Με αφορμή την φονική πυρκαγιά στην Αττική

Ο εγωκεντρισμός αποτελεί κυρίαρχη ψυχολογική δομή στις σκέψεις και τις πράξεις μας. Το ατύχημα θα συμβεί σε όλους τους άλλους και οπωσδήποτε όχι σε εμάς.

Αυτή κατά τη γνώμη μας είναι και η βασική αιτία της έλλειψης προετοιμασίας για την αντιμετώπιση της όποιας καταστροφής ατομικής ή μαζικής.

Όταν συμβεί το κακό, τρέχουμε να σωθούμε, χωρίς να γνωρίζουμε με ποιο τρόπο και την ίδια κρίσιμη στιγμή, που χρειαζόμαστε βοήθεια, οι κρατικές υπηρεσίες αποδεικνύονται διαχρονικά ανεπαρκείς και ανίκανες για να μας σώσουν.

Κατά τη διάρκεια της όποιας τραγωδίας εμφανίζεται ευτυχώς ένα αντίρροπο κύμα εθελοντισμού που συχνά καταπλήσσει με την αυθόρμητη οργάνωσή του και το οποίο αναπληρώνει σε σημαντικό βαθμό την κρατική ανεπάρκεια.

Και αμέσως μετά, με άταφους ακόμα τους νεκρούς, αρχίζει ο πετροπόλεμος  ανάμεσα στην αντιπολίτευση και την κυβέρνηση και η διάχυση ευθυνών, με αποτέλεσμα  να αναζητείται ο υπεύθυνος και να μην βρίσκεται πουθενά και ποτέ.

Και αφού ολοκληρωθεί και αυτός ο κύκλος με πρωταγωνιστές τα κανάλια, δημόσια και ιδιωτικά, που μας σερβίρουν τα πλέον απίθανα, το τραγικό συμβάν ξεχνιέται μέχρι να έλθει το επόμενο, που θα μας βρει πάλι απροετοίμαστους.

Το Μάτι στο Μαραθώνα βγάζει μάτι με τα αυθαίρετα, τους κλειστούς δρόμους και την αδυναμία προσπέλασης στις παραλίες. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε πυκνό δάσος κωνοφόρων.

Τα είδαμε όλα εκεί, όπως θα τα δούμε και στο μέλλον σε κάποιον άλλο οικισμό της χώρας, όταν θα καίγεται και αυτός.

Με αφορμή τα πιο πάνω, αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε και τα δικά μας, που σίγουρα έχουν ξεχαστεί ή αγνοούνται κυρίως από τις νεότερες ηλικίες.

Το 1996 είχαμε μέσα στο λιμάνι της Πάρου το ναυάγιο του Ποσειδώνα. Το πλοίο θα μπορούσε να σωθεί, αλλά το κράτος την κρίσιμη στιγμή των αποφάσεων ήταν ανύπαρκτο.

Το 1999 είχαμε μια μεγάλη φωτιά, τη μεγαλύτερη στην πρόσφατη ιστορία της Πάρου, που ξεκίνησε από το Μαράθι και έφτασε μέχρι το μοναστήρι της Λογγοβάρδας, που λίγο έλειψε να το κάψει εξαιτίας της ξεροκεφαλιάς του Περιφερειάρχη Πυροσβεστικής Νότιου Αιγαίου.

Το 2000 είχαμε την τραγωδία του ΣΑΜΙΝΑ. Τότε σώσαμε και περιθάλψαμε τον κόσμο εμείς οι Παριανοί. Τις κρίσιμες εκείνες ώρες το κράτος ήταν ανύπαρκτο και αρκετά από τα μέτρα που πήρε, κατόπιν εορτής, είμαστε βέβαιοι, ότι δεν εφαρμόζονται.

Το Φεβρουάριο του 2003 η Πάρος πλημμύρισε, αλλά κανένα σοβαρό αντιπλημμυρικό έργο προστασίας του οικισμού της Παροικιάς δεν πραγματοποιήθηκε.

Η Πάρος παραμένει ανοχύρωτη, όπως όλη η Ελλάδα, με ανοχύρωτα και τα μυαλά μας από το καταστροφικό μας εγώ, την πολυπραγμοσύνη μας, την απαιδευσιά μας και τη ροπή μας σε κάθε πολεοδομική παρανομία, που έχει γίνει καθεστώς και νομιμοποιείται, επειδή το κράτος έχει ανάγκη από λεφτά.

Σεισμοπαθείς, πλημμυροπαθείς, πυροπαθείς και ναυαγισμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά, εμείς οι Έλληνες συνεχίζουμε την αυτοκαταστροφική μας πορεία  μέσα στο χρόνο αναζητώντας τον εχθρό εκτός των τειχών, ενώ αυτός βρίσκεται εντός μας.