Wikipedia

Αποτελέσματα αναζήτησης

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Τα 9 θανάσιμα αμαρτήματα της συναίνεσης

Τελικά, στη συναίνεση, ταιριάζει γάντι μια παράφραση του Πιραντέλο: «Δεν είναι έτσι, αν έτσι νομίζετε»! Οσο περνούν οι μέρες γίνεται ξεκάθαρο ότι, μετά το ναυάγιο της «υπόθεσης συναίνεση», η κατάσταση της χώρας όχι μόνον δεν επιδεινώθηκε, αλλά, αντιθέτως, βελτιώθηκε. Αμέσως μετά την αποτυχία του «σχεδίου αναγκαστική συναίνεση» συνέβησαν τα εξής:

Πρώτον
, ο πανικός έχει υποχωρήσει. Οχι απλώς δεν αναφέρεται πια πουθενά κι από κανέναν το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ ή της πτώχευσης με τα συνακόλουθα σενάρια καταστροφής, αλλά, αντιθέτως, τα σενάρια αυτά, που τις προηγούμενες ημέρες κυριαρχούσαν καθολικά, τώρα ξορκίζονται με πάθος όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

Δεύτερον, η επόμενη δόση, από εκεί που κρεμόταν από μία κλωστή, εμφανίζεται ήδη να έχει διασφαλιστεί και μάλιστα πριν την ώρα της. Πριν καν από τις σχετικές εκθέσεις της Τρόικας, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις κυβερνητικές δηλώσεις, τις διαρροές ξένων παραγόντων και τα άρθρα μερίδας του σοβαρού διεθνούς Τύπου, που τώρα πλέον την προεξοφλεί ως απαραίτητη και δεδομένη.

Τρίτον, ήδη εκπέμπονται μηνύματα, από το ευρωπαικό τουλάχιστον κομμάτι της Τρόικας, ότι η πρόσθετη χρηματοδότηση, και με πιο μακροχρόνια αποπληρωμή, θα πρέπει να δοθεί τελικά στην Ελλάδα λόγω αδυναμίας προσφυγής στις «αγορές» και το 2012, ως μόνη λύση – το αντίθετο συνέβαινε μέχρι προχθές.

Τέταρτον
, νεκρανασταίνεται, ξαφνικά, η συζήτηση για το ευρωομόλογο, με πρώτο εκφραστή αυτής της θέσης τον Βέλγο υπουργό Οικονομικών.
Αυτά, και όχι μόνον, τα είδαμε ήδη. Υπάρχουν όμως κι εκείνα που, εκ των πραγμάτων, αφού το σχέδιο απέτυχε, δεν είδαμε: οι ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες αν αυτή η συναίνεση είχε προχωρήσει.


Πρώτον, η κυβέρνηση δεν θα είχε πλέον καμία γραμμή άμυνας για να τη χρησιμοποιήσει απέναντι στην Τρόικα. Θα ήταν απόλυτα ανοχύρωτη μπροστά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας ζητηθεί.


Δεύτερον, θα είχε γίνει μεγάλη ζημιά στη λειτουργία του πολιτεύματος, αφού  η αντιπολίτευση θα είχε καταστεί πρακτικά τμήμα της κυβέρνησης αλλοιώνοντας τη δημοκρατική αρχή – κι αυτό ουδείς δικαιούται να το υποτιμά, υπό το κράτος οποιασδήποτε απειλής.


Τρίτον, η δυνατότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει στο πιο κρίσιμο κομμάτι, αυτό της περιστολής των δαπανών και ιδίως των κρατικοποιήσεων, δεν θα είχε βελτιωθεί στο ελάχιστο: εκείνη που τη φρενάρει ως τώρα δεν είναι η Νέα Δημοκρατία. Είναι ο τρόμος της κυβέρνησης μπροστά στους δικούς της συνδικαλιστές και η εντυπωσιακή τεχνική της αναποτελεσματικότητα.


Τέταρτον, αντιθέτως, θα είχε χαθεί η προνομιακή δυνατότητα ενός συνδιασμού ενεργειών που «περνάνε» κι άλλων που «δεν περνάνε». Η Τρόικα μπορεί να τα θέλει όλα και να τα θέλει τώρα, όμως, ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο υπάρχουν αμέτρητα γκρίζα. Η χώρα εξασφάλισε τη δυνατότητα να απεγκλωβιστεί από την απόλυτη ακρότητα.

Ο ορίζοντας ενεργειών και δράσεων παραμένει συνεπώς τακτικά ανοικτός – και το τακτικό επίπεδο είναι που γεννά το πρόβλημα της ασφυξίας, όχι ο στρατηγικός στόχος. Ετσι, υπάρχει σήμερα πραγματικός χώρος για ουσιαστική και αποτελεσματική, λειτουργική συναίνεση, σε αντίθεση με αυτή που η «ταμπέλα συναίνεση» δήθεν θα προσέφερε στον τόπο. Και αυτή η προοπτική ήδη διευρύνεται.


Πέμπτον, ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από τα δεξιά / κεντροδεξιά, μέχρι την κεντροαριστερά, θα είχε γίνει ένας ενιαίος πολιτικός πολτός και οι νέες διαχωριστικές γραμμές θα έμπαιναν αμέσως: αφού η αντιπολίτευση θα είχε συναινέσει, το κενό που θα άφηνε, αναμφίβολα, κάποιος θα το καταλάμβανε. Κι αυτός, δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να είναι άλλος από την αριστερά, με ότι αυτό συνεπάγεται: ας ερχόντουσαν μετά οι εγκέφαλοι της τρόικας, το 2012, να ζητούσαν τα ρέστα...  Χωρίς να το αντιληφθούν, οι ιδιοφυείς τροικανοί πήγαν να σηκώσουν στην Ελλάδα την «παντιέρα ρόσα», κάτι που ο ίδιος ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός όχι απλώς δεν το έχει πράξει, αλλά το προσπερνά με την αυτοοργάνωση του συγκλονιστικού κινήματος των αγανακτισμένων που δεν καπελώνεται από τίποτα κι από κανέναν!…

Από την ώρα που ο κεντροδεξιός και κεντροαριστερός χώρος θα είχαν γίνει «δύο σε ένα», το «αντίπαλο δέος» θα περνούσε πλέον σε άλλα χέρια. Είτε στον κ. Τσίπρα, είτε στο ΚΚΕ. Πρακτικά, η επόμενη μέρα μιας τέτοιας συναίνεσης, θα οδηγούσε την αριστερά σε ρόλο μοναδικής αντιπολίτευσης στη χώρα. Και η αριστερά έχει αυτή την κρισιμότατη  διαφορά από το ευρύ κεντροδεξιό / κεντροαριστερό φάσμα: ότι δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα ως τακτικό, αλλά έχει στρατηγική αντίθεση  στην πορεία της χώρας και της Ευρώπης στην οποία αυτή ανήκει – κι αυτό, πλέον, δεν αφορά μόνον το ΚΚΕ.

Αν ο λαός επιλέξει τις δυνάμεις της αριστεράς είτε σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε ακόμα και σε ρόλο κυβέρνησης, η απόφασή του δεν θα μπορεί παρά να είναι απόλυτα σεβαστή. Όμως, παρά τη φοβερή κρίση και την ανασφάλεια, μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, δεν το έχει πράξει. Κι αυτό κάτι σημαίνει και πρέπει να γίνει σεβαστό. Δεν μπορούν να έρθουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και να δημιουργήσουν συνθήκες τεχνητής αλλοίωσης της καθαρής εντολής της λαικής βάσης.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει πει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ότι θέλει να αμφισβητήσει τις θεμελιακές κατευθύνσεις της χώρας. Ούτε καν το συγκλονιστικό κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, το πιο ελπιδοφόρο για το μέλλον αποτέλεσμα αυτής της φοβερής κατάστασης, δεν έχει δείξει το ελάχιστο τέτοιο δείγμα γραφής. Γιατί λοιπόν να βάλουν με το ζόρι τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας το λαό να πει κάτι τέτοιο;

Τέλος, είναι δεδομένο ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως η δήθεν συναίνεση θα ήταν μια απόλυτα ασφαλής, σίγουρη οδός – τέτοιες βεβαιότητες σε αυτές τις συνθήκες αποδεδειγμένα πια δεν υπάρχουν. Ετσι, το εξαγόμενο συμπέρασμα είναι ένα: η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι ακόμα στο παιγνίδι. Κι ότι η ίδια δεν πρέπει να παραμείνει άλλο άβουλη εκτελεστής εντολών.

Πρέπει να κάνει αυτά που έχει πει ότι θα κάνει, αλλά έχει και τη δυνατότητα να διεκδικήσει το χώρο και τον τρόπο να τα κάνει χωρίς να ισοπεδωθεί η ελληνική κοινωνία. Μπορεί επιτέλους να διεκδικήσει αυτή τη στοιχειώδη και αυτονόητη δυνατότητα. Γιατί, αν είναι να τα κάνει και εν τω μεταξύ να καταρρεύσουν οι πάντες και τα πάντα, τελικά, αλήθεια, ποιο το νόημα;

Γιώργος Μαλούχος

Δεν υπάρχουν σχόλια: