούμε οριστικά και αμετάκλητα να πετάξουμε στα σκουπίδια τους μεσάζοντες που καταβροχθίζουν τον άμπακα με τις υπερτιμολογήσεις στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και πρώτης ανάγκης; Μέσα στο σημερινό σύστημα ποτέ των ποτών. Γιατί οι κομπραδόροι, ένας από τους βασικούς κρίκους της καπιταλιστικής αλυσίδας. Εδώ συμφωνώ με την τοποθέτηση του ΚΚΕ. Ομως για όνομα του θεού και της Παναγίας. Πρέπει να προσπαθούμε διαρκώς. Ετσι διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για στοιχειώδη ανάταση της ατομικής και συλλογικής πρωτοβουλίας. Ετσι ο φτωχός και ο σκληρά εργαζόμενος πολίτης θα πιστέψει στις δυνάμεις του. Ετσι - όπως λέει η Διαλεκτική των συντρόφων - το καινούργιο θα προκύψει μέσα από το παλιό. Και έτσι, οι αυριανές πολιτικές μιας προοδευτικής, σοσιαλιστικής κατεύθυνσης θα γίνουν ορατές και πειστικές. Με απλά λόγια, το κίνημα της πατάτας λειτουργεί σαν κίνητρο, σαν παράδειγμα και σαν μια πολιτική με πρακτικό αντίκτυπο και για τον παραγωγό και για τον πολίτη. Ενθαρρύνει την αυτενέργεια. Κινητοποιεί τις μάζες. Και ταυτόχρονα αποδεικνύει στην πράξη ότι με την συλλογική προσπάθεια μπορούμε να αλλάξουμε και ένα καλύτερο κόσμο να φτιάξουμε. Αν το Κομουνιστικό Κόμμα, επιχειρούσε να κινητοποιήσει τις δικές του οργανωμένες και πειθαρχημένες δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση να είστε σίγουροι ότι τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα, περισσότερα και απείρως πιο ανθεκτικά. Οχι λένε οι σύντροφοι του Περισσού. Διαρκώς στην άρνηση, την απόρριψη και την αντιπαλότητα. Προφανώς επειδή πιστεύουν ότι τέτοιες πολιτικές είναι ρεφορμιστικές. Δηλαδή σοσιαλδημοκρατικές. Τουτέστιν προδοτικές. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σ' αυτόν τον άδικο και αχόρταγο καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε καμία βελτίωση και καμία ελπίδα. Αθλια Παιδεία. Τρισάθλια Υγεία. Πανάκριβα είδη πρώτης ανάγκης. Και μεροκάματα πείνας. Μια επίγεια κόλαση δηλαδή. Μα να προσπαθήσουμε; Οχι, σου λέει. Οι μικρές αλλαγές θα προκύψουν από την μεγάλη αλλαγή που θα φέρει η Λαϊκή εξέγερση με το Κόμμα στην εξουσία. Πότε θα γίνει αυτό; Κάποτε. Και μέχρι τότε; Μέχρι τότε άρνηση, απόρριψη και αντιπαλότητα. Μα αυτός είναι ο καλύτερα στρωμένος δρόμος προς την εξαθλίωση. Και η εξαθλίωση - ιστορικά διαπιστωμένο αυτό - διευκολύνει τον φασισμό. Η κατάληξη αυτής της λογικής, λειτουργεί υπέρ του συστήματος, των κομπραδόρων και των μονοπωλίων. Γιατί αφού πρακτικά δεν κάνουμε τίποτα και μονίμως στην άρνηση και την απόρριψη και αφού η εξουσία του Λαού δεν είναι ορατή, τότε ο καπιταλιστικός μηχανισμός μια χαρά λειτουργεί. Οπως και με τον δικομματισμό. Αφού οι αριστερές δυνάμεις δεν συμμαχούν και δεν προτάσσουν μια κυβερνητική συνεργασία, τότε μια χαρά και για το ΠαΣοΚ και για τη Νέα Δημοκρατία. Ασε, σου λένε, αυτούς να φωνάζουν. Ετσι την οργή του κόσμου εκτονώνουν. Και έτσι η εξουσία είναι δικής μας ιδιοκτησίας. Οπως σε κάθε θρησκεία. Από εδώ ο διάβολος, από εκεί ο Θεός. Και στη μέση κομμάτια και θρύψαλα ο φτωχός Λαός!