Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη, όσων την έζησαν

Όταν έγινε το πραξικόπημα της 21^ης  Απριλίου 1967, ήμουν νέος 23 ετών, πολιτικοποιημένος και με όραμα μια δημοκρατική Ελλάδα, όπως και η πλειοψηφία των νέων της ηλικίας μου.

Ζήσαμε 7 χρόνια δικτατορίας, φιμωμένοι, με μοναδική επίσημη πληροφόρηση από την κρατική ραδιοφωνία, το ραδιοφωνικό σταθμό ενόπλων δυνάμεων και αργότερα από την κρατική τηλεόραση, που μετέδιδαν μόνο προπαγανδιστικές ειδήσεις της δικτατορίας.

Για να μάθουμε τι συνέβαινε στην πατρίδα μας έπρεπε να ακούμε ξένους σταθμούς που εξέπεμπαν στα ελληνικά, από το Λονδίνο, το Παρίσι, την Κολωνία και τη Μόσχα.

Και κάθε πρωί στο σχολείο μαζί με τους συναδέλφους ανταλλάσσαμε πληροφορίες για όσα τραγικά συνέβαιναν και κάποιες φορές για τις συλλήψεις φιλικών μας προσώπων.

Γι αυτό και η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετά από αυτήν της Νομικής Σχολής είχε αναπτερώσει τις ελπίδες μας, ότι το κίνημα των φοιτητών θα αποτελούσε την έναρξη μαζικών αγώνων που θα ανέτρεπαν τη δικτατορία.

Μετά τη δουλειά πηγαίναμε έξω από το Πολυτεχνείο στηρίζοντας τους εξεγερμένους φοιτητές, τους οποίους προμηθεύαμε με τρόφιμα, τσιγάρα και φάρμακα και ό,τι άλλο ζητούσε ο ραδιοσταθμός των φοιτητών, που εξέπεμπε από το χώρο του Πολυτεχνείου.

Ήταν τέτοιος ο κόσμος που συγκεντρώνονταν καθημερινά, για να αναπνεύσει λίγο οξυγόνο ελευθερίας, που εάν κρατούσε λίγες μέρες ακόμη η εξέγερση των φοιτητών, η χούντα δεν θα μπορούσε εύκολα να ελέγξει την κατάσταση.

Γι΄αυτό και κατέστειλε σύντομα και βίαια την εξέγερση.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη, όσων την έζησαν, γιατί ήταν μια θαρραλέα πράξη των φοιτητών με μεγάλο ρίσκο για τη ζωή τους, που όμως εξέφραζε απόλυτα αυτό που ζητούσε ο Ελληνικός Λαός, την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Κώστας Αργουζής