Ήταν εκείνη η εξέγερση, στις 17 Νοέμβρη, των άοπλων φοιτητών
ένα φως, στο σκοτάδι που είχε επιβάλει το ανελεύθερο καθεστώς της στρατιωτικής
δικτατορίας.
Και καθώς περνούσαν οι ώρες, η μία μέρα μετά την άλλη και το
καθεστώς δεν αντιδρούσε, το φως δυνάμωνε και μαζί η ελπίδα της ανατροπής.
Έζησα από κοντά τα γεγονότα, στηρίζοντας με την παρουσία μου
έξω από το Πολυτεχνείο του εξεγερμένους φοιτητές.
Το είχα ανάγκη να βρίσκομαι μέσα σ΄αυτά τα λίγα στρέμματα
γης, που μπορούσες να ανασαίνεις ελεύθερα, να μιλάς ελεύθερα και να φωνάζεις
μαζί με τους άγνωστους διπλανούς σου, που ήταν πολλοί, τα συνθήματα κατά
της χούντας.
Αυτές οι τρεις μέρες της εξέγερσης, που η βίαιη καταστολή
της έβαψε τους γύρω δρόμους με νεανικό αίμα, χαρακτηρίστηκαν και δικαίως, ως ο
προάγγελος της πτώσης του μισητού
καθεστώτος και έδωσαν κουράγιο και ψυχική δύναμη, στους φυλακισμένους και στους
εξόριστους αγωνιστές αλλά και στον Ελληνικό Λαό.
Έπειτα από εννιά μήνες η χούντα έπεσε. Το τίμημα όμως ήταν
βαρύ. Ένα κομμάτι Ελληνικής γης, η μισή Κύπρος χάθηκε, απ΄αυτούς που είχαν
κάνει σημαία τους την εθνικοφροσύνη και τον υπερπατριωτισμό.
Σήμερα, 43 χρόνια μετά, η δημοκρατία μας δοκιμάζεται από
δικά μας λάθη. Η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει νόμους καθ΄υπαγόρευση των δανειστών,
η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη, η
ανεργία καλπάζει, η φτώχεια έχει
οδηγήσει πολλούς στα συσσίτια και η εθνική μας κυριαρχία αμφισβητείται από την
αναθεωρητική πολιτική των γειτόνων μας.
Το μήνυμα της αντίστασης του Πολυτεχνείου, σε μια νέα
εκδοχή, παραμένει και στις μέρες μας επίκαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου