Εργατικό ατύχημα;

Το σημείο του ατυχήματος

Σε σοβαρή κατάσταση μεταφέρθηκε χθες (9/6) στο Κέντρο Υγείας Πάρου εργαζόμενος της ΔΕΥΑΠ, ο οποίος έχασε τις αισθήσεις του εν ώρα εργασίας.

Συγκεκριμένα, όπως μας πληροφόρησαν, ενώ εργαζόταν σε βλάβη του δικτύου ύδρευσης στην Παροικιά, μέσα σε χαντάκι, έπεσε αναίσθητος και ανασύρθηκε από συναδέλφους του.

Αμέσως ειδοποιήθηκε το ΕΚΑΒ το οποίο τον μετέφερε στο Κέντρο Υγείας. Μετά τη διαπίστωση από τους γιατρούς ότι η κατάσταση του εργαζόμενου είναι κρίσιμη και ότι έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα, παρελήφθη από πτητικό μέσον και ήδη βρίσκεται στο Τζάνειο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται σε καταστολή στο καρδιολογικό τμήμα.

Ευχή όλων μας να αποκατασταθεί η υγεία του σύντομα.

Με την ευκαιρία του ατυχούς συμβάντος συνιστούμε στους εργαζόμενους της ΔΕΥΑΠ να τηρούν σχολαστικά τα όσα προβλέπονται από την νομοθεσία για την ασφάλειά τους, επειδή οι εργασίες που επιχειρούν στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης συχνά είναι επικίνδυνες, ιδιαίτερα όταν λειτουργούν ηλεκτρικά εργαλεία μέσα στο νερό ή όταν επισκέπτονται φρεάτια αποχέτευσης.

Στο Θέατρο της Μοσχούλας

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ

Γράφει ο Αλέκος Κοντογιώργος

Στη γραμμή που έχει χαράξει εδώ και πολλά χρόνια η κυρία Κοντοσταύλου, να πειραματίζεται παρουσιάζοντας  θεατρικά κείμενα και προτάσεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, παρουσίασε φέτος το έργο του ΖAN ΖΕΝΕ  «ΟΙ  ΔOYΛΕΣ». 

Οι «Δούλες», είναι μια κραυγή  αντίδρασης στο ψέμα, τη βία, την προδοσία και την εκμετάλλευση, που χαρακτήριζαν την κοινωνία, της εποχής του 30. και μια προσπάθεια αναζήτησης τρόπου απαλλαγής του «πάσχοντος» ανθρώπου.  Έργο με βαθύτερα νοήματα και περιγραφή χαρακτήρων, μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει και την σημερινή κοινωνία, με τις ίδιες αναζητήσεις τρόπων διαμαρτυρίας και εκτόνωσης, όσων βρέθηκαν στα περιθώριά της.

Ο ΖΕΝΕ, χρησιμοποιώντας ως βασικό εργαλείο τη μεταμφίεση, δημιουργεί ένα κόσμο που εκφράζεται περισσότερο με την τελετουργική πράξη. Η ιστορία εκτυλίσσεται  γύρω από τις σχέσεις τριών γυναικών. Οι αδελφές Σολάνζ και Κλαίρη, οι δούλες,  και η Κυρία, που υπηρετούν. Στην ουσία ο απλός κόσμος των «κατώτερων¨» στρωμάτων κάτω από την κυριαρχία της «Αστικής Τάξης», και η κραυγή που προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω σαν σύνθημα για τη λύτρωσή της.  Σολάνζ: «Φυσικά φταίνε οι δούλες αφού η Κυρά είναι αθώα»

Κάθε φορά που απουσιάζει η Κυρία, οι Δούλες στήνουν την παράσταση με αλλαγμένους τους ρόλους, αλλά με την ίδια σκληρότητα  και ερμηνεύουν το  δράμα που ζουν  καθημερινά. Η Σολάνς παίρνει τη θέση της Κλαίρης και εκείνη ντύνεται Κυρία.

Η σύγκρουση με την Κυρία δεν έφτασε ποτέ στον τελικό σκοπό. Αντίθετα η κατάληξη είναι το δικό τους τέλος, που το δημιούργησαν μόνες τους, σαν αυτό να ήταν μια κάποια πράξη αυτοδιάθεσης.

Οι ηθοποιοί Έμυ Δημητρακοπούλου και Χρύσα Σιλιτζίρη  κατάφεραν να ανταποκριθούν θαυμάσια στις δύσκολες ισορροπίες που απαιτεί το ζευγάρι των ρόλων, με τις αμφιλεγόμενες προεκτάσεις στις προσωπικές σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας. Δύσκολο παιχνίδι εναλλαγών στην έκφραση και στα νοήματα. Καμαρώσαμε δυο υπέροχες και εργατικές γυναίκες, οι οποίες, στα χέρια της κυρίας Κοντοσταύλου όλα αυτά τα χρόνια, έφτασαν σε υψηλές βαθμίδες της υποκριτικής τέχνης.

Στο ρόλο της Κυρίας, η Μοσχούλα  Κοντοσταύλου, με την ωριμότητά της, παρεμβάλλεται και αποφορτίζει φαινομενικά την ένταση του ζευγαριού. Η όλη παρουσία της σχηματοποιεί την δισυπόστατη εικόνα που είναι χαραγμένη στην ψυχή των δούλων. Την εικόνα της ποθητής (με διάφορες έννοιες ) κυρίας και την εικόνα του δυνάστη που μισούν. Η απόδοσή της αφοπλιστική.

Η σκηνοθεσία της κυρίας Κοντοσταύλου βαδίζει παράλληλα και σε αρμονία με τη διδασκαλία που ανήκει στην ίδια, ώστε να αναδεικνύει με τρόπο, όσο είναι δυνατόν καθαρό και κατανοητό τα νοήματα του κειμένου, που δεν είναι και από τα πλέον εύκολα κείμενα. Η επιλογή από την θεατρική ομάδα της Μοσχούλας ενός κειμένου που φέρνει στη συζήτηση πληθώρα ζητημάτων, από πολιτικά και κοινωνικά μέχρι  προβλήματα φύλων, επιβεβαιώνει την  συνεχιζόμενη εδώ και πολλά χρόνια προσπάθεια της ομάδας να μας οδηγεί κάθε φορά σε νέους πνευματικούς προβληματισμούς. 

Αυτή τη φορά χρειαζόταν περισσότερη τόλμη για ένα τέτοιο εγχείρημα προς ένα κοινό που συνήθισε να βλέπει μόνο και να μην συμμετέχει. Από τα πιο δύσκολα κείμενα τα θεατρικά του ΖΕΝΕ, απαιτούν μεγάλη προσοχή για να κατανοηθούν και να μην παρεξηγηθούν. Τόσο που ο  ΣΑΡΤΡ, που ανάλαβε την υπεράσπισή του, προειδοποιεί:  «Παράκληση για την καλή χρήση του ΖΕΝΕ» , και σημειώνει: «…Ο ΖΕΝΕ δεν μιλάει για τον κλέφτη …αλλά σαν κλέφτης. Η φωνή του δεν είναι φτιαγμένη για να αναλύει την ταραχή αλλά για να μας τη μεταδίδει….»

Αυτό το δύσκολο κείμενο μας δίδαξε επί σκηνής, η δική μας Μοσχούλα, με τη γνώση και την πείρα της στα θεατρικά. Μας δίδαξε να μην βλέπουμε μόνο αλλά να μετέχουμε, δίπλα στον άλλο, για να ακούσουμε την κραυγή  του. Ίσως τότε κατανοήσουμε τον συνοδοιπόρο μας και δεν θα σηκώνουμε εύκολα το δάχτυλο να τον δείχνουμε ως «ακραίο», έτοιμοι να « βάλλουμε  πρώτοι τον λίθο».

Ευχαριστίες  θερμές στην ακριβή μας φίλη και  τους συνεργάτες της !

Απρίλης 2017

Έφυγε ένας καλός φίλος

Ήταν Μ. Πέμπτη, όταν ένας καλός φίλος, ο Δημήτρης Ι.  Δραγάτης έφυγε για το μεγάλο και χωρίς επιστροφή ταξίδι.

Γνωστοί και φίλοι από τα παιδικά χρόνια, όσοι έμαθαν το θλιβερό νέο, τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία από τον Ι .Ναό της ενορίας του, τη Ζωοδόχο Πηγή.

Παριανός γέννημα - θρέμμα, απλός, φιλήσυχος και αγαπητός στους συμπατριώτες του, ο Δημήτρης μας αιφνιδίασε και μας λύπησε πολύ με το ξαφνικό φευγιό του.

Καλό σου ταξίδι, Δημήτρη.

Θερμά συλλυπητήρια  στη Βούλα, στη Μαρία και στο Γιώργο.

Οἱ πρῶτες χριστιανικές κοινότητες

     

(Σύμφωνα μέ τό βιβλίο τῶν πράξεων τῶν Ἀποστόλων)

Ἦταν ὁ ἱστορικός χρόνος, πού τό Πνεῦμα τό Ἅγιο φώτιζε τίς ψυχές καί θέρμαινε τίς καρδιές τῶν πρώτων χριστιανῶν. Ζοῦσαν ἀκόμα οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου μας, οἱ ἐορακότες τόν Κύριον καί ἦταν ἐκεῖνοι πού συγκρότησαν τίς πρῶτες χριστιανικές κοινότητες, ὅταν ὁ ἀριθμός τῶν εἰσερχομένων ηὔξανε καθημερινά.

Ὅμως οἱ πρωτόκλητοι τῆς Καινῆς Διαθήκης ἔπρεπε νά ἔχουν χώρους λατρείας καί προσευχῆς, κοινό τόπο διαβίωσης, χρήματα γιά τίς ἀνάγκες τους καί ὅ,τι ἄλλο ἐξυπηρετοῦσε τό νέο τρόπο ζωῆς, πού ἦταν ἀναντίστοιχος πρός τόν κρατοῦντα.

Οἱ δοκιμασίες πολλές, ἀλλά τό κήρυγμα τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης, πού τό ἔκαναν καθημερινή πράξη, παραμέριζε κάθε ἐμπόδιο καί μέ τή βοήθεια τοῦ Παρακλήτου εὕρισκαν λύση σέ κάθε πρόβλημα πού προέκυπτε.

Ἀφοσιωμένοι στήν διδασκαλία τῷν ἀποστόλων, τελοῦσαν τήν Θεία Εὐχαριστία καί κοινές προσευχές σέ σπίτια, ζοῦσαν μαζί στόν ἴδιο τόπο καί εἶχαν τά πάντα κοινά (πραξ.2,44).

Τό παράδειγμα τοῦ Ἰωσή, λευίτη ἀπό τήν Κύπρο, δέν ἦταν τό μοναδικό. Πρόκειται γιά τόν μετέπειτα ἀπόστολο Βαρνάβα «τόν ἄνθρωπο τῆς παρηγοριᾶς» πού πούλησε τό χωράφι του καί ἔθεσε τά χρήματα ἀπό τήν πώληση στή διάθεση τῶν Ἀποστόλων.

Στά χριστιανικά κοινόβια δέν ὑπῆρχε κανείς πού νά στερεῖται τά ἀπαραίτητα, διότι τό περίσσευμα τοῦ ἑνός προσετίθετο στό ὑστέρημα τῶν ἄλλου καί ἔτσι ὅλοι ζοῦσαν ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες τους.

Καί ὅταν, μέ Θεία Φώτιση, τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου ἄρχισε νά διαδίδεται στούς ἐθνικούς, αὐτές οἱ κοινότητες ἁπλώθηκαν σέ κάθε μεγάλη καί μικρή πόλη τῆς ἀπέραντης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας φτάνοντας μέχρι τήν πρωτεύουσά της, τή Ρώμη.

Ἦταν οἱ πρῶτες ἐκκλησίες στίς ὁποῖες ἀπηύθυνε τίς θεόπνευστες ἐπιστολές του ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ θεῖος Παῦλος καί στίς ὁποῖες ἀναφέρονταν στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτές οἱ κοινότητες, μέ τή δύναμη τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης, ἦταν πού ἄντεξαν στίς διώξεις καί τούς κατατρεγμούς καί ἔδωσαν τίς χιλιάδες τῶν μαρτύρων, πού κοσμοῦν τό μαρτυρολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Εἶναι οἱ Ἅγιοί μας, πού θεμελίωσαν τό χριστιανικό οἰκοδόμημα καί στούς ὁποίους προσβλέπουμε καί ζητοῦμε καθημερινά τή μεσολάβησή τους πρός τόν Κύριο καί γιά τή δική μας σωτηρία.

Στίς δικές μας μέρες, τῆς ὀλιγοπιστίας καί τῶν κλυδωνισμῶν, ὅπου καταρρέουν διαχρονικές ἀξίες, ἄς παραδειγματιστοῦμε ἀπό τή ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν πού ἔκαναν πράξη τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί μέ τή δύναμη τῆς πίστης τους ξεπέρασαν κάθε ἐμπόδιο πού βρέθηκε μπροστά τους.

ΠΗΓΗ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου,εἶναι ἡ μεγαλύτερη γιορτή. Ξεπερνᾶ ὅλες τίς ἄλλες γιορτές, ἀκόμη καί τίς Δεσποτικές. Γιορτάζεται σέ ὅλη τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου καί ὅλες τίς Κυριακές τοῦ χρόνου. Ἡ Πίστη μας στηρίζεται στόν ἄδειο τάφο τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, χωρίς τήν Ἀνάσταση τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κενό καί ἡ Πίστη μας μάταιη. Μέ τήν Ἀνάσταση, βεβαιώνεται ἡ ἐλπίδα μας γιά τήν αἰώνια ζωή καί ἔτσι, ἀποκτᾶ νόημα κάθε κόπος καί κάθε θυσία πού κάνουμε γιά τόν Χριστό.

Ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου ἦταν ἕνα πολύκροτο γεγονός. Ἔγινε στό φῶς τῆς ἡμέρας καί ἦταν ἀντιληπτή ἀπό τούς Ἰουδαίους, τήν Ρωμαϊκή ἐξουσία καί πολύ λαό. Ἔτσι, εἶναι ἕνα ἱστορικὀ γεγονός ἀποδεδειγμένο πού δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει κανείς. Τό ἀμφισβητοῦν ἐλάχιστοι πού ἔχουν προκατάληψη ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ καί δέν ἔχουν διάθεση νά δεχτοῦν τό παραμικρό πού τόν ἀφορᾶ. Ἡ Ἀνάσταση ὅμως, πραγματοποιήθηκε σέ ἄδηλο χρόνο καί κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας, χωρίς νά παρουσιαστεῖ κάποιο σημάδι πού νά τήν βεβαιώνει στούς ἀνθρώπους.

Οἱ Εὐαγγελιστές περιορίζονται στό νά μᾶς ἀναφέρουν μαρτυρίες ἀνθρώπων πού εἶδαν τόν Ἀναστάντα, μίλησαν μαζί Του καί ἐπισκέφθηκαν τόν ἄδειο τάφο. Περιγράφουν τό βίωμα τῶν ἀνθρώπων πού συνάντησαν τόν ἀναστημένο Χριστό πού ἐμφανιζόταν ἐπί σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση καί τούς ἔλεγε «τά περί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν». Τόν εἶδαν μέ τά μάτια τους, τόν ψηλάφισαν μέ τά χέρια τους καί ἀπέκτησαν τέτοια βεβαιότητα ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ὥστε νά δίνουν καί τήν ζωή τους ἀκόμη γιά τό γεγονός αὐτό.

Ἡ ὀρθόδοξη εἰκονογραφία, δέν παριστάνει τό ἴδιο τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά τίς συνέπειες πού εἶχε γιά τούς ἀνθρώπους πού πίστεψαν στόν Κύριο. Παρουσιάζει τόν Χριστό μέ τόν Σταυρό στό χέρι, νά συντρίβει τίς πῦλες τοῦ Ἄδη, νά σπάει τά δεσμά καί νά σηκώνει ἀπό τόν τάφο τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα καί ὅλους τούς ἀπ’ αἰῶνος νεκρούς πού πίστεψαν. Σέ ἀντίθεση μέ τήν δυτική ἀπεικόνιση τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὀρθόδοξη ἀπεικόνιση ἔχει μεγάλο βάθος, γιατί παρουσιάζει τά ἀποτελέσματα πού ἔχει γιά μᾶς, τήν ἰσόβια δηλαδή ἀνάστασή μας.

Ὁ πιστός ἀποκτᾶ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως ὅταν σέ ὅλη του την ζωή ἀνασταίνεται ἀπό τίς πτώσεις του, ζεῖ μέ τήν Ἀνάσταση καί τήν περιμένει στήν ὁλοκληρωτική της μορφή. Δέχεται τήν Ἀνάσταση μέ τήν Πίστη, τήν βιώνει προσωπικά ὅταν δέν μένει πεσμένος ὅταν ἁμαρτάνει, ἀλλά ἀγωνίζεται νά σηκωθεῖ μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Στήν πορεία τους πρός τό χωριό  Ἐμμαούς, ὁ Λουκάς καί ὁ Κλεόπας, εἶχαν τήν μεγάλη εὐκαιρία νά ἔχουν συνοδοιπόρο τους τόν Κύριο χωρίς νά τόν ἀναγνωρίσουν ἀπό τήν ἀρχή, ἄν καί αἰσθάνονταν νά ζεσταίνεται ἡ καρδιά τους ἀπό τήν παρουσία Του. Τόν ἀναγνώρισαν ὅμως στό τέλος τῆς ἡμέρας, ὅταν τέλεσε τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μπροστά τους καί τούς ἔδωσε νά φᾶνε ἀπό τόν εὐλογημένο ἄρτο. Μετά, ἔγινε ἄφαντος! Ἦταν πράγματι μία συγκλονιστική ἐμπειρία.

Καί ἐμεῖς Τόν ἀναγνωρίζουμε στό σταυροαναστάσιμο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅταν προσερχόμαστε σέ αὐτό μέ ζέουσα πίστη, μέ ζῆλο καί ἔμπνευση, μέ μία φλόγα εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης γιά ὅ,τι ἔκανε ὁ Κύριος γιά μᾶς καί μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία.

Ὁ Κύριος κατά τήν ἐπίγεια παρουσία Του, μᾶς ἔδωσε ὅ,τι χρειαζόμαστε γιά νά παραμένει τό πνεῦμα μας ἑνωμένο μέ τό δικό του Πνεῦμα καί γιά νά εἰσέλθουμε στήν ἄληκτη μακαριότητά Του. Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ἡ ἀφθαρσία τῶν σωμάτων μας πού ἐξασφαλίστηκε μέ τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτό θά μᾶς τό χαρίσει στόν μέλλοντα αἰῶνα γιά νά εἴμαστε ὅπως οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ μέσα στήν τέλεια καί ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μόνιμος τόπος μας καί ἡ αἰώνια κατάπαυση τοῦ πνεύματός μας μαζί μέ τά πνεύματα ὅλων τῶν Ἁγίων καί τῶν δικαίων πού πίστεψαν στήν Ἀνάσταση, ἔλαβαν προσωπική πεῖρα τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας παραμονῆς τους, ἔζησαν ἀναστημένη ζωή καί ἔμειναν πιστοί στόν ἀναστημένο Κύριο. Δέν φοβήθηκαν τίς ταλαιπωρίες, τίς δύσκολες καταστάσεις, τούς πειρασμούς, τούς διωγμούς, τίς εἰρωνείες τῶν συνανθρώπων τους, ἀλλά ὑπέμειναν καρτερικά τά πάντα ἔχοντας μέσα τους διαρκῶς τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα γεγονός πού βιώνουμε στήν παροῦσα ζωή σέ μικρό βαθμό καί ἀνάλογα μέ τήν φιλότιμη προσπάθεια πού καταβάλουμε. Σέ τέλειο βαθμό θά τήν ζήσουμε στήν ἄλλη ζωή. Τότε,τίποτα δέν θά σταθεῖ ἐμπόδιο στό νά ἔχουμε ἀκατάπαυστη κοινωνία μέ τόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν μας. Κανείς δέν θά μπορέσει νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη Του καί ἡ μετοχή μας στή δόξα Του θά εἶναι ἕνα διαρκές καί αἰώνιο βίωμα. Προϋπόθεση γιά νά συμβεῖ αὐτό εἶναι νά ἑνωθοῦμε ἀπό τήν παροῦσα ζωή μέ τόν Κύριο τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.

Ἡ αἰώνια ζωή μας στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ξεκινάει ἀπό ἐδῶ, θά συνεχιστεῖ ὅταν μᾶς καλέσει ὁ Κύριος νά ἀποθέσουμε τό φθαρτό σκήνωμα τοῦ σώματός μας καί ἡ μετοχή μας στήν δόξα τοῦ Θεοῦ θά ὁλοκληρωθεῖ μετά τήν κοινή ἐξανάσταση. Συνεπῶς, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ὅλα παίζονται ἐδῶ. Ἐδῶ ἐξασφαλίζουμε τήν αἰώνια σωτηρία μας καί θά πρέπει νά κάνουμε τό πᾶν ὅσο ζοῦμε στόν κόσμο αὐτό γιά νά ἔλθουμε σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό καί ἡ κοινωνία μας αὐτή θά εἶναι ἀδιατάρακτη ὅταν μᾶς βρεῖ ὁ θάνατος ἀναστημένους γιά νά συνεχιστεῖ αἰώνια ἡ κατάσταση αὐτή και νά ἔχουμε κι ἐμεῖς τήν μερίδα τῶν παιδιῶν Φωτός καί τῆς Ἀναστάσεως.

Πρωτ. Γεώργιος Τριαντάφυλλος

ΠΗΓΗ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ»

Κυκλοφόρησε η «Πνευματική Κιβωτός» περιοδική έκδοση του Ιερού  Προσκυνήματος Παναγίας Εκατονταπυλιανής. Διατίθεται δωρεάν από τον Ι.Ν. της Εκατονταπυλιανής, το εκθετήριο και όλους τους ενοριακούς ναούς της Πάρου.

Η Πορεία προς το μαρτύριο και την Ανάσταση

Εισήλθε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, επευφημούμενος από το πλήθος, που έστρωνε ρούχα στο διάβα του και κλαδιά που έκοβε από δέντρα. (Ματθ. 21, 6-10).

Και αυτοί που τον ακολουθούσαν κραύγαζαν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν  ονόματι Κυρίου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις». Η πόλη ολόκληρη εσείετο από την παρουσία του Ιησού.

Και όσοι ρωτούσαν «ποιος είναι;» έπαιρναν την απάντηση από το πλήθος: «Αυτός είναι ο Ιησούς, ο προφήτης ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας».

Η είδηση ότι ανέστησε το Λάζαρος είχε απλωθεί παντού και είχε γίνει αντιληπτό, ότι ο Ιησούς ήταν κάτι το ξεχωριστό. Και αυτό προκαλούσε τον θαυμασμό.

Κάποιοι από τους άρχοντες πίστεψαν, αλλά δεν ομολογούσαν την πίστη τους, από φόβο  προς τους Φαρισαίους.

Και αυτός ο κόσμος, όπως προείπε ο Ησαΐας, έπειτα από λίγο, μεταβλήθηκε σε διώκτη του. «Τυφλώθηκε και ο νους του σκοτίστηκε».

Τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα ακολούθησε ο μυστικός δείπνος και το συγκλονιστικό μάθημα της ταπείνωσης, όταν ο διδάσκαλος έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Και ακολούθησε η προσευχή στο όρος των Ελαιών, η προδοσία του Ιούδα και η σύλληψή του.

Αλήθεια τι δύναμη είχε εκείνη η προσευχή, πόσο ανθρώπινο ήταν το «παρελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», αλλά και πόσο δυνατή η θέλησή του, στο θέλημα του Πατρός του, να υποστεί τον εξευτελισμό, τη λοιδορία, τους προπηλακισμούς και τελικά τον μαρτυρικό σταυρικό θάνατο, « αίρων την  αμαρτίαν του κόσμου».

Πολλά και δυσερμήνευτα τα του Θεού παρ΄ανθρώποις

.

Μας συγκλονίζουν τα γεγονότα, που κατέγραψε η ιστορία.

Οι νόμοι της φύσης καταργήθηκαν από τον ίδιο τον δημιουργό τους, για να συντελεσθούν όσα θαυμάσια και αδιανόητα είδαν οι οφθαλμοί των ανθρώπων.

Κι όμως ένας σκληροτράχηλος λαός και οι άρχοντές του, πλην ελαχίστων, είδε και δεν πίστεψε.

Και μετά τη σύλληψη, την προσαγωγή του στο συνέδριο των αρχιερέων, την καταδίκη του σε θάνατο, παραδόθηκε στους Ρωμαίους, που ένιψαν τα χέρια τους, δια του Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος παρέδωσε τον Ιησού στον φανατισμένο και μαινόμενο όχλο, για να θανατωθεί.

Και ο Ιησούς, που με ένα του νεύμα, θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, τα δέχτηκε όλα, τα συγχώρησε όλα και σηκώνοντας το σταυρό του, ανηφόρησε προς τον Γολγοθά, στον κρανίου τόπο.

Βασανιστική η πορεία. Το βάρος του σταυρού ασήκωτο με το αγγαρεμένο Σίμωνα Κυρηναίο να τον σηκώνει μετά την αδυναμία του Ιησού να συνεχίσει.

Και όταν έφτασαν στην κορυφή του λόφου άρχισε και η κορύφωση του θείου δράματος.

Καρφιά τρύπησαν τις παλάμες και τις φτέρνες του οι δήμιοι και ανύψωσαν επί του σταυρού εν μέσω δύο ληστών, εκείνον που κήρυξε την αγάπη.

Αβάσταχτος ο σωματικός πόνος του Ιησού. Αβάσταχτος και ο ψυχικός πόνος της Μάνας, που έβλεπε το γιο της να υποφέρει. Και ο συνηγμένος όχλος μαζί με τους αρχιερείς και τους γραμματείς «ωνείδιζον αυτόν» λέγοντες  «Άλλους έσωσε, αλλά τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει».

Σε λίγο το θείο δράμα ολοκληρώνεται.  Ο κύκλος της επίγειας ζωής θα κλείσει, αλλά θα περιέχει εντός του τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

Την έκτη ώρα η γη σκοτείνιασε έως την ενάτη. Και μετά με δυνατή κραυγή προς τον πατέρα του είπε το ανθρώπινο: «Θεέ μου, Θεέ μου,  γιατί με εγκατέλειψες;»

Και μετά; Έβγαλε κραυγή μεγάλη και παρέδωσε το πνεύμα στον ουράνιο πατέρα του.

Και ιδού: Το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, σεισμός συντάραξε τη γη, μνήματα ανοίχτηκαν και σώματα αγίων εξήλθον εκ των μνημείων και εμφανίστηκαν σε πολλούς στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. (Ματθ. Κζ΄51-53).

Ήταν η αντίδραση της γης που θα εδέχετο το σώμα του Ιησού, αλλά και ο συγκλονισμός κάθε κεκοιμημένου αγίου από την κάθοδο του Θεανθρώπου στον άδη.

Συγκλονιστικά και αδιανόητα τα γεγονότα.

Ο Θεάνθρωπος βίωσε μέχρι τέλους τον ανθρώπινο πόνο, ψυχικό και σωματικό, στην πιο ακραία του ένταση, στον δια του σταυρού θάνατο.

Στον πιο εξευτελιστικό και επώδυνο θάνατο, που επιφύλασσαν οι Ρωμαίοι σε ληστές, σε κάθε απόβρασμα της κοινωνίας και σε κάθε φανατικό τους εχθρό.

Με αυτό το τέλος ο Ιησούς εξεπλήρωσε την αποστολή του Πατρός του.

Και ήταν τόσο αληθινό, αυτό το τέλος, τόσο πειστικό, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε συνέχεια.

Με το θάνατο του Ιησού έμπαινε τέλος στην αμφισβήτηση της εξουσίας των αρχόντων και των αρχιερέων των Ιουδαίων.

Αυτό πίστευαν και δεν ήταν οι μόνοι.

Απογοήτευση μεγάλη διακατείχε και τους μαθητές του Ιησού, που λησμόνησαν τα όσα τους είχε πει για την Ανάστασή του. Και πάλι η ολιγοπιστία επικράτησε μέσα τους και μεταξύ τους.

Όμως τα γεγονότα δεν σταμάτησαν εδώ, όπως όλοι πίστευαν.

Ο Ιωσήφ, βουλευτής από την Αριμαθαία, αφού με την άδεια των Ρωμαίων παρέλαβε το σώμα του Ιησού και αφού έπραξε τα προσήκοντα για τους νεκρούς, το ενταφίασε σε καινό τάφο, που σφράγισε με λίθο.

Και μετά από τρεις μέρες παραμονής στον άδη, που έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της λύτρωσης στους κεκοιμημένους, ανέστη εκ νεκρών «θανάτω θάνατον πατήσας»

«Πάσα η κτίσις αγάλλεται και χαίρει» από την χαρμόσυνη είδηση. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους είναι πλέον γεγονός. Η Θύρα του παραδείσου άνοιξε διάπλατα για όλους μας.

Στο χέρι μας είναι πλέον, αν θα εισέλθουμε ή όχι.