Λονδίνο, Βρετανία 29/03/2011 14:11 (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Ο πόλεμος στη Λιβύη αφορά πολύ περισσότερα από τον Μουάμαρ Καντάφι. Η έκβασή του θα έχει απήχηση σε όλη τη Μέση Ανατολή και θα επηρεάσει τη διεθνή πολιτική για δεκαετίες.
Όπως επισημαίνει ο Γκίντεν Ράχμαν στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, οι υποστηρικτές της επέμβασης λένε πως η εποχή που ένας δικτάτορας έσφαζε κατά βούληση τον λαό του έφτασε στο τέλος της. «Αυτό που είναι σημαντικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της επέμβασης», λέει ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που έδρασε ως σύνδεσμος ανάμεσα στους λίβυους αντάρτες και τον γάλλο πρόεδρο.
Κάτι ανάλογο έγραψε ο Νίκολας Κριστόφ στους Νιου Γιορκ Τάιμς. Και θα ήταν πράγματι σημαντικό να πετύχει το δόγμα που ονομάζεται «ευθύνη της προστασίας» και είναι γνωστό ως R2P (right to protect). Πιο πιθανό όμως είναι οι επιχειρήσεις στη Λιβύη να οδηγήσουν στο τέλος του φιλελεύθερου παρεμβατισμού. Γιατί η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα ούτε τη στήριξη της κοινής γνώμης για να εμπλακούν σε πολλές ακόμη ξένες επεμβάσεις. Και οι αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις -- η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες -- εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις. Οι χώρες αυτές έχουν λίγα να κερδίσουν, και πολλά να χάσουν, από τις ξένες επεμβάσεις. Το ένστικτό τους είναι να συγκεντρωθούν στον μακροπρόθεσμο στόχο της οικονομικής τους ανάπτυξης. Μια σφαγή στη Λιβύη δεν είναι κάτι ευχάριστο -- αλλά η Βεγγάζη είναι μακριά από το Πεκίνο ή την Μπραζίλια.
Υπάρχουν ορισμένες περιπλοκές. Η Γερμανία απείχε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά με τον τρόπο αυτό τέθηκε στο περιθώριο των εξελίξεων. Η Νότια Αφρική, που έχει προσκληθεί στην επόμενη σύνοδο των Bric, ψήφισε υπέρ της επέμβασης, αλλά στη συνέχεια επέκρινε με σφοδρότητα τους βομβαρδισμούς.
Η οικονομική διάσταση έχει μεγάλη σημασία. Οι Βρετανοί μόλις ανακοίνωσαν μεγάλες περικοπές στις αμυντικές τους δαπάνες και οι Γάλλοι προσπαθούν να συγκρατήσουν το δημοσιονομικό τους έλλειμμα και να σώσουν το κοινωνικό τους κράτος. Αλλά και ο ναύαρχος Μάικ Μάλεν, αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, έχει δηλώσει ότι η μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική ασφάλεια είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Στη μετα-ιρακινή και μετα-αφγανική εποχή, περιορισμένη είναι και η στήριξη της κοινής γνώμης σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν βέβαια η επέμβαση στη Λιβύη πετύχει -- δηλαδή ανατραπεί ο Καντάφι -- ο φιλελεύθερος παρεμβατισμός θα έχει κερδίσει μια παρτίδα. Αλλά μετά τι θα γίνει; Υπάρχουν πολλές ακόμη παρτίδες να παιχτούν. Η συριακή κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν διστάζει να πυροβολεί τον λαό της. Αλλά οι φιλοδοξίες συγκρούονται ευθέως με τους πόρους. Και αυτό θα γίνεται όλο και πιο φανερό στη συνέχεια.
ΜΜΗ
(Πηγή: Financial Times)
Όπως επισημαίνει ο Γκίντεν Ράχμαν στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, οι υποστηρικτές της επέμβασης λένε πως η εποχή που ένας δικτάτορας έσφαζε κατά βούληση τον λαό του έφτασε στο τέλος της. «Αυτό που είναι σημαντικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της επέμβασης», λέει ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που έδρασε ως σύνδεσμος ανάμεσα στους λίβυους αντάρτες και τον γάλλο πρόεδρο.
Κάτι ανάλογο έγραψε ο Νίκολας Κριστόφ στους Νιου Γιορκ Τάιμς. Και θα ήταν πράγματι σημαντικό να πετύχει το δόγμα που ονομάζεται «ευθύνη της προστασίας» και είναι γνωστό ως R2P (right to protect). Πιο πιθανό όμως είναι οι επιχειρήσεις στη Λιβύη να οδηγήσουν στο τέλος του φιλελεύθερου παρεμβατισμού. Γιατί η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα ούτε τη στήριξη της κοινής γνώμης για να εμπλακούν σε πολλές ακόμη ξένες επεμβάσεις. Και οι αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις -- η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες -- εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις. Οι χώρες αυτές έχουν λίγα να κερδίσουν, και πολλά να χάσουν, από τις ξένες επεμβάσεις. Το ένστικτό τους είναι να συγκεντρωθούν στον μακροπρόθεσμο στόχο της οικονομικής τους ανάπτυξης. Μια σφαγή στη Λιβύη δεν είναι κάτι ευχάριστο -- αλλά η Βεγγάζη είναι μακριά από το Πεκίνο ή την Μπραζίλια.
Υπάρχουν ορισμένες περιπλοκές. Η Γερμανία απείχε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά με τον τρόπο αυτό τέθηκε στο περιθώριο των εξελίξεων. Η Νότια Αφρική, που έχει προσκληθεί στην επόμενη σύνοδο των Bric, ψήφισε υπέρ της επέμβασης, αλλά στη συνέχεια επέκρινε με σφοδρότητα τους βομβαρδισμούς.
Η οικονομική διάσταση έχει μεγάλη σημασία. Οι Βρετανοί μόλις ανακοίνωσαν μεγάλες περικοπές στις αμυντικές τους δαπάνες και οι Γάλλοι προσπαθούν να συγκρατήσουν το δημοσιονομικό τους έλλειμμα και να σώσουν το κοινωνικό τους κράτος. Αλλά και ο ναύαρχος Μάικ Μάλεν, αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, έχει δηλώσει ότι η μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική ασφάλεια είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Στη μετα-ιρακινή και μετα-αφγανική εποχή, περιορισμένη είναι και η στήριξη της κοινής γνώμης σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν βέβαια η επέμβαση στη Λιβύη πετύχει -- δηλαδή ανατραπεί ο Καντάφι -- ο φιλελεύθερος παρεμβατισμός θα έχει κερδίσει μια παρτίδα. Αλλά μετά τι θα γίνει; Υπάρχουν πολλές ακόμη παρτίδες να παιχτούν. Η συριακή κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν διστάζει να πυροβολεί τον λαό της. Αλλά οι φιλοδοξίες συγκρούονται ευθέως με τους πόρους. Και αυτό θα γίνεται όλο και πιο φανερό στη συνέχεια.
ΜΜΗ
(Πηγή: Financial Times)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου