Μια πολιτική ανάλυση με κεντρικό πρόσωπο τον Αλέξη Τσίπρα

Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι αποφάσεις του λαού είναι πάντοτε σωστές. Κάποιοι μάλιστα τις χαρακτηρίζουν και σοφές. Και οι κρίσεις αυτές εκφράζονται συνήθως, όταν οι αποφάσεις (του λαού) απηχούν τις δικές τους απόψεις και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.

Εμείς θα αποφύγουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς που εμπεριέχουν κολακεία και σκοπιμότητα και θα περιοριστούμε στο σεβασμό που οφείλουμε όλοι μας στις αποφάσεις του λαού, όπως αυτές καταγράφονται με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. 

Άλλωστε με βάση αυτήν την αρχή δρομολογούνται συνήθως οι πολιτικές εξελίξεις όπως και αυτές που προέκυψαν από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές που ανέδειξαν σε κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία.

Το εκλογικό αποτέλεσμα αυτών των εκλογών ήταν λίγο πολύ γνωστό  ακόμα και η αυτοδυναμία της Ν.Δ. όπως έδειξαν τα exit polls, πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες.

Αυτό όμως στο οποίο έπεσαν έξω δημοσκοπήσεις, δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές ήταν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ που ξεπέρασε το 30%.

Όσοι υποστηρίζουν στις αναλύσεις τους ότι το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προσωπική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα θα συμφωνήσουμε μαζί τους, ότι έχουν δίκιο.

 Όσοι υποστηρίζουν  ότι ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει και ότι θα κυριαρχήσει στο χώρο της κεντροαριστεράς, ως ο αδιαφιλονίκητος εκφραστής της, εκτιμούμε ότι προϊόντος του χρόνου θα δικαιωθούν.

Το ΠΑΣΟΚ, ως ΚΙΝΑΛ ή με όποιο άλλο όνομα εμφανιστεί στο μέλλον δεν θα έχει καμιά τύχη. Έχει ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο. Σταδιακά τα στελέχη του στα συνδικάτα και την τοπική αυτοδιοίκηση θα απορροφηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβη άλλωστε και με τους ψηφοφόρους του.

Όμως ας προσεγγίσουμε και τις λανθασμένες  εκτιμήσεις του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας.

Κατ΄αρχήν ουδείς αλάνθαστος στη πολιτική. Ο εγωκεντρισμός των ηγετών και ο αυλόγυρος που τους περιβάλλει, συχνά τους οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις για το ποιες είναι οι διαθέσεις του εκλογικού σώματος.  Ο Χαρίλαος Τρικούπης, του οποίου το όνομα κοσμεί την νεώτερη πολιτική ιστορία της χώρας, αν και πρωθυπουργός, δεν εκλέχτηκε το 1895 ούτε βουλευτής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα που ανέδειξε η νεώτερη Ελλάδα, την 1^η Νοεμβρίου του 1921, έχασε τις εκλογές και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι και ο πατέρας της νίκης  του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, Ουίνστον Τσόρτσιλ, μετά τη λήξη του πολέμου, τον Ιούλιο του 1945, έχασε τις εκλογές από τον Άττλη και τους εργατικούς.

Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα δεν μπορούσε να είναι διαφορετική για τους λόγους που αναφέραμε.  Δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Οι συνεχείς εκλογικές του επιτυχίες, που μετέτρεψαν ένα μικρό κόμμα του 4% σε κυβερνητικό, ήταν δική του επιτυχία και αυτό διαμόρφωσε ψυχολογία υπερεκτίμησης των ικανοτήτων του, που δεν του επέτρεψε να αξιολογήσει αντικειμενικά τους συσχετισμούς που σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν συντριπτικοί σε βάρος του.

Το μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ μικρό για να τα βάλει με το ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο και το ΔΝΤ. Η ήττα που ακολούθησε και το λάθος δημοψήφισμα οδήγησαν στην αποδυνάμωση της κυβέρνησης, στο τρίτο μνημόνιο, στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, στην απώλεια της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας και στην προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015.

Το εκλογικό σώμα με πρόσφατο το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου, έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ελεγχόμενο πλέον από τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά από τη Ν.Δ. την οικονομική κρίση.

Η συνέχεια όμως ήταν αρκετά δύσκολη με την εφαρμογή νέων οικονομικών μέτρων, με τους ασφυκτικούς ελέγχους των δανειστών, με την ανεργία στα ύψη, με τα εγχώρια κέντρα εξουσίας  καθοδηγούμενα  από τις δυνάμεις του πολιτικού κατεστημένου να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην απόδοση δικαιοσύνης για τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα που ταλαιπώρησαν την χώρα, με τις παλινωδίες του Καμένου και με την κρίση στα ελληνοτουρκικά που υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε ακόμα περισσότερες παραχωρήσεις στρατιωτικών ερεισμάτων προς τις  Ηνωμένες Πολιτείες και με τη συμφωνία των Πρεσπών, έπειτα από απαίτηση του ΝΑΤΟ, που πρόσθεσε φθορά στην κυβέρνηση, προκάλεσε εθνικιστικές εξάρσεις και θόλωσε ακόμη περισσότερο την αριστερή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος η αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση και η αναζήτηση νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα σε πολιτικές ακροβασίες και σε ετερόκλητες πολιτικές συμμαχίες με βουλευτές άλλων κομμάτων που το κριτήριό τους ήταν η βουλευτική τους επιβίωση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον και με την καθημερινότητα να χωλαίνει σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η ασφάλεια, η υγεία και η εξυπηρέτηση των πολιτών στις διάφορες υποθέσεις που εμπλέκονται οι κρατικές υπηρεσίες, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αξιόμαχες κομματικές οργανώσεις και με ανοιχτά άκαιρα μέτωπα, όπως π.χ. αυτό με την εκκλησία και την αλλαγή του φορέα μισθοδοσίας των κληρικών, οδηγήθηκε στις ευρωεκλογές, σε χρόνο που δεν ήταν στις δικές του επιλογές, με το γνωστό αποτέλεσμα της διαφοράς των 10 μονάδων από τη Νέα Δημοκρατία.

Η προκήρυξη των εθνικών εκλογών την 7^η Ιουλίου, μπορεί να ήταν μια εν θερμώ απόφαση ενός ψυχολογικά ταλαιπωρημένου και κουρασμένου Αλέξη Τσίπρα, όμως ήταν προς τη ορθή κατεύθυνση, γιατί η όποια διαχείριση της ήττας των ευρωεκλογών με παράταση της πολιτικής εκκρεμότητας μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη ενείχε το κίνδυνο της διεύρυνσης της διαφοράς ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δικαίωσε  τον Αλέξη Τσίπρα, αφού το υψηλό ποσοστό του 31,5 καθιστά το ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχη δύναμη στο χώρο της κεντροαριστεράς με ευρύτατη εκλογική βάση και με πολιτικό περιεχόμενο που τον φέρνει πιο κοντά στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, τον απαλλάσσει από δυνάμεις με αριστερές έως αριστερίστικες ιδεοληψίες, που ενδημούν ακόμη στο εσωτερικό του και τον φέρνουν ακόμα πιο κοντά σε ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις που είναι εναρμονισμένες με τις απαιτήσεις του ελληνικού λαού.

Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, γνωρίζοντας ότι διαθέτει ελάχιστο χρόνο ανοχής από το εκλογικό σώμα και κυρίως ότι θα αντιμετωπίσει  σκληρή και τεκμηριωμένη κριτική από έναν έμπειρο πλέον ηγέτη, δεν έχει περιθώρια για λάθη ή παραλείψεις.

 Όμως υποσχέθηκε πολλά για να κερδίσει την αυτοδυναμία  και η οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει εκ των πραγμάτων θα μεταθέσει χρονικά τις προεκλογικές υποσχέσεις που έδωσε σε έναν κόσμο που την ψήφισε για να δώσει άμεσες λύσεις στα όποια οικονομικά του αδιέξοδα.

Τα εκσυγχρονιστικά μέτρα που πρόκειται να πάρει, μπορεί να διευκολύνουν την προσέλκυση επενδυτών, που είναι και το ζητούμενο, αλλά οι σοβαρές επενδύσεις για να υλοποιηθούν απαιτούν χρόνο που είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον πολιτικό  χρόνο που διαθέτει η κάθε κυβέρνηση, εν προκειμένω και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και μέχρι να αποδώσουν οι επενδύσεις, το «μαξιλάρι» των 37 δις, που με μεγάλες θυσίες συγκεντρώθηκε από την υπερφορολόγηση και άλλες πηγές θα συρρικνώνεται για να αντιμετωπισθούν τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, το κοινωνικό κράτος, που άρχισε να χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ,  θα αρχίσει να ξηλώνεται, ο εργασιακός μεσαίωνας με εξαντλητικά ωράρια και ελάχιστες αποδοχές  επανέρχεται για να υποδεχτούμε τους επενδυτές, οι συντάξεις  με πρόφαση την αλλαγή του νόμου Κατρούγκαλου θα υποστούν νέες μειώσεις και τούτων δοθέντων οι δρόμοι και οι πλατείες ετοιμάζονται να γράψουν τη δική τους ιστορία με τα ΜΑΤ σε πρώτο πλάνο και το ΣΥΡΙΖΑ να παρέχει πολιτική κάλυψη στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και κάθε ανήμπορου Έλληνα.

Ευχή μας να μην επαληθευτούμε, αλλά η δεξιά με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της είναι παρούσα, με τους εκφραστές της ανανεωμένους και έτοιμους από καιρό και το λαό για άλλη μια φορά να είναι θύμα μιας καλά οργανωμένης επικοινωνιακής πολιτικής που αξιοποίησε στο έπακρον κυβερνητικά λάθη, επιλήψιμες συμπεριφορές και αριστερές ιδεοληψίες.