Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ενοχλημένη παρουσιάζεται κάποιες φορές η Δημοτική Αρχή από την αμφισβήτηση που εισπράττει από την πλευρά της μειοψηφίας. Κατά τη γνώμη μου, η ανησυχία της Δημοτικής Αρχής δεν θα έπρεπε να προέρχεται από την έκφραση αμφισβήτησης από την πλευρά της μειοψηφίας, αλλά από την εκτεταμένη κοινωνική αμφισβήτηση που υπάρχει σε βάρος της.

Πρόκειται για πασιφανή διαπίστωση, που δεν αποτελεί καν μυστικό. Οι περί του αντιθέτου φήμες και φαντασιώσεις που κυκλοφορούν σπασμωδικά, μόνο σαν αστεϊσμός μπορούν να εκληφθούν.   

Για να αισθάνεται κάποιος αμφισβήτηση σημαίνει ότι κάτι δεν κάνει καλά, διαφορετικά γιατί να θεωρεί ότι αμφισβητείται; Όταν είναι σίγουρος ότι κάθε φορά κάνει το σωστό και όταν έχει συνέπεια στις πράξεις του και δεν παλινωδεί, δεν πανικοβάλλεται από την άποψη των άλλων. Ουδόλως ενοχλείται από την όποια αμφισβήτηση από όπου και αν προέρχεται αυτή, γιατί τότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι προς αμφισβήτηση.    

Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε ενσκήπτει η ανασφάλεια και αναζητείται σε κάθε ευκαιρία η επιβεβαίωση της ψευδαίσθησης ότι εκείνος μεν πράττει ορθά, αλλά οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν την ορθότητα των πράξεων του. Και αυτό όμως, η ανάγκη δηλαδή για επιβεβαίωση κάτι σημαίνει. Στο βάθος σημαίνει επίγνωση της πραγματικότητας, σημαίνει ότι αντιλαμβάνεται το λάθος. Μόνο που το ίδιο κάνουν και οι άλλοι, αντιλαμβάνονται το λάθος και το επισημαίνουν και αυτό είναι που ενοχλεί.

Mε την έκφραση «οι άλλοι» δεν εννοώ μόνο τις δημοτικές παρατάξεις της μειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, εννοώ πρώτα τους πολλούς, την τοπική κοινωνία. Από εκεί ξεκινά η αμφισβήτηση και διαχέεται παραπέρα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται έτσι, αλλά νομίζει ότι μόνο οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι εκείνοι που τον αμφισβητούν, σίγουρα έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα.

Όλοι έχουν το δικαίωμα να κρίνουν, πολύ περισσότερο να αμφισβητούν αποφάσεις και επιλογές που προέρχονται από πολιτικούς και που έχουν να κάνουν με ζητήματα που αφορούν τους πολίτες. Πιθανόν η τάση αυτή (της αμφισβήτησης) να λειτουργούσε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, αφού θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μία μορφή πίεσης προς τους τοπικούς πολιτικούς άρχοντες, για όσο το δυνατόν καλύτερες επιδόσεις στον τοπικό πολιτικό στίβο. Αν μπορούσε βεβαίως να γίνει κατανοητή από μέρους των ως τέτοια εκδοχή.

Από την άλλη, το αισθητήριο της κοινωνίας δεν ξεγελιέται από τις ετεροχρονισμένες αντιδράσεις ή από τις καθυστερημένες αφυπνίσεις της Δημοτικής Αρχής. Μπορεί η κοινωνία να δείχνει υπομονή, ακόμη και ανοχή, αλλά δεν παραιτείται των αιτημάτων της. Φυσικά ο χρόνος αναμονής κάποτε τελειώνει και τότε παίρνει σειρά η ενοχλητική αμφισβήτηση.

Δεν ευθύνεται όμως κανείς άλλος γι’ αυτό παρά μόνον οι ίδιοι οι κατέχοντες την εξουσία, αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μικρών ή μεγάλων κοινωνιών. Το κοινωνικό σύνολο συνεπώς είναι ο κριτής, ο επιβραβεύων ή ο αμφισβητίας της εκάστοτε εξουσίας, είτε πρόκειται για την κεντρική διοίκηση είτε για την τοπική διοίκηση.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν οι εκάστοτε δημοτικοί άρχοντες είναι πως κάποτε έρχεται η ώρα όπου όλοι κρίνονται και τότε εισπράττει κανείς ακριβώς αυτό που του πρέπει. Και αν ακόμη συμβεί να υπάρξει προσωρινά εξαπάτηση του κοινωνικού συνόλου ή παραποίηση γεγονότων με άνομους τρόπους, αργά ή γρήγορα θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και τότε θα  αποδοθεί το επιτίμιο που ταιριάζει στον καθένα.

Ας μην ψάχνει λοιπόν η Δημοτική Αρχή τους αμφισβητίες μόνο στους πολιτικά απέναντι της. Ας κοιτάξει καλύτερα ολόγυρα της, στη βάση της τοπικής κοινωνίας και τότε θα διαπιστώσει ότι η αμφισβήτηση που εισπράττει και που η ίδια έχει προκαλέσει, προέρχεται απευθείας από την κοινωνία.       

 

Άγγελος  Πατέλης

Δημοτικός σύμβουλος  Πάρος ΑΞΙΑ