2 Νοεμβρίου 1940. Ο ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας μας χαρίζει την πρώτη ελληνική νίκη

(Το κείμενο είναι ελεύθερη απόδοση αποσπάσματος από το βιβλίο του Ιωάννου Καραβία, αντιστράτηγου, με το τίτλο «Η ζωή ενός Στρατιώτου» που είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα)

«Όταν άρχισε η κίνηση των λόχων, εγώ απομακρύνθηκα από τον Δαβάκη περί τα 100 μέτρα για να δώσω λεπτομερείς εντολές προς τον δεξιά κινούμενο λόχο Αλεβίζου. Ξαφνικά ακούω πυροβολισμούς και να πέφτουν βλήματα στην κορυφή του υψώματος «Προφήτης Ηλίας». Συγχρόνως ακούγονταν φωνές στρατιωτών ότι σκοτώθηκε ο Δαβάκης. Σπεύδω προς τον Δαβάκη.
Κείτονταν αιμόφυρτος με διαμπερές τραύμα στον πνεύμονα, που προσπαθούσαν να επιδέσουν 2-3 στρατιώτες. Φαίνεται πως ο συνταγματάρχης όταν άκουσε και αυτός τους πυροβολισμούς έσπευσε στην κορυφή του υψώματος για να δει τι συμβαίνει. Τον αντελήφθη όμως κάποιος επίλεκτος ιταλός σκοπευτής και από απόσταση περίπου 400 μέτρων τον τραυμάτισε.                    

 Εγώ προχώρησα έρποντας λόγω των δραστικών πυρών του εχθρού προς τη κορυφή του υψώματος. Τότε αντελήφθην ότι σε απόσταση 500 μέτρων ανάμεσα στα υψώματα «Προφήτης Ηλίας» και «Ταμπούρι», υπήρχε ακροβολισμένη με εφ΄όπλου λόγχη ιταλική δύναμη.  

Είχε ξεκινήσει για να καταλάβει τα υψώματα που κατείχαμε, για να εξασφαλίσει τα νώτα και τα πλευρά της μεραρχίας «Τζούλια», της οποίας η εμπροσθοφυλακή είχε φτάσει στη Σαμαρίνα, 25 χιλιόμετρα από το Μέτσοβο. Υπολόγισα τη δύναμη του εχθρού σε 1500-2000 άνδρες. Η δική μου δύναμη στο ύψωμα ήταν 500 άνδρες.   

Σκέφτηκα ότι αν έμενα στο ύψωμα, αμυνόμενος,  ο εχθρός, που ήταν τετραπλάσιος, θα με ανέτρεπε. Αν υποχωρούσα νοτιότερα, ήταν αυτό που ήθελαν οι Ιταλοί: να καταλάβουν το ύψωμα.  Τότε πήρα την τολμηρή απόφαση για άμεση αντεπίθεση. 

 Έσπευσα όμως προς τον τραυματία Συνταγματάρχη και διέταξα να έλθει αμέσως ο γιατρός και με τους τραυματιοφορείς να μεταφερθεί στο ορεινό χειρουργείο στο Επταχώρι. Ο γιατρός με δυσκολία έφτασε τον τραυματία και τον μετέφερε τελικά στο ορεινό χειρουργείο. 

 Μετά την εκτέλεση του ιερού αυτού καθήκοντος, μίλησα σε όλους τους συμπολεμιστές μου, αξιωματικούς και στρατιώτες και τους ετόνισα τη σημασία του υψώματος αυτού και ότι εάν μας το πάρουν, ανοίγει ο δρόμος για την κατάληψη του Μετσόβου. 

Αμέσως προχώρησα πρώτος προς την κορυφή του υψώματος, ακολουθούμενος από τους γενναίους μου αξιωματικούς και στρατιώτες μου.   Φτάσαμε στην κορυφή του υψώματος και ξεχυθήκαμε φωνάζοντας "αέρα – αέρα".  

Οι ιταλοί που είχαν φτάσει περί τα 200 – 250 μέτρα από την κορυφή, αιφνιδιάστηκαν. Η μάχη υπήρξε πεισματώδης και οι Ιταλοί μάχονταν γενναία, αλλά έπειτα από τέσσερις ώρες κάμφθηκαν και υποχώρησαν προς Πυρσόγιαννη – Αλβανία. Εγκατέλειψαν αρκετούς τραυματίες, άφθονο πολεμικό υλικό, αιχμαλώτους και περί τα 150 μεταγωγικά». 

Σχόλιο της ΩΡΑΙΑΣ ΠΑΡΟΥ 

  Ήταν η πρώτη νίκη των Ελλήνων στο Αλβανικό Μέτωπο. Και τη νίκη αυτή τη χρωστάμε στο τότε ταγματάρχη Ιωάννη Καραβία.  Οι  μάχες συνεχίστηκε και στις 4 Νοεμβρίου 1940 ο Καραβίας απέκοψε τα μετόπισθεν της μεραρχίας «Τζούλια» και την υποχρέωσε να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει το ελληνικό έδαφος.  Αυτός ο γενναίος άνδρας, του οποίου η δράση μέχρι το τέλος του πολέμου μοιάζει σαν παραμύθι,  ήταν παντρεμένος με την παριανή Φωτεινή Μαρινοπούλου και ζούσε  ανάμεσά μας, μετά την αποστρατεία του με το βαθμό του αντιστράτηγου, απλός, χωρίς έπαρση, αληθινός  και πολύ αγαπητός  στη μικρή τοπική  μας κοινωνία.  Τα παιδιά του, Θεόδωρος και Μαρία και τα εγγόνια του ζουν μόνιμα στην Πάρο.  Η προτομή αυτού του ήρωα σε κεντρική πλατεία της πόλης μας αποτελεί υποχρέωση της Πάρου.