ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΟΥΛΑΣ

Γράφει ο Αλέκος Κοντογιώργος
 

Οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους συζύγους και τα αδέλφια, οι σχέσεις  γονιών και παιδιών, επικεντρωμένες στην ιδιαίτερη  σχέση της Μάνας και του γιού, που παραπέμπουν στο οιδιπόδειο.

Μία αστική οικογένεια που την αποτελούν η μητέρα, ο πατέρας, ο γιος και η αδερφή της μητέρας ζει σε ένα σπίτι, όπου οι δεσμοί μεταξύ των μελών βρίσκονται υπό κατάρρευση. Όταν κάποια στιγμή ο νεαρός γιος ερωτεύεται μια κοπέλα,  οι λεπτές ισορροπίες ανατρέπονται, και οι συνέπειες είναι οδυνηρές.  Συμμαχίες, ανατροπές, αποκαλύψεις, ακραίες σχέσεις…

 Μητέρα και πατέρας συμμαχούν και με κάθε τρόπο προσπαθούν να κρατήσουν τον γιο τους μακριά από την κοπέλα που αγαπά.  Ροζ τοπίο στη συνέχεια με την αποκάλυψη ότι η αθώα αγαπημένη ήταν ταυτόχρονα, εν αγνοία της, ερωμένη και του πατέρα. Αναδύεται τώρα και προβάλλει στις πραγματικές διαστάσεις η οιδιπόδεια σχέση μητέρας και γιού και ακολουθεί η συνομωσία του πατέρα και της μάνας  σε βάρος του γιού και της νεότητας, που τελικά θα ανατραπεί και θα δοθεί λύση με το θάνατο της μάνας.

Ο συγγραφέας τοποθετεί όλους και όλα πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί και καλεί τους ηθοποιούς να κρατήσουν τις ισορροπίες, διατηρώντας τον ποιητικό του  λόγο.

Δύσκολη δουλειά για όποιον αποφασίσει να ανεβάσει. ένα τέτοιο έργο. Απαιτείται προσπάθεια, πάθος, ταλέντο και πάνω από όλα γνώση. Η απόφαση να παρακολουθήσουμε μια σπάνια θεατρική παράσταση ανήκει στη Μοσχούλα Κοντοσταύλου – Σταυράκη. Αντιλαμβανόμαστε την προσπάθεια που καταβλήθηκε για το υπέροχο αποτέλεσμα που παρακολουθήσαμε

Η Μοσχούλα  Κοντοσταύλου, δίδαξε και έστησε μια τίμια παράσταση, ενός δύσκολου έργου. Με την καθοδήγησή της, πέντε  ερασιτέχνες ηθοποιοί αποπειράθηκαν  να μας παρουσιάσουν το έργο του Ζαν Κοκτώ, ένα έργο σταθμό στο παγκόσμιο θέατρο.

 ΔΙΑΝΟΜΗ

 Οι ρόλοι ξεχωριστοί και δύσκολοι. Μέσα από τις λέξεις έπρεπε να πάρουν σάρκα οι ανθρώπινες σχέσεις.

Η Μοσχούλα Κοντοσταύλου στο ρόλο της μάνας (Ιβόνη), μιας γυναίκας εγωκεντρικής, που θέλει να ρυθμίζει  τα πάντα και τους πάντες. Σατανική και υποκριτική, χρησιμοποιεί  την αδυναμία της για να πετυχαίνει τον σκοπό της, και όταν διαπιστώνει ότι δεν μπορεί πια να καθορίζει τις ζωές των άλλων, δεν θέλει και να ζήσει.   Συγκλονιστική η Μοσχούλα στις ποικίλες μορφές της παθιασμένης μάνας,  τις οποίες, μορφές,   υποδύθηκε  με επαγγελματική  συνέπεια. Σε πολλές σκηνές οι θεατές έμειναν άφωνοι.

Στον ρόλο της αδελφής (Λεό) η Έμμυ Δημητρακοπούλου, έπαιξε με αυταρχικό σθένος το ρόλο του ρυθμιστή των καταστάσεων, χωρίς να μπορεί να κρύψει τον πόνο της ερωτικά προδομένης γυναίκας. Άψογη στην κίνηση και την έκφραση.

 Ο  Χρίστος Θεοδωρακούδης (Μισελ), χωρίς επιτήδευση,  μπήκε στο πνεύμα του θύματος  και έπαιξε με ελαφρότητα το ρόλο του θηράματος (μάνας και φίλης).

Η  Χρύσα Σιλιτζίρη   ως Μαντλέν «νύφη», έδωσε  με επάρκεια και τις δύο  όψεις  του ρόλου της. Μια φυσική αθωότητα που συνοδευόταν με αποχρώσεις όχι και τόσο αθώες και ηθικές. Εμφανής η υποκριτική της πρόοδος.

Ο Βαγγέλης  Χαδήμογλου , με σεμνότητα  και γούστο, στο  ρόλο του μοιχού πατέρα (Ζώρζ),  κλείνει τον οιδιπόδειο κύκλο.

Μείναμε με το ερώτημα: Δράμα ή κωμωδία; Δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα τι είναι κάθε σκηνή, καθώς παρακολουθείς στα πρόσωπα την κίνηση και την έκφραση. Όπως και στη ίδια τη ζωή. Μια σκηνή από την ίδια τη ζωή, παρακολουθείς στο μικρό θεατράκι της Πάρου. Δεν βιάζεσαι να δώσεις τώρα τις απαντήσεις. Σε πάει σ’ αυτές η παράσταση. Σε απορροφά, σε μεταφέρει στη σκηνή της ζωής που καθημερινά προσπερνούσες αδιάφορα. Τώρα το θέατρο σε διδάσκει.  Εκεί, απορροφημένος και  συμμέτοχος, διαπιστώνεις πως: Κάτι έγινε στο μικρό θεατράκι. Τέσσερες –πέντε άνθρωποι, έβγαλαν τη ζωή στη σκηνή, σε δίδαξαν και σε συγκίνησαν. Και εσύ, αμήχανος, ήθελες να πεις πολλά, αλλά κατάφερες να πεις μια μόνο λέξη. Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω.  Όποιος κάνει Θέατρο στοχεύει στον άνθρωπο.