Συζητώντας με το νεκρό στρατιώτη του 50ου Σ.Π.

Η ομιλία του Χαράλαμπου Μαλινδρέτου  

την ημέρα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940

   

 Σεβασμιότατε, σεβαστοί Πατέρες.

   Πολιτικές και ένστολες αρχές του νησιού μας. 

Επιτρέψτε μου να παραλείψω τις προσφωνήσεις, ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού στη σημερινή επέτειο, που αναδεύει στο μυαλό και στην ψυχή μας!

    Πριν δυο χρόνια, από τούτο το ιερό βήμα, η μνήμη μας αγκάλιασε τον εύελπι Κων/νο  Κουκίδη,  που αγκαλιά με τη σημαία μας και ολάκερη την Ελλάδα, άφηνε τη μαγαρισμένη ζωή κάτω από τη σβάστικα και περνούσε στην αθανασία, εκεί στα ριζά του Ιερού βράχου της Ακρόπολης.

   Αγαπημένοι μου συμπατριώτες.

    Επιτρέψτε μου σήμερα να μην αναφερθώ διεξοδικά στο πολεμικό επίτευγμα

1940 – 41, όπου ο ελληνικός λαός βρέθηκε  στο επίκεντρο των σφαδασμών της Οικουμένης και ανταποκρίθηκε στην κλήση της Ιστορίας υπεραίσια.  Η 28^η Οκτωβρίου 1940, όπως και η 6^η Απριλίου 1941 δικαίωσαν έκπαγλα την 25^η Μαρτίου 1821. Η εθνική ελευθερία των Ελλήνων καταξιώθηκε ως αφετηρία ηρωικών πράξεων, σωστικών της ανθρωπότητας. Ο ελληνικός λαός όμως διέθετε και άλλους ηθικούς τίτλους, αποκτημένους με την, από το Μάιο του 1941 και επί τρία χρόνια, Εθνική Αντίσταση, έργο αυτοστρατευμένων ηρώων, ανδρών και γυναικών, την πιο αποτελεσματική  στην Ευρώπη, η μνήμη της οποίας ανήκει σε άλλης ημέρας επέτειο.

     Σήμερα λοιπόν, θ’ ανεβούμε διστακτικά στα βουνά της Αλβανίας, για να  απαντήσουμε τον πρώτο νεκρό του Αλβανικού Μετώπου. Αλέξανδρος Φραγκόπουλος του Αναστασίου, ετών 21, στρατιώτης του 50^ου Σ.Π. Έπεσε την

 1^η Νοεμβρίου 1940, στο όρος Μόροβος, σε ύψος 1805 μέτρων. Έτσι λένε τα κιτάπια του στρατιωτικού Επιτελείου. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι.

Δεν έχει σημασία.

      Και να, κάτι σαλεύει στο χιονισμένο ύψωμα. Σίγουρα δεν είναι το χωματένιο κορμί του στρατιώτη, που προ πολλού ρούφηξε η μάνα γη. Είναι η ψυχή του, που ανασταίνει το σώμα και μας υποδέχεται σκυθρωπή… Τα πόδια μου λυγάνε, η καρδιά μου χτυπά φοβισμένη, μπροστά στον ήρωα που ξυπνά. Είναι ακόμα εκεί, άταφος, για να μας ντροπιάζει,  που δεν του κάναμε τη χάρη να του φτιάξουμε μνημούρι, αλλά τον αφήσαμε παγωμένο στο χιόνι.  «Ιταλικοί λόχοι  μάζεψαν τα οστά των δικών τους και κάποιων Ελλήνων, αλλά εμένα δεν με βρήκαν», ακούω την παραπονεμένη φωνή του, που χτυπά ντροπιαστικό χαστούκι στ’ αυτιά μου. Και στο νου μου έρχονται τα λόγια του μεγάλου Ισμαήλ Κανταρέ στο βιβλίο του

«Ο στρατηγός της στρατιάς των νεκρών», με θέμα τη συλλογή των οστών των Ιταλών  στρατιωτών από την Αλβανία. «Σας τους έφερα πίσω! Αν και το χώμα ήταν σκληρό και άγριος λυσσομανούσε ο άνεμος»!...

     Δεν  συνεχίζει ο νεκρός στρατιώτης. Δεν τον αφορά άλλωστε το θέμα. Τα λόγια του σακατεύουν εμάς, τους αγνώμονες και αμνήμονες.  Εκείνος ξέρει ότι «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος», που διδάξαμε κάποτε και σήμερα ολότελα ξεχάσαμε….

        Από το διπλανό χωριό, λίγο πιο ψηλά, έρχονται οι χτύποι μιας καμπάνας, ανάρια-ανάρια και μελαγχολικά.  Γιορτάζουν τη μεγάλη επέτειο . Ο  χάλκινος

 ήχος , πετώντας από το καμπαναριό , απλώνεται μέσα στην κρύα και υγρή ομίχλη και σβήνει μέσα σ’ αυτήν απαλά. Μα πριν προκάμει να σβήσει η στερνή   νότα, σαν ένα τρεμούλιασμα, φτάνει έν’ άλλο χτύπημα και ξανά, μέσα στη σιγαλιά, απλώνεται το μελαγχολικό αναστέναγμα του μετάλλου.   

     Δεν ξέρω αν η οπτασία του νεκραναστημένου ήρωα  του 50^ου Σ.Π. αγγίζει τις αισθήσεις μου, αλλά σίγουρα τ’ αυτιά μου είναι μάρτυρες της παρουσίας του…

«Εμείς  κάναμε το καθήκον μας απέναντι στη Πατρίδα, πέρα και πάνω από την πικρία που νιώθαμε για το πολιτικό καθεστώς που μας επιβλήθηκε», συνεχίζει η φωνή, προλαβαίνοντας κάθε ηλίθια δικαιολογία από τη μεριά μου… «Κι όμως εμείς δεν επιτρέψαμε να χάσουμε  σπιθαμή από τα ιερά χώματα της Πατρίδας μας. Εμείς μεγαλώσαμε την Πατρίδα μας με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα μας… Πολεμήσαμε και πεθάναμε, για να μην πατήσει πόδι μαγαρισμένο τα ιερά και τα όσια μας . Όταν οι άλλοι λυγίσανε, εμείς σηκωθήκαμε και πέσαμε τοις κείνων ρήμασιν  πειθόμενοι» απόσωσε ο ήρωας.

       Αλήθεια δεν μπορώ παρά να συλλογιστώ. Απέναντι στην απρόκλητη  επιδρομή του εχθρού σφυρηλατήθηκε ακαριαία  η  εθνική ομοψυχία όλων των Ελλήνων. Αποδείχθηκε τότε ο Ελληνικός λαός εθνικά βαθύπλουτος και πολιτικά υπερώριμος . Φάνηκε ανενδοίαστος να εκπληρώσει το ηθικό του χρέος , ως λαός προικισμένος με τα πρωτοτόκια της Ελευθερίας, προασπίζοντας την εθνική του ελευθερία μέχρις εσχάτων και παράλληλα την πολιτική ελευθερία όλων των λαών της Οικουμένης. 

Έχει δίκιο ο στρατιώτης του 50^ου Σ.Π., κατέληξα.

      Μετά  προσπάθησα μ’ όλη τη δύναμη του μυαλού μου να αποφύγω το προφανές ερώτημα  στο οποίο αβίαστα και τελεσίδικα έπρεπε ν’ απαντήσω : Σήμερα εμείς τι κάνουμε;   Όμως τώρα η οπτασία του νεκραναστημένου ήρωα είχε μάτια, μάτια που με κοίταζαν σκληρά και επιτατικά και περίμεναν απάντηση. Κι απ’ την άλλη πώς μπορούσα να κοροϊδέψω μιαν οπτασία; … «Να κι εμείς τώρα βγαίνουμε από το μνημόνιο και οι τράπεζές μας πήραν άριστα» ψέλλισα, χωρίς να καταλαβαίνω καλά – καλά πώς μού ‘ρθε να πω κάτι τέτοιο … «Και ποιος μωρέ σας έβαλε σ’ αυτό το μνημόνιο που λες; Εμείς βροντοφωνάξαμε όχι στον εχθρό, όταν χτύπησε την πόρτα της πατρίδας μας» αντιμίλησε ο στρατιώτης Αλέξανδρος Φραγκόπουλος του 50^ου Σ.Π. και η φωνή του αυτή τη φορά δεν χωράτευε. « Έτσι έπρεπε, για το καλό της πατρίδας» μας είπανε οι πολιτικοί μας , απάντησα, ρίχνοντας το βάρος της ευθύνης σ’ άλλους, για ν’ αλαφρώσω τη θέση μου. Αλλά η φωνή ξαναχτυπά αλύπητα:  «Ναι, γιατί εσείς τα’ χατε όλα…. Μπορούσατε να κοιμάστε με την αρίδα σας , να κλέβετε, να λέτε ψέματα, να κοροϊδεύετε την Πατρίδα σας… Αυτό, μωρέ, το παράδειγμα σας δώκαμε; Δεν υπολογίσατε τις θυσίες μας, το αίμα μας που έβαψε τα βουνά και πότισε τη γη της Πατρίδας σας;  Αλίμονο,  δεν βρήκατε καιρό να μας φτιάξετε μνημούρια . Τώρα κατάλαβα γιατί θέλατε να μας ξεχάσετε. Θέλατε να πετάξετε στη λήθη τις τύψεις σας και ανενόχλητοι να συνεχίσετε τη  μίζερη και ντροπιασμένη  ζωή σας…». Η φωνή σταμάτησε απότομα κι εμένα μου φάνηκε ότι μπορούσα τώρα ν’ αναπνεύσω . Παρακαλούσα να με σκεπάσει , να με καταπιεί το  χιόνι  και μετάνιωνα για την αποκοτιά μου να ΄ρθω ως εδώ. Τι περίμενα άλλωστε; Καλά λόγια από κάποιον που μας παρέδωσε Πατρίδα και που εμείς δεν θα την παραδώσουμε στα παιδιά μας; Από κάποιον που έδωσε τη ζωή του για την Πατρίδα, όταν εμείς θυσιάζουμε την Πατρίδα για μια μαγαρισμένη ζωή;  Η οπτασία του στρατιώτη είχε πια στόμα και αυτιά.  Δυο μάτια, αναμμένα κάρβουνα στο χιόνι και στόμα  ανοιχτό, σαν πολυβόλο, στραμμένο πάνω μου . Η φωνή όμως τώρα μου φάνηκε ότι άλλαξε, ημέρεψε.

 - «Πήγαινε και πες σ’ όλους αυτούς , που λένε ότι διαφεντεύουν την Πατρίδα μας, να σταματήσουν τα καμώματά τους. Αν δεν θέλουν, ή δεν μπορούν, να κάμουν στην άκρη. Πάντα σ’ αυτή τη γη θα υπάρχουν Έλληνες να δώσουν και τη ζωή τους για να υπάρχει Πατρίδα ακέραιη , ένδοξη και περήφανη… Να ξέρετε ότι μπορεί το κορμί μου να γύρισε στη γη, αλλά η ψυχή μου είναι πάντα ζωντανή , νοιάζεται για εσάς , πικραίνεται για εσάς , προσεύχεται για εσάς… Πήγαινε,  και όταν βρεις το κουράγιο να ξανάρθεις, να μη με βρεις εδώ αλλά κάτω από ένα σταυρό και μια καντήλα,  για να νοιώθω πιο ζεστά … Τότε θα καταλάβω ότι πήρατε το σωστό δρόμο. Μέχρι τότε , να ξέρετε ότι η Πατρίδα δεν είναι δική σας , δεν σας την χαρίσαμε !...»

      Ο στρατιώτης  του 50^ου Σ.Π. σώπασε. Δεν έβλεπα πια ούτε μάτια, ούτε στόμα.  Μονάχα η καμπάνα από το διπλανό χωριό συνέχιζε να χτυπά , όχι όμως τώρα μελαγχολικά. Ο ήχος του μετάλλου συνόδευε τον ευχαριστήριο ύμνο :

   «Η σκέπη Σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας…».

                                                                               ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Γ. ΜΑΛΙΝΔΡΕΤΟΣ